بيماری هالروردن اسپاتزيکی از اختلالات متابوليک ارثی است که بوسيله ژن اتوزوم مغلوب منتقل می شود. علايم بالينی آن در اواخر دوران کودکی و يا اوايل نوجوانی آشکار می شوند. يافته های کلينيکی متغير است، ولی نشانه های اختلال سيستم هرمی و خارج هرمی در اغلب موارد بارز هستند. در خيلی از موارد زوال عقلی و اختلالات خارج هرمی پيشرونده ديده می شود. در جريان سير بيماری تعدادی از مبتلايان اختلال تعادل و ميوکلونی مشاهده می گردد. آتروفی عصب باصره، رتينيت پيگمانتوزا و ندرتا پارکينسونيسم فاميلی نيز گزارش شده اند. علت بيوشيميايی بيماری معلوم نشده، ولی در بيماری زائی (Pathogensis) آن پراکسيداسيون غيرطبيعی ليپوفوشين به نوروملانين و کمبود فعاليت سيستئين دی اکسيژناز مطالعه شده اند. استحاله رنگين گلوبوس پاليدوس، جسم سياه و هسته قرمز يافته اصلی آسيب شناسی است که در آن رسوبات بی شکل و دانه ای آهن همراه با کلسيم در جدار عروق و بصورت آزاد در بافت نواحی مذکور مشاهده می شود. اين استحاله نتيجه ليپوفوشين محتوی آهن (شبه نوروملانين) در داخل و خارج نرونها و استروسيت های هيپرپلازيک می باشد. در نمونه ای که گزارش می شود ديستونی چند کانونی تظاهر اصلی بيماری بوده و تشخيص براساس يافته های بالينی و MRI داده شده است.