اين پژوهش يک مطالعه‌ی توصيفی مقطعی است. جامعه‌ی آماری آن 200 پرستار شاغل در بيمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی اراک بود که به‌صورت سرشماری انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات يک پرسشنامه‌ی دو قسمتی بود که در قسمت اول اطلاعات دموگرافيگ و در قسمت دوم سؤالاتی در رابطه با ميزان، علل، آگاهی و عملکرد پرستاران در رابطه با استفاده از دارونما در مراقبت‌های بالينی مطرح شده بود.

فقط 10 پرستار (5 درصد) معتقد بودند که تحت هيچ شرايطی نبايد به بيمار دارونما تجويز شود. 65 درصد پرستاران (130 نفر) حداقل يک‌بار از دارونما استفاده کرده بودند و در تمامی موارد به بيمار بيان شده بود که داروی واقعی دريافت کرده است. اکثريت اين پرستاران (66/66 درصد ) بيان کردند که به‌طور متوسط اغلب يک‌بار در ماه از دارونما استفاده می‌کنند. شايع‌ترين علت استفاده از دارونما، تشخيص بی‌مورد بودن تقاضای بيمار برای دارو (100 مورد) بود. شايع‌ترين علامتی (90 مورد) که با دارونما درمان شده بود، درد بود. 3/42 درصد از پرستاران (130/55) بيان کردند که دارونما در بعضی از موارد مؤثر بوده است.

اکثر پرستاران از دارونما در مراقبت‌های بالينی استفاده کرده بودند و احتمالاً ادامه خواهند داد. بايد نقش درمانی دارونما، مکانيسم و ملاحظات اخلاقی آن به پرستاران آموزش داده شود و مورد بحث قرار گيرد.