عليرغم پيشرفت دستگاه های تهويه مکانيکی نوزادان، هنوز آسيب ناشی از تهويه مصنوعی به ريه يک علت مهم بيماريزايی و مرگ می باشد. بمنظور تعيين اثر دستگاه تنفس مصنوعی با فرکانس بالا (HFOV) در نارسايی شديد تنفسی، تعداد ده نوزاد بصورت آينده نگر مورد بررسی قرار گرفتند. متوسط سن جنينی نوزادان حدود 35 هفته و گراديان اکسيژن آلوئولوآرتريال (A-a DO2) و نسبت اکسيژن آرتريال به آلوئولار (a/A) درست قبل از رفتن به روی HFO بترتيب 610 و 72% محاسبه شد. اين نوزادان از طريق دستگاه معمولی (CV)، غلظت اکسيژن بالای 95% و متوسط فشار راه هوايی بيش از 12 سانتيمتر آب دريافت کرده بودند. مقايسه A-a DO2 و a/A قبل و بعد از رفتن روی HFOV در دو گروه مرده و زنده، همچنين فاکتورهايی مانند سن جنينی، وزن تولد و سن بعد از تولد در دو گروه، تفاوت آماری مهمی را نشان ندادند. سه نوزاد زنده مانده دچار سندرم ديسترس تنفسی نوزاد (RDS) بودند و از 7 نوزاد فوت شده، همگی دارای فاکتور زمينه ای بوده که 4 نفر RDS به همراه آسفيکسی، دو نفر نارسايی قلبی و پنومونی و يک مورد هيپوپلازی ريه داشتند. با توجه به اينکه متوسط نسبت a/A در 24 ساعت اول از شروع HFO در گروه زنده مبتلا به RDS، برابر 0.75 و در گروه فوت شده، 0.25 بود اين نسبت را می توان بعنوان يک عامل پروگنوستيک مطرح کرد. در اين مطالعه محدود، تاثير مثبت HFOV در گروه فاقد فاکتور زمينه ای مشاهده گرديد، ولی در گروهی که فاکتورهايی مانند هيپوپلازی ريه، نارسايی قلب و پنومونی و آسفيکسی داشتند، تاثير چندانی مشاهده نشد.