مجله دانشکده پزشکی

---

 

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود. مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید. یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است. نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود.

مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید. یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است. نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود.

مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید. یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است. نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود.

مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید. یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است. نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

---

---

دو بیمار که دچار میکزدم مادرزادی بوده، تحت درمان ناقص هورمون تیروئید برای مدت مدید قرار گرفته اند، گزارش می گردند:در هر دو بیمار تومور هیپوفیز ایجاد شده بود و در هر دو بیمار هورمون تیروتروپ (TSH) خون افزایش فوق العاده ائی داشت. یکی از بیماران در اغمای میکزدمی فوت کرد و تومور بزرگی بوزن 20 گرم هنگام اتوپسی در هیپوفیز بیمار یافت شد، با متدایمونوپراکسید از مقادیر زیاد TSH در سلول های تومورال یافت شد، بیمار دیگر با علائم ازدیاد فشار داخل جمجمه تحت عمل هیپوفیزکتومی قرار گرفت و آدنوم هیپوفیز مشابهی خارج گردید، تومور هیپوفیز این دو بیمار گزارشات قبلی ایجاد آدنوم هیپوفیز در اثر تحریک مداوم سلولهای مولد TSH در هیپوتیروئیدیسم را تائید می کند.

---

---

---

هیستروسکپی یک روش نو و با ارزش در بررسی رحم می باشد و در نتیجه در بررسی نازایی تست با ارزشی است. در مدت 18 ماه، 363 مورد هیستروسکوپی روی بیماران نازا مراجعه کننده به بخش IVF بیمارستان شریعتی انجام شد. شیوع هیستروسکوپی غیرطبیعی در بین این بیماران 18% بوده است. 32% از این موارد غیرطبیعی، مربوط به هیپرپلازی آندومتر بود. در بررسی لاپاراسکوپی این بیماران، ارتباط معنی داری بین تشخیص تخمدان پلی کیستیک و هیپرپلازی آندومتر بدست آمد (P<0.008)، در حالی که بین سایر یافته ها مثل آندومتریوز و هیپرپلازی آندومتر رابطه معنی داری وجود ندارد (P<0.4).

---

IUI) Intrauterine Insemination) یک روش درمان ناباروری می باشد که در آن اسپرمهای متحرک شوهر جهت تلقیح استفاده می شود. این عمل در طی چند ساعت قبل از تخمک گذاری انجام می گیرد. در طی مطالعه گذشته نگر که در بخش ناباروری بیمارستان شریعتی در طی بیش از سه سال انجام شد، 427 پرونده از بیماران تحت درمان مورد بررسی قرار گرفت. در بیماران فوق، 574 سیکل IUI انجام شد. در کل 80 مورد حاملگی اتفاق افتاد، یعنی میزان حاملگی به ازای هر سیکل IUI برابر 14% بوده است. هرچقدر تعداد سالهای نازایی کمتر و تعداد سیکلهای درمانی بیشتر باشد شانس حاملگی افزایش می یابد. میزان موفقیت IUI در مقالات مختلف از 3% تا 40% گزارش شده است. بنابراین میزان موفقیت در بخش نازایی بیمارستان شریعتی تقریبا با سایر مراکز ناباروری دنیا مطابقت می نماید و با توجه به اینکه IUI یک روش ساده، ارزان و آسان نسبت به GIFT ،ZIFT و IVF که به ترتیب نتایج بهتری در درمان نازایی با علل غیرلوله ای دارند، می باشد، بنظر می رسد صلاح در این باشد که برای بیماران نازا که شرایط انجام IUI را دارند، حداقل قبل از پرداختن به سایر روشهای درمانی 3 تا 6 سیکل IUI انجام شود.

