به هنگام استفاده از هرگونه تابش يونيزان، اثرات مضر آن نيز بايد مدنظر باشد. بطور کلی اطلاعات سودمند تشخيصی و درمانی حاصله از تکنيکهای مختلف راديوگرافی از جمله پرتونگاريهای مورد نياز ايمپلنت های دندانی، بايد در مقابل خطر و معايب آنها مورد ارزيابی قرار گيرد. اندازه گيری مقادير دوز جذبی بافتهای بحرانی می تواند به عنوان يک راهنما برای تعيين چنين خطری استفاده گردد که يکی از اهداف اين تحقيق می باشد؛ همچنين هدف ديگر اين تحقيق مقايسه دوز جذبی نواحی آناتوميک مختلف در حين پرتونگاريهای مورد نياز ايمپلنت های دندانی می باشد. در اين بررسی که روی فانتوم نيم تنه انسانی Rando با استفاده از دوزيمترهای ترمولومينسانس ليتيوم فلورايد انجام شد، اين نتيجه به دست آمد که دوز جذبی بافتهای بحرانی به واسطه سی تی اسکن بيشتر از توموگرافی خطی و دوز جذبی ناشی از اين دو تکنيک بيشتر از پانوراميک می باشد. ارگانهای بحرانی در اين تحقيق عبارتند از: چشم، غده تيروئيد، غدد بزاقی، مغز، مغز استخوان و پوست. ساير نتايج به قرار زير است: - ميزان جذب اشعه در غده تيروئيد در حين انجام سی تی اسکن از فک پايين نسبتا بالا بود و اين امر استفاده از حفاظ تيروئيد را ضرروی می سازد. - در مورد غدد بزاقی، پاروتيد بيشتر از دو غده ديگر جاذب اشعه بود و در مورد سی تی ماگزيلاری، توموگرافی خطی قدامی و خلفی و پانوراميک بيشترين دوز جذبی را در بين ارگانهای بحرانی فوق تشکيل می دهد. بيشترين مقدار دوز جذبی اشعه اين غده در مورد سی تی فک بالا بود (27930 ميکروگری) که در مقايسه با مقدار 10 گری که سبب ايجاد التهاب حاد در اين غده می گردد ناچيز است. - در مورد پوست بيشترين دوز جذبی مربوط به تکنيک سی تی فک پايين بود که زير حد ايجاد اريتم و سرطان زايی می باشد. - حداکثر ميزان جذب اشعه در مغز استخوان در مورد سی تی فک پايين بود (لوسمی جزو بيماريهای غير آستانه ای است).