مجله دانشکده پزشکی

---

مقدمه: اتواسکلروزیس شایعترین علت کاهش شنوایی هدایتی در افراد 50-15 ساله در حضور یک پرده تمپان سالم است. این بیماری یک بیماری استخوانی است که محدود به کپسول اوتیک بوده و می تواند علاوه بر کاهش شنوایی هدایتی باعث کاهش شنوایی حسی-عصبی و یا مختلط (Mixed hearing loss) نیز بشود. مهمترین روش درمان این بیماری جراحی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج شنوایی پس از عمل استاپدوتومی در بیماران مبتلا به اتواسکلروزیس می باشد.    

مواد و روش ها: این بررسی بصورت مشاهده ای مقطعی روی کلیه بیمارانی که با تشخیص فوق طی سال های 81-1376 تحت عمل جراحی استاپدوتومی قرار گرفته بودند صورت گرفت. در طی این مطالعه 114 بیماری که تحت عمل استاپدوتومی بدلیل اتواسکلروزیس قرار گرفته بودند بررسی شده و نتایج شنوایی حاصل از عمل آنها با وضعیت قبل از عمل مقایسه گردید. کلیه بیماران مبتلا به اتواسکلروزیس دوطرفه بودند که یکی از گوش های چپ یا راست آنها عمل شده بود. ادیومتری و بررسی SDS و SRT در کلیه بیماران در 4 فرکانس 500، 1000، 2000، 3000 انجام شده و مقایسه شد. متوسط Follow up بعد از عمل بیماران 28.14 ماه بود.        

یافته ها: متوسط کاهش شنوایی هدایتی (CHL) در Air-bone gap اودیوگرام در بیماران 41.82 دسی بل بود که بعد از عمل به حد 14.23 دسی بل رسیده و در حد 27.59 دسی بل بهبودی داشت. آستانه شنوایی هدایت هوایی از 63.78 دسی بل قبل از عمل به 28.75 دسی بل بعد از عمل رسیده و در حد 35.12 دسی بل بهبودی داشت. میزان SRT قبل از عمل در حد 54.47 دسی بل بود که به حد 22.55 دسی بل بعد از عمل رسیده و به میزان 31.92 دسی بل بهبودی داشت. هیچ موردی از سرگیجه مداوم بعد از عمل دیده نشد و از 78 بیمار مبتلا به وزوز گوش (Tinnitus) قبل از عمل، 56 بیمار بعد از جراحی بهبودی کامل یافتند.                 

نتیجه گیری و توصیه ها: انجام عمل جراحی استاپدوتومی در بیماران مبتلا به اتواسکلروزیس باعث بهبود وضعیت شنوایی بیماران در حد قابل قبول شده و میزان عوارض عمل جراحی اندک می باشد.

---

زمینه و هدف: آدنوئیدها و تونسیلها ارگانهای فعال لنفاتیکی بوده که نقش مهمی را بر علیه پاتوژنهای مهاجم مسیر دستگاه تنفسی فوقانی وگوارشی در کودکان بر عهده دارند. هدف از این مطالعه مشاهده تغییرات سیستم ایمنی هومورال و سلولی کودکان 6 ماه بعداز عمل آدنوتونسیلکتومی می‌باشد.
روش بررسی: جمعیت مورد مطالعه شامل 30 کودک (10-4 ساله) مبتلا به هیپرتروفی مزمن آدنوتونسیلار و30 کودک سالم هم سن و هم جنس بود. میزان سرمی IgM و IgG ، درصد لنفوسیتهای T و (CD3⁺) ، (CD4⁺) T.helper ، (CD8⁺) T.cytotoxic و لنفوسیتهای B‏ (CD20⁺) در کلیه کودکان اندازه‌گیری شد . سپس 6 ماه بعد از عمل آدنوتونسیلکتومی پارامترهای فوق در کودکان گروه بیماران مجدداً بررسی گردید.
یافته‌ها: در دوره ‌قبل از عمل کاهش درصد لنفوسیتهای (CD3)T ، درصد لنفوسیتهای TCD4⁺ و TCD8⁺ و BCD20⁺ نسبت به گروه کنترل دیده شد . این کاهش تنها در خصوص لنفوسیتهای TCD3⁺ از لحاظ آماری معنی‌دار بود (03/0 (P.Value =. میزان سرمی IgM در دو گروه تفاوتی نداشت و میزان IgG نیز در دو گروه با وجود بالا بودن ، تفاوت معنی‌داری نداشت. 6 ماه بعداز عمل درصد لنفوسیتهایT ((CD3⁺ وTCD4⁺  و TCD8⁺ و BCD20⁺ در گروه عمل شده افزایش یافته و به حد گروه کنترل رسیده بود. میزان سرمی IgG نیز در گروه بیماران بعداز عمل بطور معنی‌داری کاهش یافته بود (00/0= P.Value ).
نتیجه‌گیری: نتیجه مطالعه حاضر نشان داد که ایمنی سلولی و هومورال در کودکان مبتلا به هیپرتروفی مزمن آدنوتونسیلار در دوره قبل از عمل کاهش یافته و 6 ماه بعداز عمل جراحی در حد افراد طبیعی افزایش می‌یابد. بدین معنی که هیپرتروفی مزمن آدنوتونسیلار روی برخی از پارامترهای سیستم ایمنی سلولی و هومورال تأثیر گذاشته و آدنوتونسیلکتومی با برداشتن تحریکات مزمن باعث بر گردانده شدن این تغییرات بدون تأثیر منفی روی عملکرد سیستم ایمنی بیماران می‌شود.