مقدمه: توانمندسازي بيمار به عنوان يک برنامه موثر در راستای تغيير رفتار در مراقبت ديابت به شمار می‌آيد. اين مطالعه به بررسی ارزشيابی الگوی توانمندسازی بر ارتقای خودکارآمدی و ارتباط آن با کنترل ديابت در بيماران ديابتی نوع 2 شهر اصفهان می‌پردازد.
روش‌ها: اين مطالعه از نوع کارآزمايی بالينی شاهددار بود که 140 بيمار در دو گروه مداخله و مقايسه پس از انجام پيش آزمون با انجام تخصيص تصادفی وارد شدند. در مرحله پيش آزمون، کليه اطلاعات دموگرافيک و مرتبط با سلامت و بيماری از بيماران اخذ گرديد. سپس افراد گروه مداخله، در 5 گروه 14 نفری تقسيم شده و در برنامه توانمندسازی با استفاده از استراتژی حل مساله گروهی و حمايت همسالان که براساس سازه‌های مدل طراحی شده بود شرکت نمودند. افراد گروه مقايسه آموزش رايج مرکز را طبق روال قبل ادامه دادند و به صورت جداگانه بدون تماس باگروه مداخله به تکميل پرسشنامه‌ها اقدام نمودند. اهداف توانمندسازی در اين مطالعه با مفهوم خودکارآمدی و کنترل ديابت با شاخص HbA1_C مورد بررسي قرار گرفت. در پيگيری بلافاصله و سه ماه بعد ابزارخودکارآمدی ديابت بررسی گرديد. برای تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 5/11 و آزمون‌های آماری توصيفی و استنباطی استفاده شد.
يافته‌ها: دو گروه از نظر متغيرهای دموگرافيک با يکديگر تفاوت معناداری نداشتند (05/0 نتيجه‌گيری: نتايج مطالعه مويد اين مطلب است که آموزش مبتنی بر الگوي توانمندسازی در گروه مداخله با استراتژی‌های حل مسئله گروهی و گروه همسالان داراي اثربخشی در مقايسه با آموزش‌های رايج ديابت در متغير خودکارآمدی و کنترل ديابت می‌باشد.