مقدمه: اتیت میانی مزمن (C.O.M) و ماستوئیدیت، عارضه ای شایع در میان بیماریهای گوش است. اگر چه شیوع آن به اندازه اتیت میانی حاد نمی باشد اما هنوز هم به عنوان یک مشکل دائمی و پیچیده مطرح می باشد. امروزه، هر چند که با بهبود سیستم های دسترسی به مراقبتهای بهداشتی درمانی، تکنولوژی پیشرفته روشهای تصویربرداری و ورود داروهای جدید و قوی ضد میکروبی، عوارض خطرناک و مرگبار عفونت های مزمن گوش میانی و ماستوئید به طور قابل توجهی کاهش پیدا کرده است اما متاسفانه هنوز هم کمابیش عوارض خطرناک و جدی این بیماری دیده می شود.
مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته نگر، تعداد 1500 بیمار مبتلا به اتیت میانی مزمن که طی سالهای 77-1370 در بیمارستان امیراعلم تحت جراحی قرار گرفته اند، بررسی شده اند.
نتایج: سن بیماران بین 8 ماه تا 78 سال و اوج قله سنی آنان دهه سوم عمر بوده است. از میان این بیماران 56 بیمار (3.7 درصد) مبتلا به یکی از عوارض عمده و خطرناک عفونت های مزمن گوش بوده اند که شیوع این عوارض بترتیب چنین بوده است:
فلج عصب فاسیال 27 بیمار (1.8 درصد کل) (48.2 عوارض)
لابیرنتیت و فیسچول پری لنفی 16 بیمار (1.06 درصد) (28.6 درصد عوارض)
آبسه داخل جمجمه ای 5 مورد (0.33 درصد کل) (8.9 درصد عوارض)
ترومیوز سینوس لاترال- سیگموئید 4 بیمار (0.26 درصد کل) (7.1 درصد عوارض)
مننژیت 2 بیمار(0.13 درصد کل) (3.6 درصد عوارض)
آبسه بزولد 2 بیمار (0.13 درصد کل) (3.6 درصد عوارض)
اوج قله سنی بروز این عوارض نیز در دهه سوم عمر و نسبت جنسی مرد به زن به نسبت 3 به 2 بوده است.
نتیجه گیری و توصیه ها: عوارض خطرناک عفونت مزمن گوش میانی بخصوص عوارض اینتراکرانیال هنوز وجود دارند و توجه خاص به این عوارض از اهمیت خاص برخوردار است. تشخیص زودرس هنگامی امکان پذیر است که به فکر وجود این عوارض باشیم.
