سندرم شوگرن از جمله بيماريهای خود ايمنی است که با ارتشاح لنفوسيتی به غدد برون ريز مشخص می گردد و موجب کراتوکنژکتويت سيکا و خشکی دهان می شود. در حال حاضر جمعيت بسياری که اغلب آنها را زنان بالای چهل سال تشکيل می دهند از اين بيماری رنج می برند و با مشکلات متعددی از جهت سلامت دهان و دندان و کاهش کيفيت زندگی، مانند پوسيدگيهای شديد دندانی، چشمانی دردناک، نواقص بويايی و چشايی، تکلم، جويدن و بلع مواجه هستند. متاسفانه اين بيماران به درمانهای رايج پاسخ چندانی نمی دهند. امروزه در دنيای پزشکی که هدف نهائی آن درمان اساسی و نه معمولی (علامتی) است، رويکردهای مختلف ژن درمانی در درمان بسياری از بيماريهای ظاهرا علاج ناپذير از اهميت ويژه ای برخوردار است. با توجه به اينکه اين بيماری، دومين بيماری شايع خود ايمنی پس از آرتريت روماتوئيد می باشد و با عنايت به اينکه درمانهای مرسوم اين بيماری همگی درمان علامتی نسبی هستند، توجه بر درمان اساسی و ريشه ای اين بيماری به کمک انتقال ژن، بيش از پيش مورد تاکيد پژوهشگران قرار گرفته است. در اين مطالعه 58 منبع معتبر حاوی تازه ترين دستاوردهای علمی، مرور گرديد و به بيماريزايی، عوارض و درمانهای مرسوم اين سندرم پرداخته شد. هدف ديگر اين مطالعه، بررسی شيوه های درمانی جديد اين عارضه با عنايت به روشهای مختلف و بالقوه بسيار کارآمد انتقال ژن و ژن های درمانگر متفاوت (از جمله کانالهای آب غشايی، مولکولهای ناقل يونی، عوامل نسخه برداری، پروتئين های ضد قارچی و جاروبگرهای راديکال های آزاد)، می باشد.