مهندسی ژنتيک سلول های نطفه ای، نوعی روش درمان و بهسازی ژن در گستره دانش مهندسی ژنتيک است که با هدف اصلاحات قابل توارث در نسل های متوالی به انجام مي­رسد. مطابق با مبانی علمی، رويان يکی از اصلی ترين سوژه های پژوهشی و عملياتی اين مهندسی محسوب می شود. بنابراين، نتايج حاصل از پژوهش های علمی اين مهندسی در صورتی که سوژه‌ی انسانی را در دستورکار خود قرار داده باشند، ارتباط تنگاتنگی با مبانی فقهی و حقوقی مرتبط با رويان انسان پيدا خواهند نمود. مقاله حاضر کوششی است برای ارائه­ی تحليلی نو در خصوص شأن رويان انسان و نوع روابط والدين با آن که به‌طور خاص بر فناوری مهندسی ژنتيک سلول­های نطفه­ای انسان متمرکز شده است. در اين راستا کوشش شده است تا با اتکا بر ايده­ای که رويان را فاقد روح انسانی مي­داند به طرح­ريزی تحليلی نوين در خصوص ماهيت آن نائل آييم؛ تحليلی که در بادی امر با چالش­ها و سؤالاتی روبه‌رو خواهد شد که در ورطه­ی رويارويی با آن‌ها جز به مدد پالايش و تدقيق موفق نخواهد بود. در چارچوب پژوهش حاضر جنين پيش از دميده‌شدن روح، جزئی از اموال مشترک والدين خود تلقی شده است. بنابراين، هسته­ی مرکزی اين مقاله به طرح ايده­ی مملوکيت و ماليت رويان پرداخته و در نهايت به ترسيم حدود و ثغور آن اقدام شده است. در تحليل مورد نظر نگارنده، ماليت داشتن نشانه­ی ارزش و منفعت ذاتی چيزی (در اين‌جا رويان) است و هرگز مستلزم رابطه­ی مستقيم بين ارزش آن چيز با قابليت داد و ستد در بازار نخواهد بود. به علاوه بازخوانی و توجه کافی به مفاد قاعده‌ی تسليط در خصوص حدود مالکيت والدين بر رويان گامی اساسی در تنقيح و دفاع از اين ديدگاه جديد است که در اين پژوهش به آن اشاره شده است. بر اين اساس، تسلط مالک بر اموال خود که در قاعده‌ی تسليط بيان و تشريح مي­شود، محملی برای انواع تصرفات و مداخلات سليقه‌ای و بی‌حد و حصر مالک در اموال خود نخواهد بود.