مجله دانشکده پزشکی

---

خلاصه مقاله ندارد.

---

---

نشانه سندرم والدن اشترم در انسان داشتن یک گلوبولین ویژه با وزن مولکولی زیاد در سرم خون است. اکثر پژوهندگان یک کرومزوم اضافی در برخی از سلولهای خون و یا مغز استخوان افراد مبتلا به سندرم والدن اشترم پیدا نموده اند که به گروههای مختلف کروموزومی نسبت داده شده است. چون توسط روشهای رنگ آمیزی گیمسا و سانترومر شناخت یکایک کروموزومها به سادگی صورت می گیرد، برای اولین بار برای شناخت کروموزوم اضافی از دو روش فوق استفاده گردیده است.از 192 سلول متافازی که از کشت یاخته های خون حاصل شده است مجموعاً پنج سلول با کروموزومهای غیر طبیعی به این شرح مشخص گردید.1- دو سلول باتری زمی در کروموزومهای ,XY, A+A47 کرومزوم اضافی در هر دو سلول متاسانتریک بوده و بزرگتر از جفت کروموزوم یک می باشد.2- دو سلول باتری زمی در کروموزومهای XY C+C47 کروموزوم اضافی در یک سلول برابر اندازه کروموزوم 7 و در سلول دیگر کوچکتر از جفت دوازده می باشد. هر دو کروموزوم سوب متاسانتریک می باشد.3- یک سلول باتری زمی در گروه C و منوزومی در کروموزومهای گروه ,XY, C+G-46 کروموزوم اضافی گروه C سوب متاسانتریک است. این سلول فقط یک عدد کروموزوم 21 دارد.از بررسی های مختلف این نتیجه گیری حاصل می گردد که سندرم والدن اشترم همیشه یک کروموزوم معین ، به مقدار اضافی موجود نمی باشد. علت ایجاد کروموزوم اضافی به احتمال زیاد وجود غلظت زیاد سلولهای ریتکواند وتلیال تشخیص داده می شود که موجب جدا نشدن برخی از کروموزومها در مرحله متافاز تقسیم سلولی می گردد.

---

---

---

هرمافرودیت حقیقی دارای بیضه و تخمدان می باشند که ممکن است تخمدان و بیضه در یک طرف (Ovotestis) و یا اینکه در دو طرف بطور جداگانه وجود داشته باشد. بر حسب محل قرار گرفتن گونادهای فرمهای طرفی (لاترال)، دو طرفی (بی لاترال) و یک طرفی (یونی لاترال) تشخیص داده می شود. بیمار مورد مطالعه به علت غیر طبیعی بودن دستگاه تناسلی به بیمارستان مراجعه می نماید و بعد از انجام آزمایشات لازم مورد عمل جراحی قرار می گیرد. در اولین عمل جراحی واژن بیمار برداشته و مجرای ادراری به خارج راه داده می شود. در حین دومین عمل جراحی در طرف چپ در عمق کانال مغبنی بافت سفتی به ابعاد 5/0×3×2 سانتیمتر مشاهده گردید در آزمایش بافت شناسی لوله فالوپ و ساختمان تخمدان را تائید می کند و در طرف راست توده ای در دهانه خارجی مجرای مغبنی وجود داشت که پائین آورده شد و بیوپسی گردید و آزمایش پاتولوژی وجود ساختمانهای بیضه را تایید نمود. در سومین عمل جراحی فستیبال ایجاد شده اصلاح و به طور کلی اندام جنسی مردانه ترمیم گردید.در آزمایش سیتولوژی در 9/85 درصد سلولهای انترفازپیازموکروماتین جنسی منفی بود. در 211 سلول مورد بررسی در کشت خون کروموزومهای سوماتیک طبیعی و کروموزمهای جنسی (X,Y) گزارش گردید.

