کلوزاپين اولين داروی ضدپسيکوزی است که قدرت اثر بهتری در مقايسه با ساير داروهای ضدپسيکوز دارد. مطالعات نشان داده اند که حدود 50-30% بيماران شيزوفرنيک مقاوم به درمان با کلوزاپين بهبودی بيشتری بدست می آورند. ميزان بهبودی در 25% موارد در حدی است که می تواند منجر به ترخيص بيمار از بيمارستان گردد. دارو بر روی علائم مثبت و منفی هر دو تاثير می کند. کلوزاپين فاقد اثرات اکستراپيراميدال است و بويژه ايجاد ديسکينزی ديررس نمی کند، اما احتمال بروز تشنج در مصرف آن بويژه با مقادير بالاتر از 600 ميلی گرم بيش از ساير داروهای ضدپسيکوز است. بروز آگرانولوسيتوزيس که در 2-1% موارد رخ می دهد خطرناکترين عارضه اين دارو را تشکيل می دهد، زيرا می تواند منجر به مرگ بيمار گردد. اين امر کنترل هفتگی تعداد گلبولهای سفيد را بعنوان بخش تفکيک ناپذير درمان کلوزاپين مطرح کرده است. تجارب نشان داده است که در صورت وجود دقيق چنين کنترلی می توان احتمال مرگ و مير ناشی از مصرف دارو را به صفر رساند.