زمینه و هدف : با توجه به ابهامات مرتبط با ارکسین A و چاقی، پژوهش حاضر به منظور تعیین تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی و High Intensity Interval Training ( HIIT) بر سطوح پلاسمایی ارکسین A و برخی شاخص های تن سنجی در پسران نوجوان چاق انجام شد.
روش کار: در قالب طرح نیمه تجربی، 35 پسر چاق سالم و غیر فعال (میانگین سنی 69 /0 ± 5/15، صدک BMI مساوی یا بالاتر از 95%، نمایه توده بدن 20/2 ± 72/28 ) به طور تصادفی در سه گروه همگن تمرین استقامتی، HIIT و کنترل جایگزین شدند. گروه تمرین استقامتی، در هشت هفته دویدن(40-25 دقیقه در روز با شدت 85-65 % ضربان قلب ذخیره) و گروه تمرین HIIT در هشت هفته تمرین تناوبی ( 7-4 دوره دویدن 30 ثانیه ای با شدت 95-90 % ضربان قلب ذخیره و دو دقیقه فواصل استراحتی شامل دویدن با شدت ۵5 - 50 % ضربان قلب ذخیره)، سه جلسه در هفته شرکت کردند. سطوح پلاسمایی ارکسین A ، شاخص های تن سنجی و اکسیژن مصرفی بیشینه، قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند. داده ها بصورت میانگین ± انحراف استاندارد و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه گیری های تکرار شونده ، در سطح معنی داری 05/0> p بررسی شد.
نتایج: با وجود روند کاهشی ارکسین A در گروه کنترل و HIIT و روند افزایشی در گروه تمرین استقامتی، در سطوح پلاسمایی ارکسین A گروه های کنترل و تمرین، تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (05/0< p ). با این حال، انجام تمرین های استقامتی و HIIT ، ضمن کاهش معنی دار شاخص های تن سنجی مانند درصد چربی به ترتیب (7/9%،7/8% کاهش)، نمایه توده بدن (9/1%، 6/1% کاهش) و نسبت محیط کمر به لگن (9/2%، 7/2% کاهش) ، افزایش معنی دار VO2max ( 9/10%، 7/6% افزایش) را به همراه داشت (05/0> p ).
نتیجه گیری: تمرین استقامتی موثرتر از تمرین HIIT در بهبود ترکیب بدن پسران نوجوان چاق نقش دارد. اگرچه این تغییرات ممکن است با تغییرات ارکسین A همسو نباشد. بنابراین پیشنهاد می شود مشابه این تحقیق با کنترل خواب و تغذیه و تغییرات ناشی از بلوغ در مدت زمان تمرین بیشتری تکرار شود.
