مجله دانشکده پزشکی

---

یک بررسی مقطعی (توصیفی-تحلیلی) در مورد شیوع ختنه و عوارض ناشی از آن در 181 پسر زیر 5 سال در یک منطقه روستایی در حومه تهران انجام گردید. اطلاعات از طریق مصاحبه با مادران این پسران در مورد سن کودک، سن و روش ختنه، نوع عوارض، ملیت و سواد والدین جمع آوری شد. شیوع ختنه در میان این پسران 69% (126 مورد) با میانگین سن ختنه 12 ماهگی بود. 49/2% پسران (62 مورد) به روش حلقه، 42/9% (54 مورد) به روش جراحی و بقیه (10 مورد) به روش سنتی ختنه شده اند. در میان ختنه شده ها، 16 مورد عارضه (9/5%) یافت شد و سن بالاتر ختنه بطور معنی داری با عوارض بیشتر همراه بود. (P<0.04) در مطالعه ما، در پسرانی که زیر 6 ماهگی ختنه شده اند، هیچ عارضه ای رخ نداده است. 34% ختنه ها در دوران نوزادی (9 مورد) و 53% پس از دوره نوزادی (52 مورد) با روشهای نامتناسب با سن انجام گرفته است. شایعترین عارضه، عفونت محل ختنه بود (43%).

---

مقدمه: نئوپلاسمها از علل شایع بیماری در افراد بزرگسال محسوب می شوند و انواع بدخیم آن دومین علت مرگ پس از بیماریهای قلبی می باشند. هدف از انجام این مطالعه تعیین توزیع شاخص توده بدن و سایر خصوصیات فردی و بیماری در بیماران مبتلا به نئوپلاسم و ارتباط آنها با نوع نئوپلاسم در بدو تشخیص در بیمارستانهای تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد.
مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی 483 نفر از مراجعین به درمانگاهای کانسر بیمارستانهای تحت پوشش دانشگاه تهران در سال 1382 از طریق مصاحبه، معاینه و گزارش آسیب شناسی مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته ها: در میان افراد مورد بررسی 280 نفر (97/57%) زن و 203 نفر (03/42%) مرد بودند. 320 نفر (25/66%) دچار نئوپلاسم بدخیم و 163 نفر (75/33%) دچار نئوپلاسم خوش خیم بودند. شایعترین نئوپلاسم های بدخیم به ترتیب در دستگاه گوارش (68/24%) ، پوست (82/22%) و سینه (94/15%) و شایعترین نئوپلاسمهای خوش خیم بترتیب در سینه (99/26%) ، دستگاه تولید مثل زنان (79/17%) ، دستگاه گوارش (26/12%) و بافت نرم (26/12%) بود. در میان مبتلایان به نئوپلاسمهای خوش خیم 95/15% افراد 20BMI< و 67/30% افراد 25BMI> و بقیه BMI طبیعی داشتند. در میان مبتلایان به نئوپلاسمهای بدخیم 62/25% افراد 20BMI< و 62/35% افراد 25BMI> و بقیه BMI طبیعی داشتند. 8/22% افراد بی اشتهایی، 9/60% تغییر وزن و 5/56% کاهش وزن در جریان ظهور علائم نئوپلاسم را ذکر می کردند. در زمان تشخیص نئوپلاسمها در 35/4% مواد کپسول، در 29/20% موارد ابتلای غدد لنفاوی و در 17/5% موارد متاستاز وجود داشت. در میان افراد مورد بررسی بین نوع نئوپلاسم و سن ، جنس، BMI ، وجود کپسول در نئوپلاسم ، وجود لنفادنوپاتی، وجود متاستاز، وجود کاهش وزن و بی اشتهایی ارتباط معنی دار آماری وجود داشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: با وجودیکه بیشتر نتایج این بررسی در تایید نتایج سایر بررسیها می باشد اما بایستی در مطالعات آینده نگر و گسترده تر در سطح شهر تهران و در تمام کشور تایید گردد.

---

زمینه و هدف: اندازه‌گیری دی اکسیدکربن انتهای بازدمی (ETCo2) روشی برای تخمین دی اکسید کربن خون شریانی (PaCo2) در طی بیهوشی عمومی می‌باشد. بدیهی است که استفاده از این روش نیاز به خون‌گیری‌های متعدد را برای ارزیابی مقدار Co2 خون شریانی کاهش می‌دهد. این مطالعه برای تعیین دقت ETCo2 در تخمین PaCo2 در بیماران کاندید پیوند عروق کرونر و تعیین گرادیان آنها قبل و بعد از بای‌پس قلبی ریوی انجام شده است.
روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی آینده‌نگر 40 بیمار کاندید عمل جراحی پیوند عروق کرونر 73-35 ساله وارد مطالعه شدند. قبل از بای‌پس قلبی ریوی (زمان T0) و پس از اتمام آن (T1) نمونه خون شریانی از کانول شریانی بیمار گرفته شده و همزمان فشار Co2 انتهای بازدمی ثبت گردید.
یافته‌ها: میانگین اختلاف فشار Co2 شریانی و انتهای بازدمی در زمان T0، 4/4±3/4 میلی‌متر جیوه و میانگین PaCo2، 6±33 و ETCo2، 5±29 میلی‌متر جیوه بوده و در زمان T1 این مقادیر به‌ترتیب 1/4±5/4 و 5±33 و 2±29 میلی‌متر جیوه بود. اختلاف ‌آماری در خصوص اختلاف دی اکسید کربن انتهای بازدمی‌و شریانی در دو زمان فوق وجود نداشت (87/0p=). ارتباط مشخصی بین دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی و شریانی در این دو زمان وجود داشت (به‌ترتیب: 754/0R= و 685/0R=).
نتیجه‌گیری: کاپنوگرافی یک مونیتورینگ غیر تهاجمی و سالم برای تخمین میزان دی اکسید کربن خون شریانی است و دی اکسید کربن انتهای بازدمی و شریانی، در بیماران کاندید جراحی عروق کرونر فاقد بیماری زمینه‌ای ارتباط مستقیم دارند. اندازه‌گیری ETCo2 ممکن است در بیماران سالم نیاز به گرفتن خون شریانی را برای تعیین PaCo2 برطرف نماید.