زمانی که پزشک تشخيص دهد درمان بيمار نتيجه­ای در پی ندارد، موظف است که از درمان بيمار پرهيز کند ولی اين کار با مشکلات جدی و پرتنشی همراه است. در مقاله‌ی حاضر، با مرور مقالات و کتب مربوطه و به‌منظور تسهيل در امر تصميم‌گيری اخلاقی درمانگران، تلاش شده است که ضمن تشريح اشکال بالينی متفاوت اقدامات درمانی بيهوده، ابعاد نظری و عملی اين مسأله مورد بررسی قرار گيرد. يکی از اين مشکلات، ابهامات موجود در تعريف بيهودگی است. مشکل بعدی تعيين ملاک‌های عملی و قضاوت در انتساب عنوان بيهودگی به يک درمان خاص است. اين ابهام تاحدودی ناشی از تفاوت ديدگاه‌ها در باب هدف درمان، اختلاف در ارزش‌های پزشک و بيمار و اختلاف سليقه درباره­ی کسی است که در نهايت حق تصميم­گيری دارد؛ هم‌چنين، ممکن است مرتبط با مسائل مالی و انگيزه های غيراخلاقی باشد. تزاحمات عملی، مانند تقاضای درمان بيهوده از سوی بيمار و مسأله‌ی تقدس حيات، به‌ويژه در ديدگاه‌های مذهبی نيز بخش ديگری از اين مشکلات را تشکيل می‌دهد. برای درمان بيهوده تعاريف متعددی ارائه شده است که هريک درصدد مشخص کردن مرزی بوده‌اند که بتوان در ورای آن درمان را بيهوده دانست، اما صرف‌نظر از اين‌که چه تعريفی پذيرفته شود، بررسی‌ها نشان می‌دهد که تقاضای درمان بيهوده از سوی بيمار است که اغلب ناشی از بي­اعتمادی و مشکلات عاطفی است و برای حل آن نياز به درايت پزشک و در موارد اندکی نيز دخالت قانون است. مشکل جدی ديگر که بيش‌تر در زمينه­ی مراقبت‌های پايان حيات در ديدگاه‌های مذهبی پيش می‌آيد و ارتباط نزديکی با اتانازی غيرفعال دارد، ضرورت حفظ نفس است. در اين مورد با اولويت دادن به موضوعات مهم‌تری چون محدوديت بودجه­ی سلامت، می‌توان به قواعد عملی و راهگشا دست ­يافت.