لوله بستن يکی از روش های موثر و مطمئن پيشگيری از بارداری و از موفق ترين برنامه های ارائه خدمات تنظيم خانواده در ايران می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی برخی عوامل موثر بر عوارض حين لوله بستن انجام شده است. 1780 زن که بين سال های 1372 و 1374 در 13 بيمارستان دانشگاهی شهر تهران عمل لوله بستن برايشان انجام گرفته بود وارد مطالعه شدند. اطلاعات مربوط به جراحی اين افراد از طريق پرسشنامه جمع آوری گرديد و براساس مدل رگرسيون لجستيک مورد تحليل آماری قرار گرفت. نتايج نشان داد که خطر ابتلا به عوارض حين عمل بترتيب در لوله بستن پس از زايمان طبيعی، اينتروال فاز لوتئال، حين سزارين و در اينتروال فاز فوليکولار افزايش می يابد. همچنين احتمال پيدايش عارضه بترتيب در روش پومری مديفيه، پومری، پارکلند و ساير روش ها افزايش می يافت و خانم هايی که ضمن عمل اقدامات ديگری برايشان انجام شده بود بيش از سايرين دچار عوارض شده بودند. سن، سابقه درد لگنی، نوع بيهوشی، اندازه برش جراحی و مدت عمل با عوارض ارتباط معنی دار نداشتند. بهتر است عمل لوله بستن پس از زايمان طبيعی و به روش پومری مديفيه انجام شود.