در اين بررسی که هدف از آن بررسی ميزان تاثير روشهای پيشگيری از پوسيدگی دندان در کاهش DMF کودکان 14-12 ساله شهر تهران بوده است، تعداد 320 نفر از دانش آموزان 12 ساله مدارس تهران بصورت تصادفی انتخاب و پس از تعيين شاخص DMF دندانهای دائمی آنها کل دانش آموزان به 4 گروه 80 نفره تقسيم گرديدند. در مورد گروه اول به عنوان گروه شاهد هيچگونه مداخله ای صورت نگرفت؛ به گروه دوم طی 4 نوبت پنج ماهه آموزش بهداشت دهان و دندان داده شد. در گروه سوم طی 4 نوبت به فاصله هر پنج ماه يکبار کليه دندانهای آنها به روش موضعی فلورايد تراپی گرديد. در گروه چهارم پس از انتخاب دندانهای مولر اول و دوم دائمی واجد شرايط آنها، اين دندانها سيلنت تراپی گرديد؛ پس از گذشت 2 سال شاخص DMF دندانهای دائمی کليه نمونه ها (320 نفر) مجددا تعيين و با شاخص DMF مرحله اول آنان مقايسه گرديد. نتايج نشان داد شانس بروز پوسيدگی در دندانهای دائمی دانش آموزان گروه شاهد (که هيچگونه مداخله ای دريافت نکرده بودند)، نسبت به دانش آموزانی که تحت تاثير آموزش بهداشت قرار گرفته بودند، 6.7 برابر بيشتر است. به همين ترتيب احتمال بروز پوسيدگی ظرف مدت 2 سال در گروه شاهد نسبت به گروه فلورايد تراپی 4.4 برابر و نسبت به گروه سيلنت درمانی 3.2 برابر بيشتر می باشد. بنابر نتايج حاصله از اين تحقيق در می يابيم که آموزش بهداشت نقش بسيار موثری در ارتقای سطح بهداشت دهان و سپس کاربرد فلورايد موضعی و سيلنت تراپی دندانهای واجد شرايط، نقش بعدی را در کاهش پوسيدگی دندانها در کودکان ايفا می کند.