---

به منظور ارزیابی کم خونی میکروسیتیک در کودکان مبتلا به فنیل کتونوری، 69 کودک تحت پوشش مراکز تحقیقات ژنتیک و مشاوره انسانی تهران که از فرمولاهای فنیل فری و لوفنالاک تغذیه می شدند مورد مطالعه قرار گرفتند. دریافت غذایی این کودکان در طی 24 ساعت گذشته مورد ارزیابی قرار گرفت از کلیه کودکان جهت اندازه گیریهای بیوشیمیایی و هماتولوژی نمونه خون گرفته شد. نتایج مطالعه کمبود دریافت انرژی، پروتئین و آهن را در بیش از 70% کودکان نشان داد. همچنین 24/2% کودکان مورد مطالعه کاهش درصد اشباع ترانسفرین سرم را نشان دادند در حالیکه کمبود غلظت هموگلوبین و هماتوکریت در 3/1% کودکان وجود داشت. به علاوه همبستگی معنی داری میان طول مدت رژیم درمانی و شاخصهای آهن بدن مشاهده شد. یافته های مطالعه نشان می دهد که عدم کفایت دریافت مواد مغذی ممکن است با گذشت زمان علائم کم خونی را در این کودکان که متکی بر فرمولاهای ویژه هستند سبب شود.

---

درمان بیماری آرتریت روماتوئید براساس ترمیم سیستم نوروآندوکرین همراه با شروع داروی زمینه ای، در سالهای اخیر مورد توجه بوده است. این مطالعه به منظور مشخص نمودن نقش درمانی ترکیب استروئید همراه با کلروکین بعنوان داروی زمینه ای صورت گرفته است. روش مطالعه: این مطالعه بصورت آینده نگر بر روی 40 بیمار دچار آرتریت روماتوئید با پی گیری 2 ساله از نظر علائم فعالیت بیماری شامل مفاصل حساس، مفاصل متورم، خشکی صبحگاهی و سرعت رسوب گلبول قرمز (ESR) انجام شد. نتایج: حساسیت مفاصل با عدد X²=7.205 و P=0.007، خشکی صبحگاهی با X²=19.253 و P=0.00001 و تورم مفصلی با X²=14.107 و P=0.0001 در 2 سال اول بیماری بهبودی نشان می دهد. سرعت رسوب گلبول قرمز با عدد T=2.418 و P=0.02 کاهش معنی دار نشان می دهد. بحث: با توجه به مطالعه فوق بنظر می رسد شروع همزمان استروئید با دوز فیزیولوژیک با داروی کلروکین باعث بهبودی علائم بالینی و آزمایشگاهی می گردد.

---

شاخص های باروری دو جمعیت ایرانی و غیر ایرانی تحت پوشش 23 خانه بهداشت شبکه بهداشت و درمان شهرستان ری در سال 1376 را مورد بررسی قرار دادیم. این مطالعه مقطعی بمنظور بررسی تاثیر جمعیت رو به افزایش مهاجران غیر ایرانی حوزه تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی تهران بر شاخص های بهداشتی و در نتیجه توجه به برنامه ریزی های خاص به موازات برنامه های اصلی انجام گردید. گردآوری داده ها توسط سرشماری ساکنان دائم روستاهای تحت مطالعه و با استفاده از زیج های حیاتی صورت گرفت. 8494 نفر از 27611 نفر افراد تحت مطالعه غیر ایرانی بودند. نسبت سرباری و میزان رشد طبیعی جمعیت بترتیب، در ایرانی ها 75% و 1.14% و در غیر ایرانی ها 98% و 1.74% بود. مرگ و میر در غیر ایرانی ها 1.24 برابر ایرانی ها برآورد گردید. میزان باروری عمومی در جمعیت ایرانی 60 و در جمعیت غیر ایرانی 110 تولد زنده در 1000 زن در سن باروری و میزان باروری کلی در جمعیت ایرانی 1.73 و در جمعیت غیر ایرانی 3.27 نوزاد برای هر زن بود. میزان تجدید نسل ناخالص در ایرانی ها 0.87 و در غیر ایرانی ها 1.59 محاسبه شد، بطوریکه تعداد دختران یک مادر غیر ایرانی دو برابر تعداد دختران یک مادر ایرانی خواهد بود (P<0.01). پوشش روش های مدرن پیشگیری از بارداری در زوج های ایرانی 70% و در زوج های غیر ایرانی کمتر از 40% محاسبه گردید. 96.94% زایمان های جمعیت ایرانی و 70.9% زایمان های جمعیت غیر ایرانی، ایمن و بهداشتی بود (P<0.01).

