مکيدن انگشت از عادات مضره دهانی است که شناسائی آن و آثار نامطلوبش به هفتاد سال قبل از ميلاد مسيح بر می گردد. اين عادت بين کودکان بسيار شايع است و بوجود آورنده بسياری از ناهنجاريهای دندانی فکی می باشد که اغلب بافتهای نرم داخل و خارج دهان نيز متاثر می شوند. اين عادات مضر با همه صدماتی که متوجه کودک و حتی محيط اطراف وی می کند معذالک با درنظر گرفتن ويژگيهائی عمل اعتياد را از آن متمايز می سازد. در عمل مکيدن انگشت همواره انگشت يا انگشتان، محيط دهان از داخل و خارج شرکت دارند که اينها تحت مکانيزم مخصوصی عمل می کنند که البته در لوای سه فاکتور طول و زمان انجام Duration، تواتر دفعات Frequency و بالاخره عمق تاثير Intensity بحداکثر تاثير خود می رسند و اگر خللی در انجام وظيفه يکی از اين فاکتورها پيش آيد آن ديگری از طريق جايگزينی و رفلکسی فقدان را جبران می کنند که گروهی از محققان به رفع فقدان از طريق تصادف و اتفاق معتقد هستند. بهرحال هرچه همکاری بين اين سه فاکتور بطور مطلوب بيشتر باشد ضايعات ناشی از مکيدن انگشت بيشتر خواهند بود.