مجله دانشکده پزشکی

از میان 880 پای مورد مطالعه در کودکان 7 تا 14 ساله، 6/9% دچار کف پای صاف متوسط و شدید بودند. 53/8% از کل مبتلایان به کف پای صاف دارای علامت بوده اند که با توجه به شیوع عدئم در 40/1% از افراد معمولی، در گروه کمی از مبتلایان به کف پای صاف، علائم ناشی از کف پای صاف است. میزان شیوع علائم با شدت صاف بودن کف پا متناسب است، به طوری که در موارد شدید 88/9% و در موارد متوسط 69/6% و در موارد خفیف 40/7% این کودکان دارای علامت بودند. میزان سائیدگی و فرسودگی کفش در مبتلایان به کف پای صاف کمی بیشتر از افراد معمولی بود. در این مقاله ضمن بحث کلی در مورد کف پای صاف، به بررسی شیوع و سایر مسائل اپیدمیولوژیک آن در ایران، که برای اولین بار انجام شده است، پرداخته ایم.

مقدمه: استئوئید استئوما یکی از تومورهای خوش خیم استخوانی می باشد. با توجه به نادر بودن این تومور در دست، اغلب مورد تشخیص این عارضه مشکل بوده و با تاخیر صورت می گیرد.

مواد و روشها: در عرض ده سال از سال 1369 تا 1378، ده بیمار مبتلا به استئوئید استئوما دست یا مچ دست در بخش ارتوپدی بیمارستان امام تحت درمان قرار گرفتند.

یافته ها: سن متوسط این بیماران در زمان تشخیص 22/9 سال بود (از 14 تا 33 سال). پنج ضایعه در فالنکس پروگزیمال انگشتان، یک ضایعه در فالنکس میانی انگشتان، یک ضایعه در فالنکس دیستال انگشت، یک مورد در استخوان همیت، یک مورد در استخوان لونیت، و یک مورد در استخوان کاپیتیت قرار داشت. زمان متوسط از شروع علائم تا درمان موفق بیماری به طور متوسط 20 ماه بود (4 تا 60 ماه). سه بیمار قبل از مراجعه به مرکز ما تحت عمل جراحی ناموفق قرار گرفته بودند که علت عدم توفیق در همه آنها تشخیص غیر صحیح بود. همه بیماران تحت پیگیری قرار گرفتند که به طور متوسط زمان پیگیری 4/6 سال بود (از 6 ماه تا 9 سال). در هیچکدام از بیماران علائم عود یا عدم پاسخ به درمان جراحی مشاهده نشد. تنها در یک مورد از بیماران مبتلا به استئوئید استئومای انگشت که تشخیص و درمان با تاخیر زیاد (60 ماه) بعد از شروع علائم انجام شد محدودیت حرکتی مفصل PIP مجاور ضایعه باقی ماند.

نتیجه گیری و توصیه ها: برای تشخیص به موقع و درمان مناسب استئوئید استئوما در دست، باید به فکر این عارضه و تظاهرات غیر معمول آن در مقایسه با استئوئید استئوما در سایر نقاط اسکلت بود. تشخیص صحیح و برنامه ریزی دقیق قبل از عمل، مهمترین عوامل در موفقیت درمان جراحی این عارضه هستند.

مقدمه: تومور سلول ژانت (GCT) یک تومور ناشایع استخوانی است که جزو تومورهای خوش خیم استخوان طبقه بندی می شود. درمان آن در گذشته بر اساس کورتاژ و یا کورتاژ با پیوند استخوان بوده است ولی به علت عود موضعی بالا، محققان بدنبال راههای دیگری می باشند. بر این اساس، هدف از این مطالعه ،بررسی نتیجه درمان تومور سلول ژانت از ترکیب سه روش متداول یعنی به روش کورتاژ، کرایوسرجری و سیمان‌گذاری است.
مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت یک مطالعه طولی قبل و بعد بر روی بیماران مبتلا به تومور سلول ژانت (GCT) استخوانهای بلند انجام گرفت. در این مطالعه تنها بیمارانی وارد شدند که ضایعه بر روی اندامهای فوقانی یا تحتانی آنها بود. برای برداشتن GCT در بیماران از دو روش کرایوسرجری و پر کردن حفره ایجاد شده ناشی از power burrکشیدن تومور توسط سیمان(PMMA) استفاده گردید. بیماران پس از انجام عمل تا سه سال بصورت معاینه بالینی و رادیوگرافی از حیث عود یا عوارض عمل تحت پیگیری قرار گرفتند.
یافته‌‌ها: در مجموع 20 بیمار با GCT اندامها تحت عمل جراحی ترکیبی قرار گرفتند. بیماران را 13 نفر زن و 7 نفر مرد با میانگین سنی برابر با 2/29 سال تشکیل می‌دادند. از مجموع 20 مورد GCT اندامها، به ترتیب پروگزیمال تیبیا و دیستال فمور در مجموع 13 مورد آن را تشکیل می دادند. تنها یک مورد تومور ثانویه (بدنبال عود) بود و مابقی موارد GCT همگی اولیه بودند. متوسط پیگیری بیماران 8/19 ±0/34 ماه بود که در این مدت تنها در یک بیمار عود مشاهده شد. در یک بیمار نیز کسیت آنوریسمال استخوان ثانویه مشاهده شد. در طی 60 ماه (با حدود اطمینان 95% معادل 61-59 ماه)، 95% بیماران عود نداشته بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: این مطالعه نشان داد که درمان ترکیبی کرایوسرجری، power burr و سیمان‌گذاری در درمان موارد GCT استخوانهای بلند می تواند میزان عود کمتری را در مقایسه با درمانهای جداگانه داشته باشد. بهرحال بدلیل تعداد کم نمونه، امکان ارزیابی تاثیر فاکتورهای متعدد بر پیامد تکنیک جراحی امکان پذیر نبود و برای این امر مستلزم انجام مطالعات تکمیلی می‌باشد.

