بنظر می رسد تا چگونگی گرفتن پيوند استخوان حل نگردد و يا به عبارت ساده تر پيش بينی گرفتن پيوند 100% مسجل نشود، که اين بررسی خود تا سال 2000 و يا شايد بيشتر به درازا خواهد کشيد، حل اشکالات عارضه بين ريشه ای مسئله غامضی بوده و به فراخور شدت و ضعف آن درمانهائی پيشنهاد می گردد. ولی بخاطر آنکه ذهن خواننده بيشتر روشن شده و بتواند جدولی برای ارزيابی عوارض موجود داشته باشد، دانستن نکات زيرضروری بنظر می رسد. درمان عوارض بين ريشه ای استخوانی بستگی به نوع دندان مبتلا (کرسيهای پائين دارای پروگنوزيس بهتری هستند تا کرسيهای بالا) ميزان تحليل استخوان بين ريشه ای، ميزان تحليل استخوان دو سطوح مزيالی و ديستالی، بوکالی و لينگوالی و دسترسی عارضه بدرمان و بهداشت دارد. عوارض زير را بايد در پروگنوزيس دندانهائيکه دچار عارضه در سطوح بين ريشه ای هستند، دخالت دارند: 1) ميزان تخريب استخوان- آيا عارضه قسمتی از استخوان بين ريشه ای را در برگرفته و با تمامی آنرا و يا به عبارت ساده تر عارضه نسبی است يا کلی، عمق آپيکالی عارضه چقدر است، بهتر است معاينات کلينيکی و هماهنگ کردن آن با کليشه راديوگرافی تواما صورت گيرد. 2) وضعيت استخوان در سطوح بوکالی، لينگوالی يا مزيالی و ديستالی. اگر استخوان در اين سطوح بالنسبه سالم و يا قابل درمان باشد، کوشش به منظور نجات دندان مجاز است. 3) ميزان لقی دندان- لقی درجه 2 و 3 دارای پروگنوزيس خوبی نمی باشد مگر آنکه لقی برطرف گردد، همچنين به طول ريشه و نسبت تاج به ريشه بايد توجه داشت. 4) زاويه انحراف ريشه دندان بايد مدنظر قرار گيرد، هر قدر ريشه ها نسبت بهم تباين داشته باشند، پروگنوزيس نگاهداری آنها بهتر، و بالعکس هر قدر ريشه ها بيکديگر نزديکتر باشد شانس نگاهداری آنها کمتر می گردد. اگر ريشه ها در طول مسير و يا در انتهای آپکس با يکديگر يکی شده باشند، پروگنوزيس نگاهداری آنها بدتر است. 5) وضع سلامتی دندانهای مجاور وقتيکه دندانهای مجاور دندان مورد نظر از نقطه نظر پريو، دارای وضع خوبی باشند ميبايست کشيدن دندان مبتلا را مورد توجه قرار داد. 6) قرارگيری دندان در قوس فکی می توان دندانهای مجزا و يا به عبارت ديگر دندانهائيکه دارای مجاورت دندانی نمی باشند و يا دندانهائيکه در قسمت عقب فک قرار گرفته و از نقطه نظر پايه پروتز دارای اهميت اند بعلاوه بيمار دارای بهداشت خوبی است نگاهداشت. 7) سن و سلامتی بيمار- در سنين بالا، که معمولا عمر بيمار کوتاهتر است، کشيدن دندان بايد بيشتر مورد توجه قرار گيرد. 8) بهداشت دهان و ميزان ابتلا پوسيدگی، درمان در مواردی جايز است که بهداشت بسيار خوب و ميزان ابتلا پوسيدگی بالا نباشد. بطور کلی دندانهای دو ريشه ای بهتر از دندانهای 3 ريشه ای به درمان جواب می دهند البته استثنائاتی نيز وجود دارد، مثلا در پرمولرهای اول بالا، با وجود آنکه دارای دو ريشه هستند، مع الوصف وضع چندان روشنی از نقطه نظر درمانی، به خاطر گير پلاک ندارند. باميد موفقيتهای بيشتر و درمان اين قبيل عوارض در سالهای آينده بايد بود.