---

زمینه و هدف: بررسی گازهای خون بند ناف، وسیله‏ای جهت ارزیابی وضعیت اکسیژناسیون و اسید و باز نوزادان می‏باشد. اسیدمی شدید جنین با افزایش مرگ و میر نوزادی و آسیب رشد عصبی نوزاد همراه است. در سزارین به علت عبور داروی بیهوشی از جفت، احتمال بروز اسیدوز و هیپوکسمی نوزاد افزایش می‌یابد، در این مطالعه تغییرات گازهای خون بندناف در نوزادان حاصل از زایمان طبیعی و روش‏های مختلف بیهوشی در سزارین مقایسه گردید.
روش بررسی: این مطالعه مقطعی روی 100 نمونه ورید نافی بلافاصله بعد از بسته شدن بندناف صورت گرفت که در سه گروه زایمان طبیعی (40 نفر)، سزارین به روش بیهوشی عمومی (35 نفر) و سزارین به روش بی‎حسی نخاعی (25 نفر) تقسیم شدند و از نظر گازهای خون و آپگار دقیقه اول و پنجم و مدت زمان بیهوشی و تأثیر آن روی گازهای خون و آپگار مقایسه شدند.
یافته‌ها: در گروه زایمان طبیعی میانگین‏های شاخص‌ها بدین ترتیب بود: PH 13/5306/7، pCO2 57/682/41، pO2 87/624/25، HCO3 03/256/20 و آپگار 38/082/8 .
در گروه سزارین به روش بیهوشی عمومی، میانگین‏ها: PH 73/4304/7، pO2 02/1470/38، pCO2 87/526/43، آپگار 70/017/8 و 311/21=HCO3 بود.
در گروه سزارین به روش بی‎حسی نخاعی میانگین‏ها: PH 50/4301/7، pO2 50/592/26، HCO3 15/238/21، آپگار 62/060/8 و pCO2 99/410/44 بود.
بین نوع زایمان، آپگار و pO2 رابطه آماری معنی‏دار به دست آمد. آپگار در گروه بیهوشی عمومی نسبت به بی‏حسی نخاعی و طبیعی کمتر و pO2 نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود.
بین مدت زمان بیهوشی و pO2 رابطه آماری معنی‏داری بدست آمد. به طوری که با افزایش مدت زمان بیهوشی pO2 کاهش یافت. در روش‏های مختلف زایمان، اختلاف معنی‏داری بین PH و pCO2 و HCO3 وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: گازهای خون نوزاد در روش‏های مختلف زایمان تفاوت معنی‏داری ندارند. آپگار نوزادان زایمان طبیعی بیشتر از سایر روش‏های زایمانی می‎باشد. با افزایش مدت زمان بیهوشی در سزارین به روش بیهوشی عمومی، آپگار و pO2 افت پیدا کنند.

---

آرتریت روماتوئید یک بیماری سیستمیک مزمن با علت نامعلوم است. در سالهای اخیر تحقیقات زیادی بر روی تاثیر احتمالی رادیکالهای اکسیژن بر بیماری‌زایی و ایجاد آرتریت روماتوئید انجام شده است. این مطالعه نیز با هدف تعیین میزان فعالیت آنزیم آنتی‌اکسیدانی کاتالاز، سوپر اکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز گلبولهای قرمز بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید در مقایسه با افراد سالم صورت گرفت.
روش بررسی: در یک مطالعه مورد- شاهدی60 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید در محدوده سنی 75-18 سال با 60 فرد سالم همگون از نظر جنس و سن مورد بررسی قرار گرفتند. اندازه‌گیری فعالیت کاتالاز بر اساس سنجش اسپکتروفتومتری و تجزیه H2O2، اندازه‌گیری فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز گلبولهای قرمز بر اساس سنجش اسپکتروفتومتری و تشکیل گلوتاتیون اکسید می باشد، اندازه‌گیری فعالیت سوپر اکسید دیسموتاز با استفاده میزان مهار واکنش گزانتین و گزانتین اکسیداز بوسیله سوپر اکسید دیسموتاز و CRP و RF بر اساس لاتکس و آگلوتیناسیون انجام گردید نتایج با استفاده از نرم‌افزار آماریSPSS 11.5 و آزمون های t-test و Chi-Squareبا سطح معنی داری 05/0 بررسی گردید.
یافته‌ها: در بیماران، کاهش معنی‌دار میزان فعالیت آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز، هموگلوبین و هماتوکریت، نسبت به گروه شاهد دیده ‌شد همچنین سوپر اکسید دیسموتاز بطور غیر چشمگیری کاهش یافت. در افراد مورد بررسی بین متغیرهای گلوتاتیون پراکسیداز، کاتالاز سرم با متغیرهای وابسته CRPو RF همبستگی معنی‌دار و معکوسی وجود داشت.
نتیجه‌گیری: نتایج فوق نشان دهنده اهمیت استرس اکسیداتیو در بیماری و التهاب می باشد.

