مجله دانشکده پزشکی

مقدمه: افسردگی یک عارضه ناتوان ساز است که همه افراد ممکن است بطور کوتاه مدت یا طولانی در طی عمر خود آنرا تجربه کنند. متاسفانه هنوز تصویر روشنی از میزان شدت افسردگی در میان مردم و نیز انواع اختلال افسردگی در جامعه ایران بدست نیامده است.

 مواد و روش ها: هدف این مطالعه، بررسی شیوع اختلال های افسردگی در جمعیت 65-20 ساله شهر تهران بود. تعداد 1070 نفر از ساکنان شهر تهران بصورت خوشه های تصادفی از مناطق مختلف شهر در آزمون سرند (غربالگری) افسردگی با استفاده از آزمون سنجش میزان افسردگی بک (BDI)، شرکت کردند. سپس افراد دارای نمرات بالاتر از حد نصاب در پرسشنامه BDI، مورد مصاحبه روان پزشکی قرار گرفتند و بود و نبود و نیز نوع اختلال آنها تعیین گردید. مصاحبه کنندگان از دستیاران روان پزشکی بودند و آموزش های لازم را دیده بودند. ضمنا برای کنترل بیشتر، 5% از نمونه پایین تر از حد نصاب افسردگی به نمونه مورد مصاحبه افزوده شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که میزان افسردگی زنان (BDI=12.16) در کل نمونه بیشتر از مردان (BDI=8.47) است و نیز احتمال ابتلا زنان ( 30.50%) به افسردگی بیشتر از مردان (16.7%) است.

نتیجه گیری و توصیه ها: در این مطالعه تلاش شد تا با بهره برداری از روش شناسی دقیق، تصویر واقع بینانه تری به این اختلال (افسردگی) و جمعیت پایتخت ارائه شود. احتمالا عوامل استرس زا نقش تعیین کننده ای در تصویر همه گیر شناختی افسردگی در جامعه ایران دارد. ما یافته های حاصل از این تحقیق را با یافته های خارجی و داخلی مقایسه خواهیم کرد و به بحث درباره تفاوت ها و شباهت ها خواهیم پرداخت.

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 زمینه و هدف: دولیکواکتازی یعنی اتساع و افزایش طول و پیچیدگی غیرطبیعی سرخرگ‌های داخل مغزی. بروز چنین حالتی بر حسب اثراتی که بر مغز می‌گذارد تظاهرات عصبی مختلفی دارد که عدم توجه به پدیده بالینی فوق ممکن است منجر به تشخیص‌های اشتباه و احتمالاً عوارض ناشی از درمان‌های تهاجمی یا نامناسب شود.

معرفی بیمار: موردی که گزارش می‌شود زن 58 ساله‌ای است که با شروع ناگهانی اختلال تکلم (دیزآرتریک)، عدم تعادل، سرگیجه و تهوع مراجعه و جهت بررسی بیشتر بستری گردید. با استفاده از روش‌های مختلف تصویرنگاری مغز، اتساع شدید و کلافی شدن سرخرگ‌های ورتبروبازیلار مشاهده شد که نشان‌دهنده ابتلا به دولیکواکتازی بود. بیمار با کنترل علایم مربوط به بیماری‌های زمینه‌ای و در پی آن علایم نورولوژیک ناشی از ابتلا به دولیکواکتازی بدون هر نوع مداخله تهاجمی ترخیص گردید.

نتیجه‌گیری: با توجه به آن‌که دولیکواکتازی با تغییرات همودینامیک و هموستاتیک و اثرات فشاری بر ساقه مغز همراه است و درمان‌های تهاجمی بدون خطر نیست توجه به شکایات نورولوژیک و تشخیص زودرس دولیکو اکتازی و کنترل علایم با درمان محافظه‌کارانه عوارض بیماری و نیز کنترل علایم بیماری‌های زمینه‌ای مفیدترین شکل کمک به بیمار است.