تب خونريزی دهنده کريمه کنگو که اولين بار در سال 1944 در کريمه و سپس در سال 1956 در کنگو شرح داده شد در اثر ويروسی از جنس نايرو ويروس از خانواده بونيا ويريده ها ايجاد می گردد. اين ويروس غالبا بوسيله گزش کنه هيالوما به انسان منتقل می شود و مخزن اصلی ويروس در طبيعت کنه های هيالومائی هستند که بر روی بدن احشام زندگی می کنند ويروس از طريق تماس مستقيم با خون و ترشحات بدن بيمار و لاشه حيوانات آلوده سبب ايجاد همه گيری های متعدد شده است. اين بيماری در اکثر مناطق صحرايی آفريقا، اروپای شرقی، خاورميانه (خصوصا ايران و عراق) و پاکستان و هندوستان مشاهده می شود. اين بيماری اخيرا در ايران شايع گرديده و طی سال های 1378 تا ابتدای سال 1381 حداقل 222 مورد مشکوک به بيماری گزارش شده است که از اين تعداد 81 مورد با مثبت شدن تست IgM به روش اليزا، بيماری به اثبات رسيده است و از اين 81 مورد 15 نفر فوت نموده اند همچنين در بررسی سرولوژيک انجام شده، تخمين زده می شود که حدود يک سوم دام های ايرانی به اين ويروس آلوده شده اند. بيماری پس از طی دوره کمون کوتاه مدتی بصورت تب و لرز و ميالژی و علائم گوارشی ظاهر می شود و پس از گذشت حدود 5 روز از شروع بيماری ناگهان وارد فاز خونريزی شده و خونريزی های شديد و علائم بروز DIC و شوک ايجاد می گردد و بيماران با همين تابلو فوت می نمايند و در صورت بهبودی وارد فاز نقاهت طولانی مدت حدود 2 تا 4 هفته می شوند. تشخيص بيماری براساس علائم بالينی و سرولوژی و يا کشت ويروس و PCR خون، جهت يافتن ويروس عامل بيماری ميسر است و جهت درمان آن علاوه بر اقدامات حمايتی جهت اصلاح شوک و DIC می توان از داروی اختصاصی ريباويرين 10 روزه بهره جست. برای پيشگيری از ابتلا به بيماری، علاوه بر رعايت اقدامات حفاظتی در برابر گزش کنه و سمپاشی اصطبل ها (جهت کاهش جمعيت کنه ها) ايزولاسيون بيماران بستری و ضدعفونی نمودن وسايل شخصی بيمار و توالت ها و محيط آلوده به خون و ترشحات بيمار توصيه می گردد.