بيان مسأله: کاهش طول مدت درمان ارتودنسی در بزرگسالان، يکی از اهداف مهم در درمان و تصحيح ناهنجاريها میباشد. روش استفاده از کورتيکوتومی (Corticotomy) به عنوان حد واسط درمانهای جراحی و ارتودنسی در کاهش مدت زمان درمان مفيد تشخيص داده شده است. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی و مقايسه سرعت حرکت ديستالی دندان کانين فک بالا با روش ارتودنسی توأم با کورتيکوتومی و معمول ارتودنسی انجام شد. روش بررسی: در اين مطالعه تحليلی، تعداد ده بيمار بين سنين 17 تا 25 سال به روش نمونهگيری متوالی انتخاب شدند. پس از خارج کردن دندانهای پرهمولر اول فک بالا و انجام مرحله اول درمان ارتودنسی، جراحی کورتيکوتومی در باکال و پالاتال يک سمت انجام گرديد (آزمون) و سمت ديگر به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. پس از حذف التهاب ناشی از جراحی، حرکت ديستالی دندان کانين در سمت آزمون به روش تاکامی (Takami) با استفاده از فنر تيتانيوم آغاز گرديد. در سمت شاهد، مشابه سمت آزمون حرکت دندان کانين با استفاده از فنر تيتانيوم انجام شد. ميزان حرکت دندان بر اساس روگای پالاتالی، به عنوان نقطه مرجع، طی هشت هفته اندازهگيری شد. با روی هم قرار دادن تصاوير راديوگرافی پانوراميک، ميزان انحراف محور طولی (Tipping) دندان کانين، تعيين گرديد. يافتههای مطالعه با استفاده از آزمون کولموگرو- سميرنوف و آزمون t مورد تحليل قرار گرفتند. يافتهها: ميزان حرکت ديستالی دندان کانين در سمت آزمون، بيش از سمت شاهد بود (015/0= (P؛ اين تفاوت بويژه در پايان هفته اول چشمگيرتر بود (000/0= (P؛ همچنين ميزان انحراف محور طولی دندان مذکور در سمت آزمون، به مراتب کمتر از سمت شاهد بود (05/0 (P<، ولی اختلاف ميزان از دست دادن انکوريج در دوگروه آزمون و شاهد معنيدارنبود (05/0 (P>. نتيجهگيری: بر اساس يافتههای مطالعه حاضر، میتوان اذعان کرد که حرکت دندان کانين متعاقب جراحی کورتيکوتومی نسبت به روش معمول ارتودنسی از ميزان بالاتری برخوردار است؛ از اين روش بويژه در بيماران با مال اکلوژن پروتروژن دنتوآلوئولی به منظور ديستاله کردن سريع دندان کانين ميتوان به خوبی استفاده کرد. |