مجله دانشکده پزشکی

---

مقدمه: پنوموتوراکس با تجمع هوا در فضای جنب یکی از مشکلات تنفسی است که می تواند بالقوه خطرناک باشد. برای برخورد با پنوموتوراکس روش های مختلف درمانی بکارگرفته شده است که اندیکاسیون ها و کنتراندیکاسیون های این روش ها هنوز بطور قطع مشخص نشده است و بین صاحب نظران اختلاف نظر بسیاری وجود دارد. مواد و روش ها: در فاز اول مطالعه با مراجعه به پرونده های بیماران بستری شده در بیمارستان امام از ابتدای سال 1375 تا انتهای سال 1378 (بمدت 4 سال) و بیمارستان بقیه الله (عج) از ابتدای سال 1371 تا انتهای سال 1380 (بمدت 10 سال)، 76 پرونده با تشخیص پنوموتوراکس خودبخودی مورد بررسی قرار گرفت. در فاز دوم بیماران تحت پیگیری از نظر نتایج روش های درمانی قرار گرفتند. یافته ها: از نظر نوع پنوموتوراکس، 39 نفر (51.3%) پنوموتوراکس اولیه، 35 نفر (46.1%) ثانویه و دو نفر (2.6%) پنوموتوراکس نوزادی داشتند. 67 نفر (88.2%) از بیماران مذکر و 9 نفر (11.8%) مونث بودند (نسبت مرد به زن، 7.5 به یک بود). متوسط سنی بیماران 20±35 سال (با حداقل سن نوزادی و حداکثر 83 سال) بود. شایعترین گروه سنی درگیر، گروه سنی 20 تا 25 سال بود که 26.3% بیماران در این گروه قرار داشتند. درمان های انجام گرفته در اولین حمله برای بیماران شامل تحت نظر گرفتن در 3.9% موارد، آسپیراسیون ساده در 2.6% موارد، گذاشتن لوله سینه ای (Chest tube) به تنهایی در 81.6% موارد، لوله سینه ای به همراه پلورودز شیمیایی در 2.6% موارد، لوله سینه ای و سپس توراکوتومی و پلورودز مکانیکی در 3.9% موارد و لوله سینه ای و بدنبال آن توراکوتومی و پلورکتومی در 5.3% موارد بود. مدت زمان بستری بیماران در بیمارستان بطور متوسط 7.3±8.9 روز (حداقل 2 و حداکثر 49 روز) بوده است. در 36.9% بیماران (21 نفر) بیماری عود کرده بود. 17.4% بیماران فوت کرده بودند که تمام موارد فوت شده مربوط به پنوموتوراکس ثانویه بودند. نتیجه گیری و توصیه ها: بنظر می رسد باتوجه به اهمیت مساله، نحوه برخورد با بیماران مبتلا به پنوموتوراکس خودبخودی در کشور ما نیاز به توجه و بازنگری جدی تر دارد و باید با شناخت هرچه بیشتر و بهتر این بیماری، تاحد امکان سعی در استفاده از روش های درمانی کم هزینه تر و با تهاجم کمتر نمود.

---

مقدمه: طیف وسیعی از ناهنجاری های مادرزادی قفسه سینه در نوزادان و کودکان وجود دارد که عمدتا شامل ناهنجاری های پکتوس و سندرم پولند و نقص های استخوان جناغ سینه می باشد. این ناهنجاری ها بیشتر اثرات نامطلوب روانی دارند تا فیزیولوژیک و غالبا بی علامتند ولی می توانند با سایر آنومالی ها که تهدیدکننده حیات هستند همراه باشند. ترمیم این ناهنجاری ها مورتالیتی و موربیدیتی ناچیزی دارند و با اصلاح آن مشکلات روانی و فیزیولوژیک مبتلایان حل می شود، مطالعه حاضر بمنظور بررسی انواع ناهنجاری و روش های درمانی و نتایج آن انجام گرفته است.

مواد و روش ها: این تحقیق به روش مطالعه داده های موجود Existing data study صورت پذیرفته و پرونده کلیه کسانی که در طی زمان بررسی مورد عمل جراحی قرار گرفتند از بایگانی گرفته شد و اطلاعاتی از قبیل زمان جراحی، سن، جنس، نوع عمل، علایم بالینی و سندرم های همراه و بیماری های همراه و عوارض عمل استخراج گردید و در یک فرم ثبت گردید.

یافته ها: در طی مدت 10 سال کلا 60 مورد ناهنجاری های سینه مورد عمل جراحی ترمیمی قرار گرفتند. سینه قیفی 60% Pectus excavatum و سپس پکتوس کاریناتوم 30% و بقیه سندرم پولند 6.7 و نقص فوقانی استرتوم (3.2) بودند. در گروه پکتوس نسبت مرد به زن 3/1 و سن زمان بستری بین 4 تا 27 سال (متوسط سن 6.8±13.4). شایعترین بیماری همراه اسکولیوز و سندرم های همراه مارفان ترنر و Morque بودند سن در زمان جراحی در 75% موارد بصورت تاخیری و بالاتر از 15 سال بود. دفرمیتی پکتوس همگی به روش راویچ عمل شدند عوارض عمل جراحی ناچیز و نتایج آن مطلوب بوده است.

