زمینه و هدف : با توجه به ابهامات مرتبط با ارکسین A و چاقی، پژوهش حاضر به منظور تعیین تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی و High Intensity Interval Training ( HIIT) بر سطوح پلاسمایی ارکسین A و برخی شاخص های تن سنجی در پسران نوجوان چاق انجام شد.
روش کار: در قالب طرح نیمه تجربی، ۳۵ پسر چاق سالم و غیر فعال (میانگین سنی ۶۹ /۰ ± ۵/۱۵، صدک BMI مساوی یا بالاتر از ۹۵%، نمایه توده بدن ۲۰/۲ ± ۷۲/۲۸ ) به طور تصادفی در سه گروه همگن تمرین استقامتی، HIIT و کنترل جایگزین شدند. گروه تمرین استقامتی، در هشت هفته دویدن(۴۰-۲۵ دقیقه در روز با شدت ۸۵-۶۵ % ضربان قلب ذخیره) و گروه تمرین HIIT در هشت هفته تمرین تناوبی ( ۷-۴ دوره دویدن ۳۰ ثانیه ای با شدت ۹۵-۹۰ % ضربان قلب ذخیره و دو دقیقه فواصل استراحتی شامل دویدن با شدت ۵۵ - ۵۰ % ضربان قلب ذخیره)، سه جلسه در هفته شرکت کردند. سطوح پلاسمایی ارکسین A ، شاخص های تن سنجی و اکسیژن مصرفی بیشینه، قبل و ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند. داده ها بصورت میانگین ± انحراف استاندارد و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه گیری های تکرار شونده ، در سطح معنی داری ۰۵/۰> p بررسی شد.
نتایج: با وجود روند کاهشی ارکسین A در گروه کنترل و HIIT و روند افزایشی در گروه تمرین استقامتی، در سطوح پلاسمایی ارکسین A گروه های کنترل و تمرین، تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (۰۵/۰< p ). با این حال، انجام تمرین های استقامتی و HIIT ، ضمن کاهش معنی دار شاخص های تن سنجی مانند درصد چربی به ترتیب (۷/۹%،۷/۸% کاهش)، نمایه توده بدن (۹/۱%، ۶/۱% کاهش) و نسبت محیط کمر به لگن (۹/۲%، ۷/۲% کاهش) ، افزایش معنی دار VO۲max ( ۹/۱۰%، ۷/۶% افزایش) را به همراه داشت (۰۵/۰> p ).
نتیجه گیری: تمرین استقامتی موثرتر از تمرین HIIT در بهبود ترکیب بدن پسران نوجوان چاق نقش دارد. اگرچه این تغییرات ممکن است با تغییرات ارکسین A همسو نباشد. بنابراین پیشنهاد می شود مشابه این تحقیق با کنترل خواب و تغذیه و تغییرات ناشی از بلوغ در مدت زمان تمرین بیشتری تکرار شود.
