مریم جعفری منش، کیانوش زهراکار، داوود تقوایی، ذبیح پیرانی،
دوره 18، شماره 4 - ( 12-1399 )
چکیده
زمینه و هدف: فرسودگی در زوجین یک روند تدریجی و به ندرت ناگهانی است که طی آن صمیمیت و عشق به تدریج رنگ باخته و به همراه آن خستگی عمومی عارض می‌گردد. از طرفی اغلب مداخلات زوج‌درمانی درصدد کاهش تعارضات زناشویی زوجین میباشند. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد بر فرسودگی زناشویی زوجین دارای تعارض زناشویی بود.
روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری 45 روزه بود. در این پژوهش جامعه آماری کلیه زوجین دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر کرج در سال 1399 بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده تعداد 14 زوج که نمره بالاتر از 111 در پرسشنامه تعارضات زناشویی کسب کردند در یک گروه آزمایش (7 زوج) و کنترل (7 زوج) قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت درمان پذیرش و تعهد (12 جلسه 90 دقیقه‌ای) قرار گرفت؛ اما گروه کنترل هیچ‌گونه مداخلهای دریافت نکردند و در لیست انتظار باقی ماندند. از پرسشنامه تعارضات زناشویی براتی و ثنایی و فرسودگی زناشویی pines به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تحلیل دادهها با تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی انجام پذیرفت.
نتایج: آموزش مبتنی بر "درمان پذیرش و تعهد"، فرسودگی زناشویی را در زوجین به‌طور معنی داری کاهش داده و نتایج در دوره پیگیری نیز از ثبات لازم برخوردار بوده است (05/0>p).
نتیجهگیری: براساس نتایج پژوهش حاضر، میتوان گفت که "درمان پذیرش و تعهد" میتواند به‌عنوان یک گزینه مداخلهای در کاهش مشکلات زناشویی مورد استفاده قرار گیرد.
