مجله دانشکده پزشکی

مقدمه: پیلونفریت حاد یکی از شایعترین عفونت های باکتریال در کودکان است که ممکن است منجر به صدمه کلیوی شود. ریفلاکس وزیکواورترال یک فاکتور مهم آسیب نسج کلیه است ولی تنها عامل نیست.

مواد و روش ها: این مطالعه، بمنظور تعیین رابطه بین یافته های اسکن DMSA و VCUG که یک تا دو هفته پس از اتمام درمان انجام شده بود و در صورتیکه اسکن اول یافته مثبتی داشت، اسکن دوم شش ماه بعد انجام شده بود، صورت پذیرفت. درجه ریفلاکس براساس طبقه بندی جهانی ریفلاکس تعیین گردید (گرید I تا V). وجود یک یا چند نقطه کاهش جذب ماده رادیواکتیو توسط قشر کلیه در اسکن DMSA یافته مثبت تلقی شد (نقص کورتیکال). درصورتیکه این کاهش جذب در اسکن دوم نیز باقی مانده بود به آن اسکار گفته شد.

یافته ها: نقص کورتیکال و ریفلاکس بترتیب در 42 واحد کلیه (42%) و 26 واحد کلیه (26%) مشاهده شد. از 26 واحد کلیه دارای ریفلاکس 14 واحد نقص کورتیکال در اسکن اول داشتند (54%) و 12 واحد دیگر اسکن طبیعی داشتند. از 74 واحد کلیه بدون ریفلاکس 28 واحد نقص کورتیکال داشتند (38%) و 46 واحد اسکن طبیعی داشتند (P=0.15). اسکار در 25 واحد کلیه (از 42 واحد کلیه که در اسکن اول نقص کورتیکال داشتند) مشاهده شد (62%).

نتیجه گیری و توصیه ها: بنابراین بنظر می رسد انجام VCUG بتنهایی نمی تواند برای ارزیابی کلیه های در معرض خطر اسکار بدنبال پیلونفریت حاد کافی باشد و اسکن DMSA ممکن است اطلاعات تکمیلی در این زمینه فراهم سازد.