بی دندانی يک نوع معلوليت است و از دست دادن تعدادی از دندانها فرد را به ابتلا به اين عارضه نزديکتر می کند. داشتن اطلاعات در مورد شيوع انواع بی دندانی پارسيل، درک بهتری از وضعيت بهداشت جامعه را ميسر می سازد. از طرف ديگر با دسترسی به اين اطلاعات می توان برنامه آموزشی دانشجويان را در جهتی سوق داد که قادر به درمان بيماريهايی با شيوع بيشتر باشد. هدف از اين مطالعه بررسی فراوانی کلاس بنديهای پروتز پارسيل در مراجعين به دانشکده داندانپزشکی دانشگاه علوم پرشکی شيراز می باشد. در اين مطالعه گذشته نگر پرونده تمامی بيمارانی که (371 زن، 205 مرد) که از سال تحصيلی 77-76 تا پايان سال تحصيلی 79-77 جهت درمان پروتز پارسيل مراجعه کرده بودند، از نظر جنس، نوع بی دندانی، علت از دست دادن دندانها، وجود يا عدم وجود فضای اضافی مورد بررسی قرار گرفت. نتايج حاصل نشان داد که تعداد مراجعين زن نسبت به مرد بيشتر بود (64.4%)؛ فراوانی درمان پروتز پارسيل در فک پايين بيشتر از فک بالا بود. فک پايين بيشتر تحت درمان پروتز پارسيل قرار گرفته بود (67.9%)؛ پوسيدگی دندان عمده ترين علت کشيدن دندانها بود (55.5%)؛ کلاس I در زنان (28.79%) و کلاس 1 mod II در مردان (29.73%) بيشترين فراوانی را داشت؛ به عبارت ديگر فراوانی درمان با پروتز پارسيل انتهای آزاد بيشتر بود. با توجه به نتايج مطالعه در جامعه مورد پژوهش، توجه بيشتر به آموزش طراحی پروتزهای پارسيل انتهای آزاد ضروری می يابد و در عين حال انجام اقدامات پيشگيری در خصوص از دست دادن دندانهای پايه انتهايی لازم می باشد.