از نظر مبانی اخلاق پزشکی، مطلع شدن بيمار از شرايط بيماری خود جزو حقوق اوليه‌ی بيماران محسوب می‌شود ولی تصميم‌گيری در مورد بيان حقايق مربوط به وضعيت سلامتی و ناخوشی بيمار به خود وی يا اطرافيان ذيحق بيمار، عملاً با محدوديت‌های متعددی روبه‌رو می‌شود. در اين بررسی با استفاده از منابع تخصصی و مساعدت اساتيد صاحب‌نظر اخلاق زيستی - پزشکی، پرسشی پايا و معتبر در ارتباط با مسائل حرفه‌ای شايع در مورد حقيقت‌گويی و بيان حقايق بيماری به بيمار تنظيم گرديد و نظرات 200 نفر از شاغلان پزشکی در بيمارستان‌های آموزشی وابسته به دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبريز در مورد اين پرسش جمع‌آوری شد. تجزيه و تحليل نظرات جمع‌آوری شده نشان می‌دهد که برای بيان حقايق بيماری به بيمار در بيش‌تر زمينه‌هايی که تصور ضرری برای بيمار يا مصالح عمومی وی وجود داشت، پزشکان مورد سؤال، برای بيمار «حق ندانستن» را بر «حق دانستن» اولی‌ تشخيص می‌دادند و اجمالاً بر اين نکته اذعان داشتند که خلأ آموزش رسمی در اين زمينه‌ در نظام آموزش پزشکی، احساس می‌شود. مواجهه با مسائل تلخ مربوط به بيماری و نحوه‌ی بيان اين حقايق به بيمار و اطرافيانش نقش تعيين‌کننده‌ای در روابط پزشک و بيمار يا اساساً پزشک و جامعه ايفا می‌کند و با توجه به‌نظرات پزشکان شاغل در بيمارستان‌های آموزشی وابسته به دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبريز در اين مورد، به‌عنوان نمونه‌ای از جامعه‌ی پزشکی کشور، بررسی حاضر می‌تواند زمينه‌ساز تحقيقات بيش‌تر در اين زمينه و نگرش نوين به مسائل اخلاق پزشکی در نظام آموزش پزشکی کشور باشد.