---

مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثرات مکملهای ویتامینهای C و E‌ و مینرالهای منیزیم و روی بر کنترل گلیسمی و مقاومت به انسولین در افراد دیابتی نوع II انجام گردید.
روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور در 69 بیمار دیابتی نوع II تحت درمان با رژیم غذایی و یا قرصهای کاهنده قند خون انجام شد. افراد بطور تصادفی به چهار گروه مینرال (16=n): دریافت روزانه 200 میلی گرم منیزیم (MgO) و 30 میلی‌گرم روی (ZnSO4)، گروه ویتامین (18=n): دریافت روزانه 200 میلی گرم ویتامین C و 150 میلی‌گرم ویتامین E، گروه توام ویتامین و مینرال (17=n): دریافت روزانه دو کپسول حاوی ترکیب هر دو مکمل ویتامینی و مینرالی و گروه شاهد (18=n): دریافت دارونما تقسیم گردیدند. کلیه افراد به مدت سه ماه مکمل‌ها را دریافت کرده و در شروع و پس از سه ماه مداخله، میزان قند خون ناشتا، فروکتوزآمین، HbA1c، انسولین سرم و مقاومت به انسولین انداره‌گیری شد.
یافته‌ها: تغییر معنی‌داری در نمایه‌های آنتروپومتریک، مواد غذایی دریافتی از رژیم غذایی و داروهای مصرفی افراد طی مطالعه ملاحظه نشد. کاهش معنی‌داری در میزان قند خون ناشتا در گروه توام ویتامین و مینرال مشاهده گردید (46±165 در مقابل 41±177 میلی‌گرم درصد، 035/0=p). تغییر معنی‌داری در فروکتوزآمین، HbA1c، انسولین سرم و مقاومت به انسولین در هیچ یک از گروه های چهارگانه مورد بررسی مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: نقش دریافت مکمل توام ویتامینها و مینرالها در کنترل گلیسمی و مقاومت به انسولین مشخص نیست و به تحقیقات بیشتر در این زمینه نیاز است.

---

سندرم کمپارتمان شکمی ناشی از افزایش حاد و پیشرونده فشار داخل شکمی است که بر ارگانهای حیاتی اثر سوء دارد. این مطالعه به بررسی میزان بروز، سیر بالینی و عوامل مستعدکننده هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی در بیماران جراحی در بخش مراقبت‌های ویژه می‌پردازد.