---

هیپرپرولاکتینمی می تواند بعنوان یکی از علل نازایی مطرح باشد. شیوع آن در جمعیت نازا 20% است. ارزش هیپرپرولاکتینمی بعنوان یکی از فاکتورهای قطعی نازایی نامعلوم است. در این مطالعه با بررسی میزان پرولاکتین سرم، وجود گالاکتوره و بررسی علل ایجاد کننده نازایی در زوجین نازا، ارزش هیپرپرولاکتینمی بعنوان عامل اصلی ایجاد کننده نازایی مورد ارزیابی قرار گرفته است. مطالعه حاضر روی 500 زوج مراجعه کننده به بخش نازایی بیمارستان شریعتی در 6 ماهه اول سال 1375 انجام شده است. شیوع هیپرپرولاکتینمی در این جمعیت 19% است. هیپرپرولاکتینمی بعنوان تنها علت نازایی تنها در 0/8% از بیماران یافت شده است. همراهی گالاکتوره و هیپرپرولاکتینمی در این بیماران مشهود است (P=0.00007). گالاکتوره بعنوان یافته غربال کننده برای هیپرپرولاکتینمی ارزش ندارد (حساسیت: 25%)، ولی یافته بسیار اختصاصی است (91%)، با توجه به اینکه با حذف آزمایش پرولاکتین در بیماران بدون گالاکتوره، تشخیص قطعی در 0/1% از جمعیت مورد مطالعه از دست می رود، اهمیت انجام تست پرولاکتین از نظر این مطالعه زیر سوال می رود که اثبات آن نیاز به بررسی بیشتر دارد. از نظر خصوصیات کلی مثل سن (P=0.19)، مدت نازایی (P=0.28) و نوع نازایی، زیر گروه بیماران دارای هیپرپرولاکتینمی با جمعیت اصلی تفاوت معنی داری نداشتند. بنظر می رسد هیپرپرولاکتینمی نمی تواند بعنوان یک فاکتور اصلی علت نازایی مطرح باشد، یا زیر گروهی از جمعیت نازا را از بقیه متمایز کند.

---

باوجود آنتی بیوتیک های جدید و با اثر وسیع و پیشرفت در برونکوسکوپی و فیزیوتراپی تنفسی، هنوز آبسه ریه با موربیدیتی و مورتالیته بالا همراه است. هدف از این بررسی نشان دادن عوامل زمینه ای می باشد که بر پیش آگهی آبسه ریه نتیجه نامطلوبی دارد. این بررسی گذشته نگر است. تمام بیمارانی که بخاطر آبسه ریه از بهمن 1372 لغایت 1377 در بخش جراحی مرکز آموزشی درمانی رازی رشت بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. در این 52 بیماری که مورد بررسی قرار گرفته بودند پرونده 5 بیمار بخاطر اینکه اطلاعات کامل نداشت از مطالعه حذف شد. معدل سنی بیماران 45 سال (30 تا 70) سال بودند. 40 نفر مذکر و 12 نفر مونث بودند طول بستری در بیمارستان بطور متوسط 20 روز (15 تا 35) روز و علل ثانویه ریوی که باعث آبسه ریه شده بود عبارتند: COPD در 10 نفر (1%)، پنومونی 10 نفر (1%)، برونشکتازی 15 نفر (28%)، کانسر ریه 2 نفر (23%)، کیست هیداتید ریه 2 نفر (3.84%) و آتلکتازی 3 نفر (5.076%). علل خارج ریوی که باعث آبسه ریه شده بود عبارتند: تغییر سطح هوشیاری با آسپیراسیون در 10 نفر، بیماری های مری که منجر به ریفلاکس شد در 10 نفر، بیماری های لثه و دندان در 5 نفر، Debiliated در 3 نفر. عوامل موثر بر پیش آگهی بیماران مبتلا به آبسه ریه در این مطالعه که نتیجه نامطلوبی داشتند عبارتند: آبسه ریه در اثر سرطان ریه، آنمی، هیپوآلبومینمی (Hb<10 و AL<3)، سن بالاتر از 60 سال، آبسه ریه با کشت میکروبی پسودومونا، استاف کلبسیلا، آبسه ریه با کاوتیه بزرگتر از 8 سانتی متر، لب تحتانی ریه راست، آبسه در برونشکتازی ناشی از سل. باوجود اینکه، آبسه زود تشخیص داده می شود و آنتی بیوتیک جدید و وسیع الطیف مصرف می شود علیرغم این موربیدیتی و مورتالیته بالا دارد. لذا با برخوردی جدی تر در مورد درناژ داخلی، برونکوسکوپی، فیزیوتراپی و جراحی به موقع شاید پیش آگهی آبسه را بهتر کرد.

