مقدمه: نقص های هنگام تولد از علل ناشناخته شده مرگ و مير در دوران نوزادی و پس از آن می باشد. حدود 6% تمام تولدهای زنده دچار ناهنجاری های مادرزادی می باشند که 2 تا 3 درصد به هنگام تولد تشخيص داده شده و 2 تا 3 درصد نيز تا سن 5 سالگی تشخيص داده می شوند. هدف از اين مطالعه تعيين ميزان شيوع انواع نقص های هنگام تولد قابل مشاهده در بين نوزادان ايرانی بوده است.

مواد و روش ها: در اين مطالعه تعيين شيوع انواع نقص های هنگام تولد قابل مشاهده در بين نوزادان بيمارستان های ميرزا کوچک خان، امام خمينی و دکتر شريعتی در حد فاصل اول آذرماه 1378 لغايت پايان آبانماه 1379 انجام گرفت. نمونه های مورد مطالعه نوزادانی بودند که حداقل 24 ساعت پس از تولد زنده بودند. بمنظور کسب و ثبت داده ها، فرم جمع آوری اطلاعات طراحی گرديد. جهت جمع آوری اطلاعات گروهی از متخصصين آموزش ديده بوسيله مصاحبه با مادران نوزادان و معاينه نوزادان فرم جمع آوری اطلاعات را کامل نمودند. تجزيه و تحليل اطلاعات بوسيله نرم افزار Excel و SPSS انجام گرديد.

يافته ها: بررسی داده ها نشان داد که از 6424 نمونه ثبت شده در اين سه بيمارستان تعداد 205 نوزاد (3.2%) مبتلا به نقص های هنگام تولد قابل مشاهده بودند. شايعترين نقص های هنگام تولد در بين نوزادان مبتلا بترتيب نقايص دستگاه اسکلتی عضلانی (37.3%)، نقايص دستگاه عصبی (24.7%)، نقايص دستگاه ادراری تناسلی (24.3%) و نقايص سر و گردن (13.6%) تعيين گرديدند.

 نتيجه گيری و توصيه ها: نتايج اين مطالعه در مقايسه با مطالعات قبلی که اکثرا از کشورهای ديگر بودند نشان داد که ميزان شيوع نقص های هنگام تولد قابل مشاهده در بيمارستان های مورد مطالعه نسبت به ساير کشورها در مجموع نتايج مشابهی دارند اما نوع نقص ها متفاوت بود.