روش بررسی: فشار مثانه در بیماران با مشکلات شکمی که در طول یکسال در بخش مراقبتهای ویژه بستری گردیدند، اندازه‌گیری شد. فشار مثانه بیش ازcm H2O 20 بعنوان هیپرتانسیون داخل شکمی در نظر گرفته شد. در صورتیکه این افزایش فشار همراه با اختلال عملکرد ارگانهای مختلف از جمله حجم ادرار کمتر ازml/kg/h 5/0، فشار اوج راه هوایی بیش ازcm H2O 50 و یا ضریب هوروویتز کمتر از 150 تور بود، تشخیص سندرم کمپارتمان شکمی مطرح می‌گردید. اطلاعات تمام بیماران با هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی جمع‌آوری شد.
یافته‌ها: 353 بیمار شامل 165 بیمار لاپاراتومی الکتیو و 188 بیمار اورژانس شکمی (و ترومایی) بررسی شدند. میزان بروز هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی 2 و1 درصد بود. میانگین فشار داخل شکمی در این هفت بیمارcm H2O 8/29 بود. هیچ موردی از افزایش فشار داخل شکمی پس از لاپاراتومی‌الکتیو (165) و همچنین پس از بستن موقتی شکم در بیماران اورژانسی مشاهده نشد. نمره آپاچی II، فشار اوج راه هوایی و کمبود باز در بیماران با افزایش فشار داخل شکمی به طرز معنی‌داری بالا بود. هیچ یک از سه بیمار مبتلا به سندرم کمپارتمان شکمی تحت لاپاراتومی دکامپرسیو قرار نگرفتند. میزان مرگ و میر در بیماران با افزایش فشار داخل شکمی (85%)، بصورت معنی‌داری بیش از کل جمعیت مورد مطالعه بود.
نتیجه‌گیری: بدلیل میزان بروز کم، اندازه‌گیری روتین فشار داخل شکمی فقط در بیماران پرخطر توصیه می‌گردد. بستن موقتی جدار شکم می‌تواند از ایجاد هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی در بیماران پرخطر پیشگیری کند. میزان بالای مرگ و میر در بیماران با فشار داخل شکمی افزایش یافته، دیده می‌شود. جراحان باید با جنبه‌های مختلف هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی بخصوص با لاپاراتومی دکامپرسیو زودرس آشنا باشند.

---

اختلالات تصویربرداری در سینوس‌های پارانازال به عنوان یک یافته اتفاقی در MRI در مقالات ذکر شده است ولی شیوع آنها در ایران مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه بررسی این یافته‌ها در سینوسهای پارانازال و همینطور بررسی شیوع، محل درگیری و نوع اختلالات سینوسهای پارانازال می‌باشد.
روش بررسی: تصاویر T2-weighted MRI در 256 بیمار که مبتلا به بیماریهایی غیر از بیماریهای مربوط به سینوسهای پارانازال بودند بین سالهای 82-81 مورد مطالعه قرار گرفت. یافته‌ها بر اساس موقعیت آناتومیکی و شاخص‌های تصویربرداری اختلالات موجود بررسی و اطلاعات موجود در فرمهای مخصوص بر اساس وجود کدورت سینوسها، ضخیم شدگی مخاطی به میزان مساوی یا بزرگتر از پنج میلی‌متر، وجود سطح مایع- هوا، کیست احتباسی و پولیپ ثبت گردید و یک‌طرفه یا دوطرفه بودن درگیری و انحراف سپتوم نیز مورد بررسی قرارگرفت.
یافته‌ها: اختلالات سینوس در 110 بیمار (9/42%) از 256 بیمار دیده شد. سینوس ماگزیلا (4/66%) و پس از آن سینوس اتموئید (6/63%) شایع‌ترین محل درگیری بودند. شایع‌ترین اختلال ضخیم شدگی مخاط بود. انحراف سپتوم به میزان معنی‌داری در بیمارانی که سینوزیت داشتند بالاتر بود (29% در مقابل 1/19%-01/0P<). 4/23% از بیماران انحراف سپتوم داشتند که بصورت معنی‌داری در بیماران با سینوزیت بیشتر بود (29% در مقابل 1/19%، 01/0P<). با بررسی بر روی شرح حال بیماران دارای اختلال سینوس معلوم گردید که 85% از آنها از سرفه، گرفتگی بینی، ترشحات بینی، درد فاسیال و ترشحات پشت حلق (PND) شکایت داشتند و در 24% آنها شخیص سینوزیت مزمن داده شده بود.
نتیجه‌گیری: نتایج نشانگر شیوع بالای اختلالات اتفاقی در سینوسهای پارانازال بود که با مشکلات اصلی بیمار که مراجعه کرده بودند مرتبط نبود.

