محمدرضا بذر افشانی، سعیده پرورش، علی صادقی لطف‌آبادی، فاطمه‌السادات حسینی،
دوره 72، شماره 9 - ( آذر 1393 )
چکیده
زمینه و هدف: ریفلاکس وزیکویورترال (Vesicoureteral Reflux, VUR) جریان برگشتی ادرار از مثانه به‌طرف حالب و به‌سمت کلیه است. ریفلاکس وزیکویورترال شایع‌ترین بیماری ارثی سیستم ادراری- تناسلی است که باعث افزایش استعداد به عفونت ادراری در کودکان می‌شود. با توجه به اینکه روش‌های رایج تشخیصی VUR برای کودکان و والدین آنها ناخوشایند است از این‌روی آنالیزهای مولکولی از جمله بررسی ژن‌های آنتی‌ژنی لکوسیتی انسان شاید به شناسایی ژن مسبب کمک نماید.
روش بررسی: این مطالعه بر روی 40 کودک که به‌علت Urinary Tract Infection (UTI) در بیمارستان افضلی‌پور، دانشگاه علوم پزشکی کرمان بستری و VUR اولیه توسط Voiding Cystourethrogram (VCUG) در آنها اثبات شده بود، انجام گردید. 40 کودک نیز پس از ارزیابی کامل اورولوژیکی و تایید عدم وجود VUR در گروه کنترل قرار گرفتند. DNA از نمونه خون کامل استخراج و با استفاده از روش Polymerase Chain Reaction- Sequence-Specific Priming (PCR-SSP) تکثیر داده شده و میران فراوانی آلل‌های HLA-DR و HLA-DQ در دو گروه دو مقایسه گردیدند.
یافته‌ها: فراوانی آنتی‌ژن HLA-DR17 در بیماران دارای VUR به‌طور معناداری بیشتر از افراد کنترل بود (039/0P=). در حالی‌که فراوانی آنتی‌ژن HLA-DR16 در گروه بیماران دارای VUR به‌طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (024/0P=). از طرف دیگر، فراوانی آنتی‌ژن HLA-DQ2 در بیماران دارای VUR به‌طور معناداری بیشتر از افراد کنترل بود (002/0P=). همچنین فراوانی هاپلوتیپ‌های (1 و 17) HLA-DRB1 و (2 و 7) HLA-DQB1 در بیماران VUR به‌طور معناداری بیشتر از افراد گروه کنترل بود (027/0P= و 01/0P=).
نتیجه‌گیری: امکان دارد که استعداد بروز ریفلاکس تا حدی توسط ژن‌های HLA کنترل شود که لوکوس مسئول آن به احتمال زیاد در نزدیکی ژن‌های DRB1 و DQB1 قرار دارد.
سید محمدرضا افشانی، حدیثه اقتداری سلیمی، سید محمدحسن عادل، محمد مومن غریبوند،
دوره 79، شماره 6 - ( شهریور 1400 )
چکیده
زمینه و هدف: روش دسترسی معمول شریان رادیال به‌عنوان یکی از تکنیک‌های اصلی دسترسی در آنژیوگرافی در نظر گرفته می‌شود. رگ‌گیری شریان رادیال از سطح پشتی دست در ناحیه انفیه‌دان به‌عنوان یک راه حل مناسب برای غلبه بر برخی معایب روش استاندارد شریان رادیال معرفی شده است. از آنجایی که مطالعات در زمینه مقایسه این دو روش محدود می‌باشند از این‌رو این مطالعه با هدف مقایسه بررسی عوارض در دو روش مذکور انجام گرفت.
روش بررسی: این مطالعه بر روی 100 نفر از بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان امام اهواز از مهر تا اسفند 1399 اجرا شد. 50 نفر از بیماران تحت آنژیوگرافی با دسترسی معمول شریان رادیال و 50 نفر از بیماران با روش دسترسی انفیه‌دان،آنژیوگرافی شدند. تمام افراد مورد بررسی در دو گروه، 24 ساعت پس از آنژیوگرافی تحت سونوگرافی شریان رادیال قرار گرفتند. همچنین عوارض آنژیوگرافی شامل انسداد شریان رادیال (ترومبوز)، درد، هماتوم و بی‌حسی ثبت شدند.
یافته‌ها: در مطالعه حاضر میانگین سنی در دو گروه مشابه و در حدود 60-50 سال بود. توزیع زنان و مردان، دیابت، فشارخون، وزن و قد در این مطالعه در هر دو گروه همگن بود. تنها یک نفر (2%) از افراد مورد مطالعه در گروه انفیه‌دان تشریحی دچار عارضه ترومبوز، هماتوم و تورم شدند که این متغیرها در گروه رادیال در تعداد افراد بیشتری رخ داده بود که از نظر آماری تفاوت معناداری از نظر بروز عوارض ترومبوز و درد در دو گروه وجود دارد.
نتیجه‌گیری: آنژیوگرافی از انفیه‌دان تشریحی درمقایسه با روش رادیال معمول عوارض کمتری داشته و از طرفی منجر به راحتی بیشتر بیماران نیز می‌شود، از این‌رو می‌تواند به‌عنوان یک روش امن و مناسب جهت آنژیوگرافی به‌کار برده شود.
