روش‌ها: اين مطالعه به صورت «Stratified cross-sectional» و بر روی 73 بيمار ديابتی نوع دو]37 بيمار با سابقه ابتلای 5 ساله و يا بيشتر به بيماری ديابت (گروه A) و 36 بيمار ديابتی تازه تشخيص داده شده ) گروه B)[ که در طی سال 1387 به درمانگاه ديابت بيمارستان امام خمينی(ره) تهران مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. 36 فرد غير ديابتی سالم که از نظر سن و جنس با بيماران ديابتی همسان‌سازی شده بودند، به عنوان گروه کنترل (گروه C) انتخاب گرديدند. افراد با نارسايی قلبی کلاس III و IV، بيماری‌های عفونی و التهابی، مصرف کننده‌های داروهای ضد التهابی، گلوکوکورتيکوييدها و سيگار، افراد مبتلا به نارسايی کليه (mg/dl 5/1 ≥ کراتينين) و زنان حامله وارد مطالعه نشدند. در هر گروه، سطح سرمی قند ناشتا، HbA1C، پروفايل ليپيد،ox- LDL  و HSP₇₀ اندازه‌گيری و ارتباط اين عوامل از طريق آناليز رگرسيون مورد بررسی قرار گرفت.

يافته‌ها: سطح سرمی ox-LDL در بيماران با سابقه ابتلای 5 ساله و يا بيشتر به ديابت، بيشتر از بيماران تازه تشخيص داده شده و افراد سالم بود (به ترتيب  u/l50/45±43/81، u/l 96/8±50/45 وu/l 90/8±41/42؛ 001/0P<). سطح سرمی HSP₇₀ نيز در بيماران با سابقه ابتلای 5 ساله و يا بيشتر به ديابت، از بيماران تازه تشخيص داده شده و افراد سالم بيشتر بود ( به ترتيب ng/ml51/0±87/0، ng/ml 33/0±52/0 و ng/ml 12/0± 26/0؛ 001/0P<). پس از آناليز کوواريانس (ANCOVA)، از بين متغيرهای مستقل، تنها سن (09/0=r، 001/0P=) و بيماری ديابت (88/0=r، 003/0P=) با سطح سرمی HSP₇₀ رابطه معنی‌دار داشتند.

نتيجه‌گيری:  HSP₇₀ با سن و بيماری ديابت ارتباط مستقيم دارد. سطح سرمی ox-LDL وHSP₇₀ در افراد ديابتی، بالاتر از افراد سالم و در بيماران ديابتی با ابتلای طولانی، بيشتر از افراد تازه تشخيص داده شده می‌باشد. "ازمان ديابت"، خود محرک کافی برای توليد ox-LDL و HSP₇₀ است.