زمینه و هدف: عملکرد جنسی میتواند تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار گیرد. هدف از مطالعه، بررسی همبستگی ورزش و عملکرد جنسی در زنان یائسه میباشد.
روش کار: بررسی حاضر یک مطالعه توصیفی – تحلیلی مبتنی بر جامعه میباشد که بر روی 405 زن یائسه 40 تا 65 ساله انجام گرفت. نمونهگیری به صورت تصادفی چندمرحلهای طبقاتی بود. دادهها از طریق مصاحبه و با استفاده از پرسشنامه FSFI و یک پرسشنامه محقق ساخته بدست آمد و با بکارگیری آزمونهای توصیفی و تحلیلی مانند مدل رگرسیون خطی چندگانه و رگرسیون لجستیک تحلیل شد.
نتایج: شایعترین نوع ورزش، پیادهروی (8/79%) بود. 61% از زنان یائسه دارای اختلال عملکرد جنسی بودند. نمره حیطه درد در افرادی که ورزش میکردند، بهطور معنیداری کمتر (نامطلوبتر) بود (013/0= p ). نمره کلی FSFI و نمرات حیطههای لغزندهسازی و درد در گروهی که سایر ورزشها به جز پیادهروی را انجام میدادند، نسبت به گروهی که ورزش نمیکردند و یا فقط پیادهروی میکردند، بهطور معنیداری کمتر بود. دفعات ورزش در هفته با نمره حیطه لغزندهسازی (014/0= ,p 18/0= r ) و ارگاسم (045/0= ,p 15/0= r ) همبستگی معنیدار مثبت داشت. اما در بررسی عوامل پیشگویی کننده نمره کلی FSFI و نمر ات حیطهها، نتایج رگرسیون چندگانه معنیدار نبود. رگرسیون لجستیک نشان داد با افزایش یکبار به تعداد دفعات ورزش در هفته، شانس کاهش تمایلات جنسی 2/80 % کم میشود.
نتیجه گیری: به نظر میرسد در زنان یائسه تحت مطالعه، انجام ورزش میتواند راهی برای جبران مشکلات کاهش روابط و تمایلات جنسی و نارضایتیهای ناشی از آن باشد. آنچه که میتواند در بهبود عملکرد جنسی زنان یائسه اثرات مثبتی داشته باشد، انجام ورزش به تعداد هفتگی بیشتر است.