---

در کشور‌های در حال توسعه کمبود ریبوفلاوین در زنان و کودکان شیوع بالایی دارد و کمبود آن در بسیاری موارد همراه با کمبود دیگر ویتامین‌های محلول در آب است. هدف از این مطالعه تعیین شیوع کمبود ریبوفلاوین در دانش‌آموزان دبستانی روستاهای استان کرمان و رابطه آن با میزان ریبوفلاوین پروتئین و انرژی دریافتی بود.
روش بررسی: در این بررسی مقطعی با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی چند‌مرحله‌ای طبقه‌ای خوشه‌ای 327 دانش‌آموز از روستاهای استان کرمان انتخاب شدند. برای هر دانش‌آموز پرسشنامه 24 یاد‌آمد خوراک تکمیل گردید و سپس از هر کودک پنج میلی‌متر خون وریدی گرفته شد و با اندازه‌گیری ضریب فعالیت آنزیم گلوتاتیون ردوکتاز گویچه‌های سرخ (EGR) وضعیت ریبوفلاوین دانش‌آموزان ارزیابی گردید. برای تعیین وضعیت مواد مغذی دریافتی دانش‌آموزان از نرم افزار FIAS برای تعیین وابستگی و همبستگی از آزمونهای کای‌‌دو تست دقیق فیشر و ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین اختلاف میانگین EGR بین طبقه‌بندی متغیرهای مستقل از آزمون Student t -test استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که پسران و دختران و در مجموع به ترتیب 7/39%، 6/43% و 8/41% (130 نفر) کمبود حاشیه‌ای و 7/37%، 4/33% و 4/35% (110 نفر) کمبود ریبوفلاوین داشتند. ارزیابی رژیم غذایی دانش‌آموزان نشان داد که 1/70% از پسران، 7/63% دختران و در مجموع 2/67% دانش‌آموزان به میزان کافی ریبوفلاوین دریافت می‌کردند. دریافت پروتئین در 9/79% پسران، 5/72% دختران و در مجموع 6/76% به میزان کافی بود در حالیکه تنها 5/24% پسران، 3/19% دختران و در مجموع 22% دانش‌آموزان به اندازه کافی انرژی دریافت می‌کردند.
نتیجه‌گیری: بطور کلی این مطالعه نشان داد که کمبود ریبوفلاوین یکی از مشکلات عمده تغذیه‌ای دانش‌آموزان روستاهای استان کرمان است و میزان دریافت پروتئین یکی از عوامل موثر بر وضعیت ریبوفلاوین این دانش‌آموزان می‌باشد.

---

طب سوزنی یک از روش‌های موثر درمان درد در شرایط مختلف است، اما تاکنون تاثیر آن بر درد پس از عمل جراحی ترمیم فتق اینگوینال بررسی نشده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثربخشی طب سوزنی در کاهش درد پس از این جراحی می‌باشد.

روش بررسی: در یک کارآزمایی آینده‌نگر دوسوکور با کنترل توسط دارونما، 60 مرد 30 تا 60 ساله با وضعیت فیزیکی معادل ΙΙ و ASA Ι که کاندید عمل جراحی انتخابی ترمیم فتق اینگوینال تحت بیهوشی عمومی در بیمارستان امام خمینی بودند، وارد شدند. همه بیماران به روش کاملا مشابه بیهوش و عمل جراحی شدند. بعد از اتمام عمل و بستن زخم، درحالی‌که هنوز بیهوشی ادامه داشت، بیماران به‌صورت تصادفی در گروه طب سوزنی (با تحریک نقاط GV.2، GV.4 و Sp.6 توسط سوزن‌های استریل مخصوص طب سوزنی) یا گروه کنترل (بدون تحریک توسط طب سوزنی)، قرار می‌گرفتند. سپس بیهوشی خاتمه داده می‌شد. در شش ساعت اول پس از عمل شدت درد هر ساعت سنجیده می‌شد. در صورت درخواست بیمار یا در صورت نیاز به بیمار mg25 پتیدین تزریق می‌شد. شدت درد و میزان مصرف کل پتیدین بین دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته‌ها: بین میانگین سن اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. اما شدت درد در ساعات دو تا پنجم در گروه طب سوزنی به میزان معنی‌داری از گروه کنترل کمتر بود. همچنین مصرف پتیدین در شش ساعت اول پس از عمل در گروه طب سوزنی به‌میزان معنی‌داری از گروه کنترل کمتر بود (07/12±5/7 در برابر 91/12±65 گرم، 0001/0p=).