---

مقدمه: پره اکلامپسی و اکلامپسی یکی از خطرناکترین عوارض وابسته به بارداری می باشد که با افزایش فشار خون، پروتئینوری و یا تشنج در موارد اکلامپسی در خانم های حامله مشخص می شود. افراد حامله مبتلا به بیماری های فشارخون به علت عوارض مادری و جنینی در معرض خطر بالاتری نسبت به گروه کنترل قرار دارند.

مواد و روشها: در این مطالعه آینده نگر مجموعاٌ 141 حامله مبتلا به اکلامپسی و پره اکلامپسی مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی براساس برخورداری از مراقبت مامایی متناسب و نامتناسب به دو گروه تقسیم شدند و عوارض مادری و جنین در آنها بررسی گردید. متغیرهای مادری شامل این موارد بودند: میزان اکلامپسی، پره اکلامپسی، روش زایمان، طول مدت بستری مادر، بستری مادر در بخش مراقبت های ویژه، نیاز به مصرف داروی آنتی هیپرتانسیو تا 6 هفته پس از زایمان، تداوم فشار خون پس از 6 هفته بعد از زایمان، ترومبوسیتوز مادران در دوران بعد از زایمان، تعداد موارد سزارین به علت دکولمان و یا تاخیر رشد داخل رحمی جنین، افزایش کراتینین سرم مادر، موارد سندرم HELLP و مرگ مادر. عوارض جنین شامل این موارد بود: موارد تاخیر رشد داخل رحمی جنین، موارد مرگ داخل رحمی جنین، زایمان زودرس، بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان نارس. رابطه پارامترهای زمینه ای شامل سن مادر، پاریتی، سطح تحصیلات، وجود بیماری زمینه ای، روش زایمان و سطح ارجاع نیز در برخورداری از مراقبت مامایی در دو گروه مقایسه گردیدند که بجز سطح تحصیلات و سطح ارجاع بقیه با هم match بودند.

یافته ها: در مقایسه اغلب متغیرها (بجز روش زایمان)، اختلاف معنی داری در هر دو گروه مشاهده گردید. به این معنی که در گروه با مراقبت بارداری مناسب عوارض مادری و جنینی کمتر بودند.

نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد با کنترل کافی مامایی می توان عوارض مادری و جنینی بیماریهای فشار خون در حاملگی را به حداقل رساند یا حذف نمود.

---

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود.

مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید.

یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است.

نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

مقدمه: بیماری حاد پیوند علیه میزبان (acute Graft-Versus-Host Disease: aGVHD) یکی از عوارض اصلی پس از پیوند مغز استخوان (Bone marrow transplantations: BMT) است که پیش بینی وقوع آن مشکل می باشد. تصور می شود سایتوکائین های آزاد شده از لنفوسیت های TH1 نقش اساسی در آن ایفا می کنند. توانایی پیش بینی وقوع این عارضه بسیار ارزشمند است. با اندازه گیری دوره ای مقادیر سرمی گیرنده اینترلوکین-2 (IL-2R) و اینترلوکین-18 (IL-18) پس از پیوند آلوژن مغز استخوان تلاش نمودیم رابطه آنها را با aGVHD و بعنوان شاخص مفیدی برای پیشگویی آن تعیین نماییم.

مواد و روش ها: غلظت سرمی IL-2R و IL-18 با استفاده از روش ELISA در 219 نمونه بدست آمده از 39 بیمار (مبتلا به بدخیمی های خونی، قبل و بعد از BMT) و 28 فرد سالم بعنوان کنترل تعیین شدند. همه بیماران پیوند را از خواهر یا برادر خود دریافت نموده بودند.

