هر ساله ابتلا به سرطانهای دهان درصد نسبتا بالايی از جمعيت ميانسال و سالخورده را درگير عوارض خود می کند. روشهای درمانی اغلب شامل دارو درمانيهای ضد نئوپلاسم، رادياسيون ناحيه سروگردن و جراحی است. اين روشهای درمانی، بخصوص رادياسيون، اثرات مخربی بر بافت نرم و سخت دهان دارد و غدد بزاقی تحت تاثير اشعه يونيزان دچار ديسفانکشن دراز مدت می گردند. عارضه اصلی که به دنبال اين اختلال حاصل می شود، کاهش ترشح بزاق است که باعث تشديد خشکی دهان، موکوزيت، تغيير محيط اکولوژيک دهان، تسريع دمينراليزاسيون، افزايش پوسيدگی، سختی در بلع و صحبت کردن، عدم امکان استفاده از پروتز و کاهش دريافت مواد غذايی می شود. در مجموع اين عوامل، تاثير برگشت ناپذير و تضعيف کننده ای بر سلامت بيمار دارد. به منظور پيشگيری از مرگ و مير ناشی از سرطانهای دهان و نيز به دليل خطرات قابل توجهی که اختلال در فعاليتهای دهان، برای سلامت فرد به همراه دارد، لازم است درمانهای قطعی دندانپزشکی قبل از آغاز درمان پزشکی آغاز شود. امروزه علم دندانپزشکی امکانات و روشهای پيشرفته ای را برای پيشگيری از عوارض دندانی اين بيماران و نيز در صورت بروز بيماری، برای ترميم ضايعات ناشی از آن عرضه کرده است. به نظر می رسد ارتباط علمی و مشاوره ای ميان پزشک معالج و نيز دندانپزشک قبل از شروع درمان و پس از خاتمه آن، ضرورتی اجتناب ناپذير برای حفظ هر چه بيشتر سلامت روحی و جسمی بيمار باشد.