مجله دانشکده پزشکی

در این بررسی تعداد 20 موش صحرایی (رت) به مدت 8 هفته و هر هفته 2 بار، تحت تزریق یک میلی لیتر کورتیزون استات 25 میلی گرم درصد قرار گرفتند و بدین ترتیب سیستم ایمنی آنها تضعیف شد. پس از آن رت ها اتوپسی شده و از ریه آنها گسترش های تماسی و برش های بافتی تهیه شد. سپس بیش از 20 نوع روش رنگ آمیزی (ابداعی، تغییر داده شده و گزارش شده) بکار برده شد که از آنها 17 تکنیک مناسب تر بوده و برای مقایسه در تشخیص پنوموسیستیس کارینی انتخاب شدند. در بین این رنگ آمیزی ها رنگ آمیزی ابداعی کرزیل ویوله برای دیدن اسپروزوآیت های پنوموسیستیس کارینی، روشهای رنگ آمیزی تغییر یافته متیلن بلو، کرزیل ویوله و گرم برای تشخیص سریع کیست پنوموسیستیس کارینی و چند تغییر جزئی برای اصلاح بعضی از روشهای دیگر تاکنون در هیچ مقاله ای گزارش نشده و تماما حاصل پژوهش دو ساله نگارندگان می باشد و با معرفی این تکنیک ها توسط مجله بین المللی ARMIS دانمارک هم اکنون در بیشتر بخش های تحقیقی دنیا از جمله در کشور عزیزمان ایران این روش ها به ویژه در ارتباط با بیماری AIDS مورد استفاده قرار می گیرد.

اندومتریوزیس ریه عبارت است از پرولیفراسیون سلول های اندومتر در ریه بخصوص نوع اندوتلیال و پارانشیمی که بیماری نادری بوده و با هموپتزی در زمان قاعدگی مشخص می شود. تعداد بسیاری از بیماری های ریه ایجاد هموپتزی می کنند (مانند برونشکتازی، بدخیمی ها و سل و عفونت های ریه و بیماری های قلبی و ابنورمالی های عروقی و ...). اندومتریوزیس ریه بیشتر بصورت پنوموتراکس و درد سینه تظاهر می کند و بیمار بندرت با علامت هموپتزی مراجعه می کند و این بیماری معمولا با بیماری های دیگر اشتباه می شود زیرا محل خونریزی را نمی توان دقیقا مشخص نمود و تایید آن با هیستولوژی مشکل می باشد بنابراین تشخیص مطمئن آن با تظاهرات بالینی بصورت هموپتزی در زمان قاعدگی و پاسخ به درمان امکان پذیر است و نیز به کمک MRI امر تشخیص با سهولت بیشتری انجام می گیرد. در این مقاله دو مورد از این بیماری گزارش شده است: مورد اول خانم 32 ساله ای است (Para3-gravide4) که دو ماه پس از اولین سزارین (سال گذشته) بطور مداوم هر ماه دچار هموپتزی می گردید. CXR و CT scan ریه افزایش پاترن رتیکولار را در لب تحتانی راست نشان داد و Perfusion scan افزایش جذب (افزایش خون) در همان ناحیه را نشان داد. بیمار برونکوسکوپی شد و مختصری افزایش قرمزی برونش لب تحتانی راست در او مشاهده گردید. BAL و TBLB نکته مثبتی نداشته و بیمار تحت درمان با Deca peptide قرار گرفته و بهبود یافت. مورد دوم خانم 13 ساله ای است که از 4 ماه قبل مداوما هر ماه بمدت سه روز هموپتزی داشت. در CT scan ضایعه هیپودنس با جدار نسبتا ضخیم (2mm) بدون Septation در لب فوقانی راست مشاهده شد. در برونکوسکوپی نیز خونریزی از لب فوقانی راست داشته و در نمونه BAL و TBLB بغیر از خونریزی، یافته مثبت دیگری گزارش نشد که تحت درمان با Deca peptide قرار گرفته و بهبود یافت.

مقدمه: یکی از شایعترین علل بیماری های انسدادی ریه، بیماری های ریوی ناشی از عوامل شغلی و محیطی می باشند. باتوجه به وجود بیش از ده هزار کارگر شاغل در صنایع نساجی استان یزد و بالا بودن شیوع بیماری Byssinosis و صدمات جبران ناپذیر ریوی و ضررهای اقتصادی متعاقب آن، این تحقیق با هدف بررسی نقش پارتیکل های هوای موجود در محل کار کارگران صنایع نساجی در عملکرد ریوی با در نظر گرفتن فاکتورهای سابقه کار و مصرف سیگار انجام شد.

مواد و روش ها: این مطالعه به روش Cross-sectional بر روی 473 کارگر کارخانه نساجی سعادت نساجان، یزدباف و افشار یزد در سال 1380 بصورت خوشه ای انجام گرفت و متغیرهای سابقه کار، میزان پارتیکل (با دستگاه Desage GS 312) میزان FEV1 و %FEV1/FVC با دستگاه Fukda 100، سابقه مصرف سیگار، سابقه کار و سابقه احساس تنگی نفس و سرفه بررسی شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مفاهیم آمار توصیفی، T-test و آنالیز رگرسیون چندگانه استفاده شد.

یافته ها: شیوع Byssinosis براساس شرح حال، 11% بود. در بررسی رابطه متغیرهای میزان پارتیکل، مصرف سیگار، سابقه کار با FEV1 و %FEV1/FVC بوسیله آنالیز رگرسیون با متد Stepwise تنها متغیر میزان مصرف سیگار، سابقه کار در معادله معنی دار گردید. اختلاف درصد FEV1 و %FEV1/FVC در افراد با سابقه تنگی نفس با سرفه و بدون این سابقه اختلاف معنی دار نداشت، عدم اختلاف معنی دار عملکرد ریوی بین کارگران برحسب سابقه تنگی نفس را می توان به Prevarication bias و یا تست های مثبت و منفی کاذب نسبت داد.

