مجله دانشکده پزشکی

  زمینه و هدف : آرتریت چرکی عفونت حاد فضای مفصلی است شیوع واقعی آن مشخص نیست و یکی از اورژانس‌های طب اطفال می‌باشد. اکثر بیماران به‌علت تب، درد، تورم و محدودیت حرکت مفصلی و یا لنگیدن مراجعه می‌کنند. تاخیر در تشخیص و درمان صحیح ضمن طولانی‌کردن دوره درمان ممکن است منجر به عواقب ناگواری برای بیمار بشود. روش بررسی : این مطالعه مقطعی توصیفی گذشته‌نگر بوده که بر روی 60 بیمار یک ماهه تا 14 ساله که در طی سال‌های 1375 تا 1384در بخش اطفال بیمارستان امام‌خمینی بستری شده بودند، انجام شده است. تمام اطلاعات مربوط به بیماران از پرونده آنها استخراج، در فرم‌های مربوط ثبت و بررسی شد. یافته‌ها : تمام بیماران در زمان مراجعه درد و تورم مفصل، حدود 80%( 50 نفر) محدودیت حرکت مفصلی و 64%( 40 نفر) بیماران لنگیدن داشتند. 80%( 48 نفر) آنها تب داشته و در 80%( 48 نفر) بیماران یک مفصل و 20%( 12 نفر) چند مفصل درگیر بود. شایع‌ترین مفصل درگیر، مفصل هیپ 62%( 37 نفر) و صد در صد بیماران ESR بالا و CRP در 85%( 51 نفر) موارد مثبت بود. 8/65%( 39 نفر) بیماران لکوسیتوز داشتند. در میان 10 مورد میکروبی 6/65%( 16 نفر) موارد عامل میکروبی استاف‌اورئوس، 3/12%(سه نفر) کلبسیلا، 3/12%( سه نفر) استرپتوکوک پنومونیه، 1/4%( یک نفر) استرپتوکوک گروه b و 1/4%( یک نفر) هموفیلوس آنفولانزا تیپ b بود. بعد از چهار هفته درمان، ESR در 64%( 39 نفر) موارد و CRP در صد در صد موارد نرمال شد. نتیجه‌گیری : کودکانی که با شکایت تب و درد و محدودیت حرکت مفصلی یا لنگیدن مراجعه می‌کنند حتماً بایستی از نظر آرتریت سپتیک مورد بررسی قرارگیرند.

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 زمینه و هدف: مقاومت به‌انسولین در مبتلایان به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک، یکی از مارکرهای مهم پیامد بد درمان نازایی می‌باشد. هدف ما از این مطالعه، بررسی نقش متفورمین در پیشگویی نتایج درمانی تزریق اسپرم در سیتوپلاسم تخمک Intra Cytoplasmic Sperm Injection در بیماران نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک می‌باشد.

روش بررسی: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی، با کنترل که در زنان نابارور 38-20 ساله، مبتلا به‌سندرم تخمدان پلی‌کیستیک کاندید ICSI، مراجعه‌کننده به درمانگاه نازایی بیمارستان میرزا کوچک‌خان در طی سال‌های 87-85 انجام شد. بیماران در هر گروه درمانی متفورمین و پلاسبو، بر اساس شاخص توده بدنی (BMI)، به دو گروه تقسیم شدند.

یافته‌ها: از 52 خانم مورد مطالعه، (50%)26 نفر گروه درمان با متفورمین و (50%)26 نفر گروه پلاسبو بودند. درمان با متفورمین، در خانم‌های با²kg/m BMI<28، باعث افزایش معنی‌دار تعداد فولیکول بالغ، تعداد امبریو، تعداد اووسیت و تعداد اووسیت بالغ شد ولی در خانم‌های با (28&leBMI) مبتلا به PCOS، اثر قابل ملاحظه‌ای نداشته است. در خانم‌های در هر دو گروه وزنی بالا و پایین حاملگی شیمیایی و حاملگی کلینیکی، در گروه متفورمین، بیشتر از گروه کنترل و میزان سقط کمتر بود ولی این تفاوت‌ها معنی‌دار نبود. آنالیز لوجستیک رگرشن، با تعدیل اثر تعداد فولیکول بالغ، تعداد امبریو، تعداد موارد امبریو با کیفیت A، تعداد اووسیت و BMI، تفاوت معنی‌داری در حاملگی کلینیکال در دو درمان با متفورمین و پلاسبو، نشان نداد.

نتیجه‌گیری: درمان متفورمین در بیماران PCOS کاندید IVF/ICSI، در گروه وزن نرمال، اثر بهتری دارد. در این مورد تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.