بيان مسأله: روشهای درمانی رژنراتيو يکی از راههای درمانی ضايعات پريودنتال میباشند که سعی در بازيافت انساج پريودنتال از دست رفته در اثر بيماری در اطراف دندان را دارند. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی مقايسهای اثر EMP به تنهايی و همراه با پيوند استخوانی اتوژن (Autogenous Bone Graft) در درمان ضايعات پريودنتال انسانی داخل استخوانی دو ديواره انجام شد. روش بررسی: در اين مطالعه که به روش کار آزمايی بالينی يک سو کور و به صورت Split Mouth انجام شد، هشت جفت ضايعه پريودنتال داخل استخوانی دو ديواره مشابه با عمق پروبينگ 5 ميليمتر يا بيشتر و عمق ضايعه استخوانی 3 ميليمتر يا بيشتر به دنبال مرحله اول درمان مورد تحقيق قرار گرفتند. در سمت شاهد از EMP و در سمت مورد از EMP به همراه پيوند استخوانی اتوژن استفاده شد. دادههای حاصل از اندازهگيريهای متغيرها قبل و بعد از درمان با استفاده از آزمون آماری t-paired غير پارامتريک ويلکاکسون ارزيابی شدند. برای مقايسه ميزان تأثير دو روش با يکديگر اختلاف ميانگين هر يک از روشها با هم مقايسه شدند. يافتهها: ابتدا دو گروه از نظر ايندکس پلاک و ايندکس لثهای و متغيرهای بافت نرم و سخت اختلافی نداشتند. پس از شش ماه هر دو روش درمانی باعث کاهش معنیدار عمق پروبينگ و حصول چسبندگی شدند. تشکيل استخوان در هر دو گروه معنیدار بود ولی روش درمانی توأم به طور معنیداری باعث تشکيل بيشتر و Resolution بيشتر ضايعه استخوانی شد (تشکيل استخوان 75/2 ميليمتر در مقايسه با 67/1 ميليمتر). ميزانResorption Crestal در هر دو گروه تقريباً يکسان بود و اختلاف آن معنیدار نبود. نتيجهگيری: با توجه به محدوديتهای مطالعه حاضر، هر دو روش درمانی باعث بهبود شاخصهای بالينی شدند. استفاده توأم EMP به همراه پيوند استخوانی اتوژن باعث تشکيل بيشتر استخوان و Resolution بيشتر ضايعه استخوانی شد. لازم به ذکر است محدوديت در ميزان پيوند استخوانی اتوژن قابل برداشت از منابع داخل دهانی از معايب اين روش محسوب میگردد. |