نتیجه‌گیری: استفاده از طب‌سوزنی در بیمارانی‌که تحت عمل جراحی ترمیم فتق اینگوینال قرار می‌گیرند به‌میزان معنی‌داری با کاهش شدت درد پس از عمل در ساعات دوم تا پنجم همراه است و با توجه به‌اینکه استفاده از طب سوزنی در درمان درد حاد و مزمن کاربرد گسترده‌ای داشته و با عارضه خاصی همراه نیست استفاده از آن برای تمام بیماران توصیه می‌شود.

---

زمینه و هدف: سارکوم اپی‌تلیوئید از جمله تومورهای نسج نرم بدون طبقه‌بندی مشخص است که با مورفولوژی خاص به‌طور شایع در بالغین جوان رخ می‌دهد. محل شایع درگیری دیستال اندام‌هاست به طوری‌که شایع‌ترین سارکوم نسج نرم در دست و مچ می‌باشد.

 گزارش مورد: این گزارش موردی در رابطه با وجود تومور پس از عمل جراحی هرنی اینگوینال در مرد 32 ساله می‌باشد که در ابتدا به‌علت محل نامعمول و تظاهرات گمراه‌کننده سایر تشخیص‌های افتراقی از جمله آبسه بدخیمی‌های دستگاه گوارش مطرح شد. در ادامه بررسی‌های تکمیلی از جمله نمونه‌برداری از زخم تشخیص یک موتور متمایز نیافته با درجه بالا و با احتمال زیاد سارکوم اپی تلیوئید مطرح گردید که در یافته‌های ایمونوهیستوشیمی از جمله CD₃₄ و سیتوکراتین تشخیص مربوطه با احتمال بالاتر تأیید شد.

 نتیجه‌گیری: به‌علت ماهیت بدخیم و تهاجمی تومور و میزان عود بالا و نامشخص بودن اثر شیمی‌درمانی و رادیوتراپی در این مورد، رزکسیون وسیع تومور و هپاتکتومی گزینه مناسب جهت دست یافتن به بقاء طولانی‌مدت می‌باشد.

---

زمینه و هدف: توراکوتومی استاندارد به‌علت بریده شدن عضلات بزرگ جدار قفسه سینه سبب ایجاد درد و اختلال در مکانیسم تنفسی می‌شود. برای احتراز از این مسئله توراکوتومی خلفی- جانبی با حفظ عضلات پیشنهاد شده است. این مطالعه برای مقایسه توراکوتومی خلفی جانبی با حفظ عضلات سراتوس قدامی و لاتیسموس دورسی با روش‌توراکوتومی استاندارد طراحی‌شد.

روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی بیمارانی‌که کاندید توراکوتومی الکتیو بودند به‌طور تصادفی به‌دو گروه مساوی توراکوتومی با حفظ عضلات (روش‌جدید) و توراکوتومی‌استاندارد (شاهد) تقسیم‌شدند و متغیرها شامل مدت زمان لازم برای باز کردن و بستن قفسه‌سینه- درد- میزان مصرف نارکوتیک- پیدایش سروما و مدت زمان بستری و نیز محدوده حرکات شانه (فلکسیون- اکستنسیون- ابداکسیون و روتاسیون داخلی) و عملکرد ریوی (FVC, FEV1 و VC)، قبل و هفت روز پس‌از عمل اندازه‌گیری شدند.

یافته‌ها: 60 بیمار (42 مرد) وارد مطالعه شدند که تفاوت معنی‌داری بین توزیع سنی‌و جنسی بیماران در دو گروه وجود نداشت. متوسط زمان باز کردن قفسه‌سینه در گروه روش جدید از گروه شاهد بالاتر بود. در مقابل مدت زمان بستن محل عمل کمتر بود. همچنین FVC پس از عمل و محدوده حرکات شانه در گروه روش جدید از گروه شاهد بالاتر و درد گروه روش جدید کمتر بود در حالی‌که بین دو گروه تفاوت معنی‌داری از نظر مصرف داروهای نارکوتیک و مدت زمان بستری در بیمارستان وجود نداشت. در گروه توراکوتومی با حفظ عضلات در 13% بیماران (چهار بیمار) پس‌از عمل سروما پدید آمد.