نتیجه گیری و توصیه ها: شایعترین ناهنجاری ها شامل پکتوس اکسکاواتوم و سپس پکتوس کاریناتوم بود. در این بیماران اگرچه عمل جراحی در سن 5-3 سالگی انجام می شود ولی باتوجه به عوارض جراحی ناچیز و نتایج عالی زیبایی و بهبود روانی و فیزیولوژیک توصیه می شود که در بزرگسالی نیز انجام شود.

---

با توجه به توصیه کمورادیوتراپی نئواجوان neoadjuvant در بیماران مبتلا به متاستاز غدد لنفاوی مدیاستن (N2) در کانسر ریه نوع non-small cell (stage IIIA)، تشخیص درگیری این غدد قبل از توراکوتومی اهمیت زیادی می‌یابد. تشخیص این درگیری، حین مدیاستینوسکوپی یا توراکوسکوپی، توسط روش‌های touch imprint و frozen section، این امکان را می‌دهد که در صورت نیاز به توراکوتومی این عمل در یک جلسه بیهوشی انجام شود.

روش بررسی: این بررسی طی سال 1385 بر روی 58 نمونه غده لنفاوی مدیاستن که از 27 بیمار مبتلا به کانسر ریه به‌دست آمده بود انجام شد. پس از نصف کردن غده لنفاوی و تهیه لام سیتولوژی از هر نیمه، هر دو نیمه غده لنفاوی جداگانه جهت فروزن سکشن و نهایتاً پاتولوژی permanent ارسال شد.

یافته‌ها: در گزارش فروزن سکشن یک مورد و در سیتولوژی، دو مورد منفی کاذب وجود داشت. هیچ موردی از مثبت کاذب در این دو روش مشاهده نشد. به این شکل حساسیت، ویژگی و دقت فروزن سکشن به‌ترتیب 5/95%، 100% و 2/98% و در مورد سیتولوژی به‌ترتیب 9/90%، 100% و 4/96% به‌دست آمد. نتایج هر دو روش از هر جهت مشابه بود (05/0p>).

نتیجه‌گیری: هر دو روش دقت بالایی در تعیین درگیری غدد لنفاوی مدیاستن در کانسر ریه دارند. در مراکزی که فروزن سکشن موجود نیست می‌توان به کمک روش ساده‌تر، سریع‌تر و ارزان‌تر touch imprint درگیری این غدد لنفاوی را کشف کرد.

---

زمینه و هدف: لیومیوم ریه و فیستول شریانی وریدی ریه هر دو از بیماری‌های نادر ریه هستند. رخداد این دو در کنار هم نیز بسیار نادر می‌باشد. تشخیص هر دو بیماری به‌علت علائم کم مهم است.
معرفی بیمار: در این مقاله یک بیمار 73 ساله با فیستول شریانی وریدی ریه همراه با یک توده solid (leiomyoma) در لوب فوقانی ریه چپ معرفی می‌کنیم که به‌صورت اتفاقی کشف شده و به‌علت بزرگی توده و همراهی با جزء solid توسط لوبکتومی فوقانی ریه چپ درمان شد. مهمترین نکته در بیمار ما وجود همزمان فیستول شریانی وریدی و لیومیوم ریوی (توده بافت عضلانی) بوده است.
 نتیجه‌گیری: وجود هر نوع ضایعه بدون علامت در ریه (مثل ندول در رادیوگرافی قفسه صدری) باید تحت بررسی قرار گیرد زیرا شروع بسیاری از بیماری‌های مهم ریوی بدون علامت بالینی است.

---

800x600 زمینه و هدف: رزکسیون ریوی یکی از شایع‌ترین اعمال جراحی قفسه سینه است. دوختن استامپ برونش مسئله مهم و بحث بر‌انگیز در این نوع جراحی است. دوختن استامپ برونش با استاپلر روشی نسبتاً جدید است که علاوه بر سرعت انجام کار، جدا شدگی محل بخیه را کم می‌نماید و آلوده شدن محل عمل را با ترشحات برونش کاهش داده و به‌علاوه عوارض اصلی پس از رزکسیون ریوی که همان نشت هوای طولانی مدت، که عامل اصلی بستری طولانی مدت بیمار و علت اصلی طولانی‌ماندن لوله قفسه سینه و ناراحتی بیمار است را کم می‌نماید.

روش بررسی: دو گروه 16 نفره از بیماران در کارآزمایی بالینی تصادفی شده با هم مقایسه شدند. در یک گروه استامپ برونش با استاپلر و در گروه دیگر با دست ترمیم شد. زمان بستن برونش، زمان عمل، زمان نشت هوا، زمان داشتن لوله قفسه سینه، زمان ترخیص و عوارض در دو گروه مقایسه شدند.