یافته ها: نتایج ما نشان دادند که 25 بیمار به aGVHD مبتلا شده و غلظت سرمی IL-2R و IL-18 در نمونه های قبل از پیوند در آنها در مقایسه با بیماران فاقد این عارضه aGVHD و گروه کنترل افزایش یافته و بین غلظت سرمی IL-2R و IL-18 در نمونه های قبل از پیوند در بیماران -aGVHD و گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نمی شود. غلظت سرمی IL-18 در گروه +aGVHD طی روزهای 24-3 پس از پیوند بصورت معناداری نسبت به قبل از پیوند افزایش یافت و براساس شدت aGVHD بین (III GVHD-0 GVHD) نیز متفاوت بود. در اکثر بیماران +aGVHD (شصت درصد) غلظت های سرمی IL-2R و IL-18 در روز دهم پس از پیوند به حداکثر مقدار خود رسید و افزایش غلظت آن دو بر ظهور علائم aGVHD (با میانگین 15 روز پس از پیوند) پیشی گرفته است. غلظت سرمی IL-18 در روز دهم رابطه معناداری برحسب شدت aGVHD دارد (با افزایش شدت عارضه غلظت آن نیز افزایش می یابد). غلظت سرمی IL-18 در بیمارانی که تحت درمان با فلودارابین و بوسولفان بودند نسبت به بیماران تحت درمان با سیکلوفسفامید و بوسولفان کمتر می باشد.

نتیجه گیری و توصیه ها: این نتایج نشان دادند که IL-18 نقش مهمی در گسترش aGVHD پس از پیوند مغز استخوان ایفا می کند و مقدار آن ممکن است یکی از شاخص ها برای aGVHD و منعکس کننده شدت آن باشد همچنین این یافته ها مطرح می کنند IL-18 در بیماری زایی این عارضه موثر بوده و اندازه گیری مقادیر سرمی آن میتواند معیار مناسبی در پیش بینی aGVHD باشد.

---

مقدمه: بیماری نقص ایمنی متغیر شایع (Common variable immunodeficiency: CVID) یکی از بیماری های نقص ایمنی اولیه می باشد که با هایپوگاماگلوبولینمی و عفونت های مکرر تظاهر پیدا می کند. دستگاه تنفس یکی از شایعترین ارگان های درگیر در بیماران مبتلا به CVID می باشد و پنومونی از شایعترین تظاهرات گرفتاری در دستگاه تنفس تحتانی است. استفاده از فرآورده های ایمونوگلوبولین در مبتلایان به CVID یک روش درمانی مناسب و انتخابی می باشد که در طی دو دهه اخیر باعث کاهش عفونت ها در بیماران مبتلا به CVID شده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر ایمونوگلوبولین وریدی در کاهش دفعات بروز پنومونی در این بیماران می باشد.

مواد و روش ها: بدین منظور 26 بیمار مبتلا به CVID که در بخش ایمونولوژی و آلرژی مرکز طبی کودکان تشخیص داده شده و حداقل 9 ماه تحت نظر و درمان با ایمونوگلوبولین وریدی (IVIg) بودند، وارد مطالعه شدند که اطلاعات مورد نیاز جهت ثبت تعداد دفعات بروز پنومونی و دفعات بستری در بیمارستان قبل و پس از دریافت IVIg از پرونده بیماران استخراج گردیده است.

