مجله دانشکده پزشکی

---

مقدمه: بیماری قلبی و عروقی علت اصلی مرگ ناشی از دیابت است و در بیماران مبتلا به دیابت ۴-۲ برابر شایعتر از جمعیت عمومی می باشد. بیماری های عروق محیطی نیز در بیماران دیابتی ۴ برابر شایعتر است. مطالعات متعددی همراهی عروق محیطی را با درگیری عروق کرونر و حتی کاروتید به اثبات رسانیده اند. اندکس (ABI: Ankle/Brachial Index) یک تست حساس و اختصاصی (حساسیت ۹۵% و ویژگی ۹۹%) جهت سنجش بیماری های عروق محیطی می باشد. هدف این مطالعه ارزیابی قدرت پیش گویی کننده اندکس ABI در تشخیص بیماری های ایسکمیک عروق کرونر در بیماران دیابتی می باشد.

مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد ۹۴۸ بیماران دیابتی که دو سال یا بیشتر از تشخیص دیابت آنها می گذشت و جهت مراقبت دیابت به مرکز تحقیقات دیابت مراجعه کردند در طول یکسال وارد مطالعه شدند. اندکس ABI برای تمامی بیماران محاسبه گردید و مشخصات دموگرافی و ریسک فاکتورهای بیماران ثبت گردید. کلیه افرادی که ABI آنها کمتر از ۱,۱ یا بیشتر از ۱.۴ بود (۱۷۲ نفر) تست ورزش شدند ۱۰۵ نفر هم از نفرات باقیمانده بعنوان کنترل جمعا تعداد ۲۷۹ نفر با پروتکل Bruce تست ورزش شدند. نتایج تست ورزش با نتایج اندکس ABI مقایسه شدند. یافته ها: از تعداد ۹۴۸ بیمار ۴۹۷ نفر (۵۲.۴%) زن و ۴۵۱ نفر (۴۷.۶%) مرد بودند. میانگین سنی ۱۰.۰۲±۵۵.۲۵ بود. میانگین مدت ابتلا به دیابت ۱.۲±۸.۸۴ سال بود. ۵۶% فشار خون بالا داشتند. ۱۰.۲% بیماران ABI<۱ داشتند. ABI در گروه سنی >۶۰ سال کاهش معنی داری نشان می داد (P=۰.۰۲) بیماران در سه گروه تقسیم شدند. گروه I با ABI<=۱.۱ با ۲۳۸ نفر (۲۵.۱%)، گروه II با ۱.۱=۱.۴ هشتاد و پنج نفر (۹%) بودند. ۵۲.۸% بیماران در گروه I و ۱۹.۶% بیماران در گروه II و ۴۴.۷% بیماران در گروه III تست ورزش مثبت داشتند (P II,III=۰.۰۵) و (P I,II=۰). در مجموع ۱۰۸ بیمار (۳۸%) از ۲۷۹ بیمار تست ورزش مثبت داشتند که اکثرا در گروه I و III بودند. ۷۲.۲% در گروه I و ۵۲.۵% در گروه II فشار خون بالا داشتند (P=۰.۰۰). شصت و شش درصد از افراد هیپرتنسیو گروه I و ۸۰% از افراد هیپرتنسیو گروه III تست ورزش مثبت داشتند در مقابل ۳۷% از افراد هیپرتنسیو گروه II که تست ورزش مثبت داشتند. ۵۵% از زنان و ۲۴% از مردان فشار خون بالا داشتند (P=۰.۰۰). ریسک ابتلا به فشار خون در زنان ۲.۳ برابر بیشتر از مردان دیابتی بود (OR=۲.۲۸-CI=۱.۶۸

