فصلنامه دانشکده بهداشت و

  زمینه و هدف: زایلانازها به طور گسترده‏ای در صنایع مختلف غذایی، خوراک دام و طیور، کاغذ و خمیر کاغذ، صنایع دارویی کاریرد دارند. میکروارگانیسم های متعددی قادرند با مکانیسم های متفاوت، آنزیم زایلاناز را تولید نمایند که در بین آنها باسیلوس ها یکی از منابع مهم تولید آنزیم های تجاری هستند. نظر به اینکه محیط کشت زایلان محیط گران قیمتی است و از نظر اقتصادی جهت تولید آنزیم زایلاناز توسط Bacillus subtilis S7e مقرون به صرفه نمی باشد؛ لذا در این مطالعه تلاش گردید تا با جایگزین نمودن پسماندهای کشاورزی- صنعتی در تخمیر غوطه ور به عنوان منابع کربن و ازت، تولید آنزیم زایلاناز بالاتر از سطح محیط زایلان ( U/l 10048 ) باشد.

  روش کار: در این بررسی سویه بومی Bacillus subtilis S7e ابتدا در محیط کشت پابه با زایلان کشت داده شد، سپس در 3 دمای 30، 37 و 40 درجه سانتی گراد گرمخانه گذاری صورت گرفت. سپس منابع ازت (کنجاله کلزا، کنجاله سویا، بذر گوجه فرنگی، بذر چای، پپتون، ویناس الکل، کازئین و آمونیوم سولفات) جایگزین عصاره مخمر و عصاره گوشت و منابع کربن (ملاس، سبوس گندم، سبوس برنج، ضایعات شالی کوبی، پسماند گلوتن، پسماند مالت، پودر آب پنیر و باگاس) جایگزین زایلان محیط کشت شدند.

  نتایج: در این بررسی بیشترین فعالیت آنزیمی در دمای 30 درجه سانتی گراد بعد از 48 ساعت گرمخانه گذاری مشاهده شد
( U/l 6183). کنجاله کلزا با فعالیت آنزیمی ( U/l 10048) بهترین منبع ازت Bacillus subtilis S7e و ملاس با فعالیت آنزیمی ( U/l 3759) بهترین منبع کربن گزارش گردید.

  نتیجه گیری: از آنجا که یکی از عوامل مهم در مدیریت تولید آنزیم استفاده از محیطی مقرون به صرفه از نظر اقتصادی است به منظور کاهش هزینه های تولید، ضایعات کشاورزی- صنعتی (کنجاله کلزا و ملاس) گزینه بسیار مناسبی به شمار می آیند.

زمینه و هدف: کلروپیریفوس یک سم ارگانوفسفره است که در کشاورزی برای مبارزه با آفات مورد استفاده قرار می گیرد. کلروپیریفوس سمی نسبتا پایدار و یک آلاینده محیطی است و اثرات مخربی بر سلامت انسان می گذارد. لذا این مطالعه به منظور جداسازی و شناسایی باکتری های تجزیه کننده کلروپیریفوس در خاک انجام شد.

روش کار: در این مطالعه آزمایشگاهی، از خاک مزارع برنج با سابقه آلودگی سم نمونه برداری شد. سپس برای جداسازی باکتری های تجزیه کننده سم از محیط کشت حداقل نمکی(Msb) حاوی 100 میلی گرم بر لیتر کلروپیریفوس به عنوان منبع کربن و انرژی استفاده شد. کلنی ها با رنگ آمیزی گرم، و آزمایش های بیوشیمیایی و با روش PCR، تعیین توالی و شناسایی گردیدند.

نتایج: در این مطالعه 4 سویه باکتریایی تجزیه کننده سم کلروپیریفوس در خاک جداسازی شدند. این 4 سویه شامل Bacillus licheniformis strain IARI-M-12، strain MS42 Bacillus pumilus ، Bacillus cereus strain ESB15  و strain SJ113 Delftia tsuruhatensis بودند. در ادامه اثر دما و pH بررسی شد. باکتری های باسیلوس جدا شده در دمای 35 درجه و pH 7 بیشترین رشد را در محیط کشت Msb حاوی سم کلروپیریفوس نشان دادند.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که باکتری های موجود در خاک مزارع قادر به تجزیه سم آلی کلروپیریفوس هستند. لذا استفاده از این باکتری ها می تواند مشکلات زیست محیطی ناشی از سم کلروپیریفوس را در اکوسیستم کاهش دهد.