نتیجه‌گیری: روش توراکوتومی با حفظ عضلات می‌تواند به‌عنوان یک جایگزین مناسب برای توراکوتومی استاندارد در موارد الکتیو استفاده شود.

---

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 زمینه و هدف: آنومالی‌های عروق کرونر در 5-1% از افرادی که آنژیوگرافی می‌شوند مشاهده می‌شود. منشأ گرفتن کرونر چپ از Cusp راست آئورت آنومالی نادری است که شیوع حدود 15/0% دارد. این آنومالی ممکن است با ایسکمی قلبی و مرگ ناگهانی در جوانی و به‌هنگام ورزش همراه باشد. جهت تشخیص آنومالی‌های عروق کرونر روش‌های تشخیصی متفاوتی مانند اکوکاردیوگرافی، آنژیوگرافی و CT آنژیوگرافی استفاده می‌شود.

گزارش مورد: در این گزارش سه مورد از آنومالی فوق را معرفی می‌کنیم که دو مورد آنها عروق کرونر ضایعه‌ای نداشتند و در یک مورد به‌علت تنگی شدید کرونر بیمار تحت عمل جراحی قلب و پیوند عروق کرونر قرار گرفت.  

نتیجه‌گیری: منشاء گرفتن کرونر چپ از سینوس والسالوای راست آئورت اگرچه یک آنومالی نادر است لیکن به‌دلیل ایجاد دردهای ایسکمیک قلبی و امکان ایجاد مرگ ناگهانی مهم است. تشخیص قطعی این آنومالی با آنژیوگرافی عروق کرونری CT آنژیوگرافی می‌باشد.

---

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 زمینه و هدف: با توجه به شیوع آپاندیسیت در دومین و سومین دهه عمر، زخم آن از نظر مسائل زیبایی حائز اهمیت می‌باشد، اسکار بعد از جراحی عامل مهمی جهت رضایت بعد از عمل بیماران می‌باشد از طرفی آموزش قدیمی در مورد بستن زخم‌های آپاندیسیت تاکیدی بر بستن زخم‌ها به‌روش مجزا (Separate) دارد.

روش بررسی: از فروردین 1386 الی فروردین 1387 از 321 بیمار مراجعه‌کننده به اورژانس جراحی بیمارستان امام خمینی (ره) تهران که کاندید جراحی آپاندکتومی بودند، 278 (6/86%) بیمار دارای آپاندیسیت بدون عارضه بودند که به  یک کارآزمایی بالینی وارد شدند. همه بیماران به‌روش مشابهی تحت بیهوشی و جراحی قرار گرفتند و تصادفی در دو گروه بستن زخم به‌روش بخیه‌های Interrupted 139n= و بستن زخم به‌روش بخیه ساب‌کوتیکولر Subcuticular 139n= قرار گرفتند. بیماران به‌مدت چهار هفته از نظر وجود علایم عفونت و وجود ترشح چرکی از محل زخم، وجود درد در محل زخم، وجود گرمی در محل عمل، وجود تورم یا اریتم در محل تحت پی‌گیری قرار گرفتند. 

یافته‌ها: بین میانگین سن و جنس در بیماران دو گروه اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد. بین فراوانی بروز عوارض محل زخم نیز در بین دو گروه اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. پنج مورد در گروه بخیه‌های interrupted و هشت مورد در گروه بخیه subcuticular،. 

نتیجه‌گیری: بستن زخم به‌روش subcuticular شانس عوارض زخم را افزایش نمی‌دهد و با توجه به نتایج زیبایی بهتر بخیه‌های subcuticular، به‌نظر می‌رسد این روش در ترمیم زخم آپاندکتومی بدون عارضه روش ارجح می‌باشد.