شکستگی استخوانهای ران و ساق از شکستگی‌های شایع می‌باشند که ممکن است با آسیب همزمان زانو همراه باشد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع آسیب‌های لیگامانی در شکستگی‌های ران و ساق و نیز تاکید بر اهمیت معاینه زانو بعد از عمل جراحی ثابت کردن شکستگی در تشخیص زود‌رس این آسیب‌ها است.
روش بررسی: این مطالعه به‌صورت آینده‌نگر بر روی 470 بیمار مبتلا به شکستگی ران و ساق که در سالهای 84-1383 در بخش ارتوپدی بیمارستان امام عمل شده‌اند انجام شده است.
یافته‌ها: 470 بیمار مطالعه شده‌اند که 266 نفر شکستگی ساق و 204 نفر شکستگی ران داشتند، 409 بیمار مرد و 61 بیمار، زن بودند. میانگین سنی در بیماران مبتلا به شکستگی ساق 5/34 سال و در شکستگی ران 3/44 سال بوده است. 66% شکستگی‌ها ناشی از تصادف، 18% به‌علت ضربه‌های شغلی و 8% ناشی از سقوط از ارتفاع بوده است. به‌طور کلی در شکستگی ساق میزان پارگی ACL 85/6%، PCL 56/2%، MCL 95/21% و پارگی LCL 63/14% و در شکستگی ران پارگی ACL6%، PCL3%، MCL 14% و LCL 8% بوده است.
نتیجه‌گیری: آسیبهای لیگامانی به‌دنبال شکستگیهای ران و ساق شایع هستند. تشخیص زودرس و پیگیری این آسیب‌ها با معاینه بالینی پس از ثابت کردن شکستگی در کاهش عوارض ناشی از آن مثل ناپایداری، کاهش دامنه حرکتی و تخریب مفصل بسیار موثر خواهد بود.

عدم حساسیت به درد یک بیماری نادر است که به صورت کاهش پاسخ به محرک‌های دردناک تظاهر می‌یابد. در بیمارانی که دچار عدم درک درد می‌باشند آسیبهای متعدد بدون درد از زمان کودکی وجود دارد ولی معاینات مربوط به حرکات غیرفعال مفاصل، موقعیت فضایی مفصل و وجود درد عمقی نرمال است.

گزارش مورد: در این گزارش پسر 12 ساله‌ای است که به علت دفورمیتی و تغییرات شدید و پیشرونده زانوها که همراه با درد و ناراحتی چندانی نبوده و به دنبال آن شکستگی گردن ران، که به علت عدم وجود درد قابل توجه با تأخیر تشخیص داده شده است، مراجعه کرده است در سایر معاینات انجام شده حس لمس سطحی و حرارت و درد طبیعی می‌باشد باشد، MRI انجام شده طبیعی بوده و در NCV, EMG انجام شده تمام یافته‌ها طبیعی می‌باشد سابقه مشکل مشابه در خانواده را ذکر نمی‌کند.

نتیجه‌گیری: با توجه به تخریب مفاصل و پسودوارتروز بدون درد متناسب با آن برای بیمار اختلال عدم درک درد مطرح می‌باشد. که یک بیماری نادر و همراه با مشکلات تشخیصی می‌باشد.

سینوویت ویلوندولر پیگمانته تومور خوش‌خیمی است که از سینوویوم مفصل و غلاف تاندون منشأ می‌گیرد و علیرغم خوش‌خیم بودن، میزان عود آن زیاد است. شایع‌ترین محل درگیری در زانو است و رخداد این عارضه در پا به‌خصوص ناحیه فور فوت فوق‌العاده نادر است، لذا در اغلب موارد با تاخیر تشخیص داده می‌شود. مورد معرفی شده در اینجا خانم خانه‌دار 42 ساله‌ای است که مدت یک سال و نیم دچار درد و مشکل در پای راست بوده است که به درمان‌های کنسرواتیو به هیچ‌وجه پاسخ نداده است. وجود خوردگی استخوان و دقت در وجود سینوویت مفصل متاتارسوفالانژیال شست پا ما را به این تشخیص مشکوک نمود. عمل جراحی انجام و ضایعه به‌طور کامل برداشته شد و نتیجه پاتولوژی نیز تشخیص سینوویت ویلوندولر پیگمانته را تایید کرد. به نظر می‌رسد برای جلوگیری از تاخیر در تشخیص و کم شدن شانس موفقیت عمل جراحی در موارد سینوویت مزمن باید حتما˝ این عارضه را مد نظر داشت.