مجله دانشکده پزشکی

مقدمه: پذیرش فناوری تله‌مدیسین بعنوان استراتژی تحول در درون یک سازمان بستگی به هماهنگی با ساختار و الگوهای فرهنگی حاکم بر آن سازمان دارد. اگر استراتژی تحول با فرهنگ سازمانی و فرهنگ ملی و ساختار سازمان در تضاد باشد مقاومت در برابر این تحول زیاد است و احتمال بهره‌برداری و اجرای موفق آن را در سازمان‌ها کاهش می‌دهد. پژوهش حاضر با هدف مطالعه نقش فرهنگ سازماننی در بهره‌برداری و اجرای موفق فناوری تله‌مدیسین در بیمارستان‌های تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران صورت گرفته است.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه از روش تحقیق کمی و کیفی به صورت مقطعی و توصیفی- تحلیلی استفاده شده است. تعداد 5 بیمارستان تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران بصورت تصادفی ساده انتخاب و تعداد 82 نفر از اعضا هیئت علمی شاغل در این بیمارستان‌ها تحت مطالعه قرار گرفتند و کلیه این افراد به سؤالات مصاحبه در خصوص ارائه دیدگاه‌های خود در زمینه ویژگی‌های مؤثر بر بهره‌برداری و اجرای موفق فناوری تله مدیسین در بیمارستان‌ها پاسخ گفتند.
یافته‌ها: درباره بهره‌برداری و اجرای موفق فناوری تله مدیسین در بیمارستان‌های تابعه از مجموع تعداد 82 نفر اعضا هیئت علمی 1/95 درصد به تعهد مدیران ارشد در حمایت از ارائه فناوری تله مدیسین، 94% به اجرای برنامه‌های آموزش مستمر برای پزشکان و کارکنان، 8/78 درصد به ارجای شیوه‌ها و خط‌مشی‌های رهبری، 3/85 درصد به وجود صداقت در ارائه و توزیع اطلاعات، 7/81 درصد به حمایت از رویکردهای متنوع، ابتکار و نوآوری و پذیرش عقاید جدید توسط مدیران، 78% به تعیین چشم‌اندازها، استراتژی‌ها و برنامه‌ریزی‌های راهبردی و شفاف، 77% به وجود مشارکت و قبول اهداف سازمانی توسط پزشکان و کارکنان، 68% به وجود قوانین و مقررات سازمانی شفاف و بدون ابهام، 2/62% به وجود ارتباطات دو طرفه سازمانی از رده بالا به پایین و بالعکس و سرانجام 61% نیز به بیان آزاد اشتباهات و موفقیت‌ها اعتقاد داشتند.
نتیجه‌گیری و توصیه‌ها: از پژوهش به عمل آمده چنین نتیجه می‌شود که ساختار سازمانی در راه بهره‌برداری و اجرای موفق فناوری تله مدیسین در بیمارستان‌های مورد مطالعه، تأثیر به سزایی دارد. این سازمان‌ها از نظر فرهنگ سازمانی و فرهنگ ملی توانایی پذیرش استراتژی تغییر و تحول و بهره‌برداری موفق از فنآوری تله مدیسین را دارای می‌باشند. لذا تجدید نظر در ساختار و طراحی سازمان‌ها با توجه به گرایش فرهنگی موجود در بین اعضا هیئت علمی بیمارستان‌های مورد مطالعه الزامی به نظر می‌رسد.