اختلالات سلوکی یک گروه از اختلالات رفتاری می باشند که با بروز در زمان کودکی مولد مشکلات عمده ای در زندگی طفل می گردند. در این بررسی که به روش رتروسپکتیو صورت گرفت، با هدف بررسی عوامل دخیل در بروز اختلالات سلوکی در اطفال، پرونده 43 مورد (84% پسر، میانگین سنی 11 سال) از بیماران مراجعه کننده به مرکز روانپزشکی شهید اسماعیلی تهران را مرور نمودیم. همه بیماران ملاک های تشخیص لازمه جهت اختلال سلوک را کاملا دارا بودند. 15 متغیر در مورد بیماران مدنظر قرار گرفت که عمدتا شامل سن و جنس و رتبه فرزندی و سطح تحصیلات والدین و گروه و طبقه اجتماعی و سوابق طبی و روانپزشکی کلیه افراد خانواده و نیز نوع درمان های بکار رفته بود. شایعترین علایم ارجاعی شامل پرخاشگری، دزدی و دروغگویی بود. شایعترین گروه سنی 14-10 ساله بوده است. بیشتر بیماران عضو خانواده های 5 نفره و بیشتر بودند. اکثر موارد فرزند دوم یا بالاتر خانواده بودند. شایعترین سطح تحصیلات والدین بی سواد تا سطح تحصیلات ابتدایی بود. بیشتر بیماران به سطوح اقتصادی-اجتماعی متوسط و پایین جامعه تعلق داشتند. بیشترین تاثیر درمان در گروهی دیده شد که رفتار درمانی به همراه دارو در موردشان اجرا گردیده بود.