یافته‌ها: زمان نشت هوا اختلاف معنی‌داری نداشت ولی درگروه استاپلر بیمار با نشت هوای طولانی وجود نداشت و تعداد بیماران بدون نشت هوا نیز بیش‌تر بود. زمان داشتن chest tube در بیماران گروه استاپلر به‌طور معنی‌داری کمتر از گروه دستی بود و زمان ترخیص بیماران در گروه استاپلر کمتر بود.

نتیجه‌گیری: دوختن استامپ برونش با استاپلر در رزکسیون ریوی روش بسیار مطمئن و کم‌خطر می‌باشد و علاوه بر سریع‌تر بودن، زمان ماندن chest tube و زمان بستری را کم می‌نماید و از لیک هوای طولانی جلوگیری می‌کند.

Normal 0 false false false EN-GB X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4

---

 24/06/1389    تاریخ پذیرش: 14/07/1389

زمینه و هدف: مدیاسیتیت حاد نکروزان یک بیماری کشنده است که علی‌رغم درمان‌های معمولی آنتی‌بیوتیک و روش‌های جراحی هنوز هم در بهترین مراکز درمانی با حدود 40% مرگ و میر همراه می‌باشد. با پیشرفت روش‌های تصویربرداری سی‌تی‌اسکن و تسریع در تشخیص و درمان جراحی زود هنگام می‌توان انتظار بهبودی قابل توجهی را در بیماران داشت. معرفی ‌بیماران: این مطالعه به‌روش گزارش سری بیماران که در مرکز جراحی توراکس در بیمارستان ولی‌عصر دانشگاه علوم‌پزشکی تهران در سال 89-88 انجام شده، به بررسی چهار بیمار با مدیاستینیت حاد نکروزان می‌پردازد. یک بیمار خانم 31 ساله و سه بیمار دیگر مرد و 21، 25 و 63 ساله بودند. عفونت شدید ادونتوژنیک در دو مورد و پرفوراسیون فارنکس و پرفوراسیون مری گردنی هر کدام یک مورد عامل بیماری بودند. یافته‌ها: زمان بستری بیماران 5±24 روز بود. عفونت فضای گردنی و مدیاستن فوقانی در همه بیماران و مدیاستن میانی در زیر حد کارینا در دو بیمار مشهود بود. همه بیماران با روش ترانس سرویکال درناژ شدند و تحت شستشوی مکرر با سرم نرمال سالین و درمان آنتی‌بیوتیکی مناسب قرار گرفتند فقط یک مورد نیاز به روش ترانس توراسیک داشت. تمام بیماران با حال عمومی مناسب از بخش مرخص شدند. نتیجه‌گیری: استفاده زود هنگام از CT اسکن و درناژ گردنی هر چه سریع‌تر می‌تواند با بهبودی قابل توجهی در موارد مدیاستینیت نکروزان همراه شود.

---

زمینه و هدف: اساس بیهوشی در جراحی توراکس جداسازی ریه‌ها می‌باشد. هدف از این مطالعه استفاده از معیار کمپلیانس بگ به منظور جاگذاری صحیح لوله تراشه دابل لومن می‌باشد.
روش بررسی: بیماران کاندید جراحی توراکس در سه گروه تحت لوله‌گذاری با دابل لومن چپ برای توراکوتومی راست و یا چپ (گروه یک و دو) و یا لوله‌گذاری با دابل لومن راست برای توراکوتومی چپ (گروه سه) قرار گرفتند (سه گروه 86 نفره). در وضعیت سوپاین و لاترال دکوبیتوس وضعیت لوله بر اساس کمپلیانس بگ و بر اساس معیارهای برونکوسکوپی بررسی و ثبت شد.
یافته‌ها: میانگین سن افراد مورد بررسی 4/13±7/44 سال (73-16) بود. در این مطالعه 155 نفر (9/59%) مرد و 103 نفر (1/40%) زن بودند. کمپلیانس بگ در دابل لومن در پوزیشن سوپاین، حساسیت 40% (60-20% :95% CI)، ویژگی 99% (99-96% :95%CI)، ارزش اخباری مثبت 84% (98-54% :95%CI)، ارزش اخباری منفی 92% (95-88% :95% CI)، و صحت تشخیصی 92% (95-88% :95%CI)، داشت. در پوزیشن لترال، حساسیت 27% (45-14% :95%CI)، ویژگی 98% (99-96% :95%CI)، ارزش اخباری مثبت 76% (94-46% :95%CI)، ارزش اخباری منفی 89% (92-84% :95%CI) و صحت تشخیصی 88% (92-84% :95%CI) بودند. مال پوزیشن در استفاده از دابل لومن راست شایع‌تر بود (02/0P=).
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد در موارد اورژانس و مواردی که دسترسی به برونکوسکوپی فیبراوپتیک و افراد آموزش دیده و مجرب برای برونکوسکوپی نمی‌باشد، می‌توان از یافته‌های بالینی برای تعیین پوزیشن لوله دابل لومن به عنوان روشی قابل اعتماد و جایگزین برونکوسکوپی فیبراوپتیک استفاده نمود.