---

زمینه و هدف: به نظر می‌رسد که دیابت با مکانسیم‌های مختلفی از جمله میکروآنژیوپاتی، رسوب سوربیتول و گلیکوزیلاسیون بر سیستم شنوایی اثر می‌گذارد و باعث یک کاهش شنوایی دو طرفه حسی- عصبی با پیشرفت تدریجی می‌شود که با افزایش طول مدت دیابت مرتبط است.
روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی و از نوع مشاهده‌ای تحلیلی بر روی ۳۰۰ بیمار دیابتی تیپ II ۵۰ -۳۰ ساله و ۳۰۰ نفر گروه کنترل که از نظر سنی و جنسی با هم مطابقت داشتند انجام شد. نمونه‌ها کاملا تصادفی انتخاب شدند و قبل از انجام آزمایشات اودبومتری توسط پرسشنامه‌ای که از قبل طراحی شده بود مورد ارزیابی قرار گرفتند. در ضمن تکمیل پرسشنامه در صورت وجود کاهش شنوایی هدایتی و یا کاهش شنوایی حسی عصبی به هر دلیل دیگری و نیز وجود بیماریهای متابولیک دیگر از مطالعه حذف می‌شدند. آزمایشات شنوایی سنجی شامل PTA و Impedance بر روی هر دو گروه بیمار و کنترل انجام شد.
یافته‌ها: در این تحقیق آستانه شنوایی در فرکانس‌های low و High در گروه بیمار نسبت به گروه کنترل بالاتر بود. در تفکیک سنی این دو گروه در فرکانس‌های Low و High میانگین آستانه شنوایی در همه گروههای سنی در گروه بیمار بالاتر از گروه کنترل بود. در تفکیک بیماران دیابتی بر اساس مدت ابتلا به دیابت میانگین آستانه‌های شنوایی در گروه ۱۸-۸ سال از دو گروه ۳-۱ سال و ۷-۴ سال بالاتر بود. میزان شنوایی در بیماران دیابتی مبتلا به هیپرتانسیون تفاوتی با بیماران بدون هیپرتانسیون نداشت. همچنین در این تحقیق تفاوتی بین میانگین آستانه‌های شنوایی مردان و زنان دیابتی وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: به طور کلی این مطالعه نشان می‌دهد که افراد دیابتی شنوایی ضعیف‌تری نسبت به جمعیت نرمال دارند و بین مدت ابتلا به دیابت و بروز کاهش شنوایی ارتباطی موجود است.

---

زمینه و هدف: یکی از عوارض بیماری دیابت، رتینوپاتی است که در صورت تشخیص و درمان زودهنگام آن می‌توان از عوارضی چون کم‌بینایی و حتی نابینایی جلوگیری کرد. هدف این مطالعه تعیین عوامل موثر بر رتینوپاتی در بیماران دیابتی نوع دو می‌باشد.

روش بررسی: این مطالعه به‌صورت تحلیلی مشاهده‌ای می‌باشد و در آن ۴۵۹ بیمار دیابتی نوع دو که از ابتدای اردیبهشت‌ماه ۱۳۸۸ تا پایان آبان‌ماه ۱۳۸۸ به کلینیک چشم‌پزشکی مرکز تحقیقات دیابت یزد مراجعه نموده‌اند وارد مطالعه شده‌اند. بیماران توسط یک متخصص چشم‌پزشک تحت معاینات چشمی شامل آزمون تیز بینی، فشار داخل چشم و معاینه با دستگاه اسلیت لامپ قرار گرفته‌اند. پس از اتساع مردمک، معاینه ته چشم صورت گرفته و درجه‌بندی بیماران بر اساس طبقه‌بندی ETDRS صورت گرفته است. برای شناسایی عوامل موثر بر رتینوپاتی از مدل رگرسیونی مخاطرات متناسب برای داده‌های وضعیت جاری استفاده شده است.

یافته‌ها: در افراد مورد بررسی شیوع رتینوپاتی (۹۵% CI) ۷/۴۰% می‌باشد. با یک‌سال افزایش در مدت ابتلای فرد به دیابت خطر ابتلا به رتینوپاتی ۵% درصد افزایش می‌یابد (۰۵/۰p<). در افراد دیابتی که برای کنترل قند خونشان از انسولین استفاده می‌کند، در مقایسه با افرادی که از داروی خوراکی استفاده می‌کنند خطر ابتلا به رتینوپاتی ۱/۱ بار بیشتر است (۰۵/۰p<). در این مطالعه مشاهده شد که داشتن سابقه پر فشاری خون در فرد دیابتی خطر ابتلا فرد به رتینوپاتی دیابتی را کاهش می‌دهد.

نتیجه‌گیری: کنترل قند خون، معاینه منظم افراد دیابتی توسط متخصصان چشم‌پزشکی در مراحل اولیه تشخیص دیابت و کنترل شدید فشار خون در بیماران دیابتی نوع دو توصیه می‌شود.