یافته ها: از میان 26 بیمار مبتلا به CVID، شانزده بیمار مذکر و ده بیمار مونث بوده اند. میانگین سنی آنها 5.1±13.4 سال (محدوده: 4.5 تا 26.5 سال) و میانگین مدت زمان پیگیری 51.8±72.2 ماه (محدوده: 5 تا 189 ماه) بوده است. از 26 بیمار مبتلا به CVID در طی این مطالعه 80.5% آنها قبل از دریافت IVIg مبتلا به پنومونی شده اند که پس از درمان با IVIg به 34.6% تقلیل یافته است (P=0.0017). دفعات ابتلا به پنومونی به ازا هر بیمار در یکسال از 3.3 قبل از درمان به 0.6 پس از دریافت IVIg کاهش یافته است (P<0.0005). همچنین 88.5% بیماران قبل از دریافت IVIg سابقه بستری در بیمارستان بعلت عفونت داشته اند که پس از درمان با IVIg به 46% تقلیل یافته است (P=0.0025). دفعات بستری بیمار به ازا هر بیمار در یکسال از 3.4 قبل از درمان به 0.7 پس از دریافت IVIg کاهش یافت (P<0.0005).    

نتیجه گیری و توصیه ها: تشخیص زودرس بیماری CVID و درمان منظم بیماران مبتلا با IVIg می تواند نقش موثری در کاهش ابتلای به پنومونی و دفعات بستری ناشی از عفونت ها و عوارض آنها داشته باشد. این بیماران باید تحت پیگیری های منظم و دقیق قرار گیرند تا با مصرف مرتب و کامل IVIg امید به زندگی با کیفیت مطلوب را در این بیماران افزایش دهد.

---

استفاده از سنجش کمی گنادوتروپین کوریونی انسان (hCG) و سونوگرافی ترانس واژینال با قدرت تفکیک پذیری بالا (high resolution) باعث تشخیص زود هنگام حاملگی خارج رحمی (Ectopic Pregnancy : EP) و موارد بیشتری از درمان کنزرواتیو شده است. درمانهای دارویی غیر جراحی مانند تزریق موضعی یا سیستمیک متوترکسات (MTX) ، آنتاگونیست اسیدفولیک، به عنوان یک روش درمان جایگزین برای زنان مبتلا به EP پذیرفته شده است. در این مطالعه ما به مقایسه پیامدهای درمان دارویی موارد EP پاره نشده با استفاده از تزریق دوز واحد و متعدد متوترکسات پرداخته ایم.
این بررسی یک کارآزمایی بالینی تصادفی است. تشخیص موارد EP با سطح سرمی 1800 IU/LβhCG و عدم رویت حاملگی داخل رحمی یا با سطح سرمی ثابت βhCG یا افزایش آن کمتر از 50% طی 48 ساعت داده می شد. دو روش برای تجویز MTX بکار گرفته شد و نتیجه اصلی، مقایسه میزان موفقیت بین دو پروتکل دوز واحد و متعدد بود. این آنالیز شامل 108 خانم با تشخیص EP بود که بعد از درمان با MTX با روش دوز واحد یا متعدد پی گیری شدند.
از میان 54 بیمار درمان شده با پروتکل دوز واحد 48 بیمار با موفقیت درمان شدند (9/88%) و از میان 54 بیمار درمان شده با پروتکل دوز متعدد 50 بیمار درمان موفق داشتند (6/92%) که تفاوت میان میزان موفقیت در دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. OR=0.64, P=0.7)با(CI=0.17-2.4
نتایج مطالعه ما نشان می دهد که درمان با دوز واحد MTX به اندازه دوز متعدد موفقیت آمیز است. اینکه کدام پروتکل به عنوان اولین قدم درمان موارد انتخاب شده EP بهترین درمان خواهد بود با کارآزمایی بالینی تصادفی و با در نظر گرفتن عوارض جانبی، هزینه درمان و سایر جنبه های درمان EP با MTX بطور واضح تری نشان داده خواهد شد.

