مقدمه: پرفشاری خون اوليه يکی از مهمترين عوامل خطر در بروز بيماری های قلبی عروقی است. اين بيماری ها اولين عامل مرگ و مير بزرگسالان در جوامع کنونی بشر هستند. هرچند اتيولوژی پرفشاری خون کاملا شناخته شده نيست، بنظر می رسد سيستم رنين آنژيوتانسين (RAS: Renin angiotensin system) نقش مهمی در اتيولوژی آن داشته باشد. لذا شناخت بيشتر اين سيستم و تغييرات فعاليت و يا تغيير پاسخدهی عروق به اجزا اين سيستم در خلال توسعه پرفشاری خون می تواند در درک بهتر بيماريزايی پرفشاری خون و درمان کارآمد آن موثر باشد. در اين مطالعه پاسخدهی عروق مزانتر به آنژيوتانسين I و II در حضور و عدم حضور ماده مهارکننده آنزيم مبدل آنژيوتانسين (کاپتوپريل)، در خلال پيشرفت فشار خون کليوی (2k-1 clip: Two kidney one clip goldblatt hypertension) مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: اين کار در زمان های دو، چهار، شش و هشت هفته پس از القا فشار خون در گروه های فشار خونی شده، شاهد جراحی و کنترل انجام شد. يافته ها: اين مطالعه نشان می دهد که ميانگين پاسخدهی عروق مزانتر به آنژيوتانسين II در حيواناتی که چهار هفته از فشار خونی شدن آنها می گذرد، با P<0.05 و در هفته ششم و هشتم پس از القا فشار خون بترتيب با P<0.01 و P<0.001 اختلاف معنی داری با گروه های شاهد و کنترل دارد. افزايش پاسخدهی به آنژيوتانسين II با افزايش معنی دار ميزان فشار خون شريانی گروه فشار خونی شده همراه می باشد. از طرفی با وجود مهار آنزيم تبديل کننده آنژيوتانسين بوسيله کاپتوپريل در حيواناتی که هشت هفته در معرض پرفشاری خون بوده اند بر خلاف ساير گروه ها، پاسخدهی به آنژيوتانسين II کماکان وجود دارد. نتيجه گيری و توصيه ها: در اين مطالعات نتايج کلی زير حاصل شد: شش تا هشت هفته پس از القا فشار خون کليوی پاسخدهی عروق به آنژيوتانسين I و II افزايش می يابد، هشت هفته پس از القا فشار خون کليوی کاپتوپريل پاسخدهی عروق مزانتر به آنژيوتانسين I را مهار نمی کند. لذا تلاش بر روی مهار کامل تبديل آنژيوتانسين I به آنژيوتانسين II ممکن است افق روشنی را در درمان فشار خون اوليه نويد دهد. |