زمينه و هدف: سیتیاسکن اولين بار در سال 1972 ميلادی در معاينات کلينيکی مورد استفاده قرار گرفت و هماکنون يکی از روشهای رايج تشخيصی است. در مطالعه سال 1998 توسط سازمان ملی حفاظت پرتوي بريتانيا، مشخص گرديد اگرچه فقط 2% کل معاينات پرتو تشخيصی مربوط به سیتیاسکن است ولی سهم آن در دوز دريافتی بيماران از کل معاينات تشخيصی با اشعه ايکس 20% میباشد. هدف از اين مطالعه تدوين پروتکلی برای بيمارستانهای تابعه دانشگاه علوم پزشکي تهران براساس ميزان دوز رسيده به بيمار و راهنمايی بيمار جهت مراجعه درست به هر بيمارستان براساس نوع وخامت بيماری میباشد.
روش بررسی: در اين تحقيق، به منظور محاسبه دوز اعضاء و دوز موثر به کمک نرمافزار ImPACT، اطلاعات مربوط به بيماران شامل قد، وزن، جنس و شرايط پرتونگاری در يک فرم مخصوص ثبت گرديد. با استفاده از اين اطلاعات و وارد نمودن آن در فايل ورودی نرمافزار ImPACT دوز اعضاء و موثر براي 150 بيمار (تحت معاينه سیتیاسکن معمولی سر) محاسبه گرديد.
يافتهها: بيشترين دوز مغز، برای بيماران مورد معاينه در بيمارستان امامخمينی بهدست آمد. در حالیکه بيماران مورد معاينه در بيمارستان اميراعلم کمترين دوز در بين پنج مرکز دريافت داشتند. ماکزيمم دوز موثر بيماران در اين مطالعه از مقدار گزارش شده در نشريه سال 1991 NRPB کمتر میباشد.
نتيجهگيری: نتايج حاصل از اندازهگيری دوز موثر و اعضا در دو مرکز ياد شده با يک نوع دستگاه (EX/Toshiba Xvision) میتواند مويد اين باشد که طريقه استفاده از دستگاه و ميزان mAs, Kvp آن عامل مهمتری از نوع دستگاه میباشد. چرا که هم ماکزيمم دوز و هم مينيمم دوز در يک نوع دستگاه ولی در دو مرکز مختلف واقع شده است. |