---

زمینه وهدف: بهداشت روانی زندانیان به عنوان یکی از گروه های در معرض خطر از اهمیت ویژه ای برخوردار است، ولی متاسفانه از میزان اختلالات روانپزشکی این گروه اطلاعات کافی در دسترس نمی باشد. در این مطالعه علاوه بر تعیین شیوع اختلالات محور یک، ارتباط آنها با نوع جرم مرتکب شده نیز برسی شده است.
روش بررسی: به روش نمونه گیری سهمیه ای- تصادفی، تعداد 351 زندانی از جرایم مالی (54 نفر)، خشن (71 نفر)، غیر خشن(74 نفر)، اعتیاد(72 نفر) و منکرات (80 نفر) انتخاب و به کمک مصاحبه ساختار یافته بر اساس DSM-IV بررسی شدند.
یافته ها: شیوع طول عمر کلیه اختلالات 88% و شیوع حال حاضر آنها 9/46% به دست آمد که در طول عمر اختلالات مربوط به مصرف مواد با 78% و اختلالات خلقی با 7/48% بیشترین شیوع را داشتند، در حالی که شایع ترین اختلالات ملاحظه شده در زمان بررسی اختلالات خلقی و اختلالات انطباقی به ترتیب با 7/30% و 6/12% بودند. میزان کلی اختلالات در زیر گروه مالی کمتر از سایر جرایم بود. در زیر گروه جرایم مربوط به مواد مخدر میزان اختلالات اضطرابی کمتر و اختلالات مربوط به مصرف مواد شیوع بیشتری داشتند.
نتیجه گیری: شیوع اختلالات محور یک در این بررسی در مقایسه با سایر کشورها یکی از بالاترین مقادیر می باشد.ابتلای نزدیک به نیمی از زندانیان به نوعی اختلال محور یک در زمان مصاحبه، نشانگر نیاز فوری و هر چه بیشتر این قشر به خدمات و مراقبت های بهداشت روانی می باشد.

 

---

کنترل درد پس از توراکوتومی خلفی طرفی برای کفایت تهویه و احساس راحتی بیمار و کاهش عوارض ریوی اهمیت زیادی دارد. به علت عوارض فراوان نارکوتیکها از روشهای مختلف بلوک اعصاب بین‌دنده‌ای با هدف کنترل درد و کاهش مصرف نارکوتیکها استفاده می‌شود. هدف این بررسی تعیین اثربخشی بوپیواکائین با نرمال سالین در کنترل درد پس از توراکوتومی خلفی طرفی می‌باشد.
روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی یک سوکور 40 بیمار بطور اتفاقی در دو گروه 20 نفری قرار گرفتند. در گروه اول (G1) از تزریق دوز منفرد بوپیواکائین 5/0% ml10 و انفوزیون مداوم نرمال سالین پس از چهار ساعت از جراحی و در گروه دوم ( G2 ) از تزریق دوز منفرد ml10 بوپیواکائین5/0% و انفوزیون مداوم بوپیواکائین چهار ساعت پس از جراحی به عمل آمد. برای بررسی کنترل درد ازLinear Visual Analogue Scale (VAS) استفاده گردید
یافته‌ها: میانگین VAS در ساعتهای 8، 12، 16، 20، 24 پس از عمل در گروه اول به ترتیب 6/7، 5/5، 6/6، 5/5، 7/5 و در گروه دوم 4/3، 7/3، 8/2، 1/2، 9/1 بود که اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود داشت (001/0p< در ساعت 12 و در بقیه موارد 0001/0p<) بود. کنترل درد در گروه اول % 5 و در گروه دوم %81 بود . میانگین VAS در ساعتهای 28 ، 32 . 36 ، 40 ، 44 ، 48 پس از عمل در گروه اول به ترتیب 2/5، 5، 3/5، 4/4، 1/5، 7/4 و در گروه دوم 6/1، 8/1، 5/1، 6/1، 5/1، 4/1 بود که اختلاف معنی‌داری بین گروه وجود داشت. (0001/0P<). در 24 ساعت اول میانگین تزریق پتیدین در گروه اول 7/3 و در گروه دوم 6/0 بود (0001/0P<). در 24 ساعت دوم میانگین تزریق پیتیدین در گروه اول 2/2 بود و در گروه دوم نیاز به تزریق نبود

نتیجه‌گیری: بوپیواکائین با انفوزیون مداوم اکستراپلورال در کنترل درد پس از توراکوتومی و کاهش نیاز به نارکوتیکها موثر است