نتیجه گیری و توصیه ها: علیرغم اختلاف غلظت پارتیکل ها در سالن های مختلف ریسندگی، حلاجی و بافندگی، ارتباط آن با عملکرد ریوی در این تحقیق معنی دار نبود که از علل آن می توان شکل، نوع و اندازه پارتیکل، نوع اندوتوکسین موجود در ذرات، پخته یا ناپخته بودن مواد نساجی، میزان رطوبت موجود در هر سالن و نوع و میزان فعالیت افراد در سالن ها (اختلاف الگوی تنفسی) را برشمرد.

زمینه و هدف: هلیکوباکتر پیلوری عامل گاستریت مزمن فعال، زخم‌های معده و اثنی‌عشر در انسان و یک عامل کمکی در ایجاد سرطان معده و تومورهای لنفوئیدی مخاط است. اولین و مهمترین قدم برای ایجاد عفونت و بیماریزایی, چسبیدن باکتری به مخاط معده می‌باشد. لذا استفاده از مواد مهار کننده فاکتور چسبندگی باکتری و ممانعت از اتصال روشهای جدید درمانی در بیماریهای عفونی را مطرح می‌سازد. در نتیجه ارائه روش مناسب برای چسبندگی از جایگاه خاصی برخوردار می‌شود.
روش بررسی: با مقایسه روشهای گزارش شده از نظر نوع سلول ,غلظت شیرابه سلولی و باکتری, مدت زمان تماس و دمای مجاورت با ادغام و یا تغییر آنها روش مناسب برای چسبیدن هلیکوباکتر به سلولها بدست آمد و چسبندگی 22سوش هلیکوباکتر‌پیلوری جدا شده از بیوپسی انتر معده یا دوازدهه 49 بیمار با علائم دیس پپسی، گاستریت، زخم معده، زخم اثنی‌عشر و ... که تحت اندوسکوپی قرار گرفته بودند به هفت رده سلول انسانی از طریق ELISA با استفاده از فعالیت اوره‌آزی هلیکوباکتر پیلوری (Urea Phenol Red)UPR بررسی شد.
یافته‌ها: استفاده از غلظت شیرابه میکروبی معادل لوله 1 مک فارلند برای هلیکوباکتر پیلوری و شیرابه سلولی حاوی 10×5 سلول در میلی‌لیتر, زمان 90 دقیقه مجاورت باکتری با سلول در37 درجه سانتیگراد منجر به حداکثر چسبندگی شد. بین 22 سوش هلیکوباکتر‌پیلوری از نظر چسبیدن به سلولها تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. هلیکوباکتر پیلوری به تمام هفت رده سلولی مورد استفاده در شرایط invitro می‌چسبد و درصد چسبندگی به سلولها به ترتیب از HT29, HT29/219, AGS, SW742, HeLa, HepII تا Caco-2 کاهش قابل ملاحظه‌ای را نشان داد و بهترین چسبندگی به سه رده سلول اول بود.
نتیجه‌گیری: برای بررسی‌های چسبندگی، ممانعت از چسبندگی و جداسازی استفاده از روش چسبندگی ارائه شده در این تحقیق توصیه می‌شود و از بین هفت رده سلول آزمایش شده سه رده سلولی Sw742, HeLa, HepII پیشنهاد می‌گردند و از بین این سه رده سلول HepII بعنوان سلول مناسب برای استفاده در این گونه تحقیقات معرفی می‌گردد.

اسپور باسیلوس سرئوس به صورت گسترده‌ای در طبیعت پراکنده بوده و می‌توان آن را از مواد غذایی گوناگونی جدا نمود. این باکتری تولیدکننده انتروتوکسینهای مولد اسهال و تهوع‌ بوده و قادر به ایجاد سندرم اسهال و تهوع می‌باشد. بررسی وجود این باکتری در شیر خشک نوزادان به لحاظ سن کم مصرف‌کنندگان و احتمال بیماری‌زایی آن از اهمیت بسزایی برخوردار می‌باشد.

روش بررسی: 60 نمونه شیر خشک نوزاد از نظر وجود باسیلوس سرئوس مورد آزمایش قرار گرفت. یک میلی‌لیتر از رقت 1/0 بر روی چهار پلیت فنل رد آگار دارای مانیتول، زرده تخم مرغ و سولفات پلی‌میکسین B کشت داده شد و پلیت‌ها در دمای 30 درجه سلسیوس به مدت 24 ساعت در گرمخانه‌ گذاشته شدند. سپس بر روی کلنی‌های مشکوک آزمونهای تاییدی انجام پذیرفت.

یافته‌ها: از میان 60 نمونه شیر خشک نوزاد، 11 نمونه دارای بیش از cfu/g 10 باسیلوس سرئوس و از این میان چهار نمونه حاوی بیش از cfu/g 102 باسیلوس سرئوس بود. 49 نمونه دیگر دارای کمتر از cfu/g 10 باسیلوس سرئوس بودند.

نتیجه‌گیری: لازم است حد مجاز باسیلوس سرئوس در شیرخشک به کمتر از cfu/g 10 کاهش یابد. بدین منظور پیشنهاد می‌گردد از روش ارائه شده در این مقاله و انجام آزمون‌های حساسیت به پنی‌سیلین، همولیز بتا و چگونگی رشد در° c 45 جهت تایید استفاده گردد.