۸۰۰x۶۰۰ زمینه و هدف: مطالعات قبلی نشان
داده‌اند که وقایع استرس‌زا که با ترشح هورمون‌های گلوکوکورتیکوییدی از قشر غدد
فوق‌کلیه همراهند و همچنین تزریق آگونیست گیرنده‌های گلوکوکورتیکوییدی احتمالا با
اثر بر فرایند یادگیری و حافظه هیجانی، موجب تعدیل آن می‌شوند. هدف این تحقیق تعیین
اثرات استرس حاد و تزریق سیستمیک کورتیکوسترون به عنوان آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوییدی
بر فاز اکتساب، تثبیت و به‌خاطرآوری اطلاعات در موش سفید بزرگ آزمایشگاهی (صحرایی)
در مدل یادگیری احترازی غیرفعال بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی
از ۱۸۰ سر موش نر نژاد ویستار (۲۲۰ تا۲۵۰ گرم) استفاده شد. ابتدا موشها در
دستگاه احترازی غیرفعال آموزش داده شدند و ۴۸ ساعت بعد از آن ارزیابی به‌خاطرآوری
انجام شد که در طی آن مدت زمانی که طول می‌کشید تا حیوان برای اولین بار وارد
محفظه تاریک دستگاه شود و کل مدت زمانی که در محفظه روشن و تاریک در طی ۱۰
دقیقه ارزیابی سپری می‌‌نمود به عنوان معیار میزان حافظه در نظر گرفته شد و
ثبت گردید. برای ارزیابی اکتساب، تثبیت و به‌خاطرآوری حافظه ۳۰ دقیقه قبل و
بلافاصله بعد از آموزش و ۳۰ دقیقه قبل از تست به‌خاطرآوری کورتیکوسترون با دوزهای
۵/۰، یک و سه میلی‌گرم به ازاء هر کیلو وزن و به صورت داخل صفاقی تزریق شد.
همچنین از استرس محدودکننده به مدت ۱۰ دقیقه در زمان‌های مشابه در فازهای مختلف
حافظه استفاده گردید و در انتها فعالیت حرکتی حیوانات مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که تزریق کورتیکوسترون ۳۰
دقیقه قبل از آموزش با دوز یک میلی‌گرم اکتساب و تزریق آن با دوز یک و سه میلی‌گرم
تثبیت را به‌طور معنیداری تقویت نمود (۰۵/۰p<) و با همین دوزها به‌خاطرآوری
را به‌طور معنیداری مختل نمود (۰۵/۰p<). استرس حاد همه فازها
را دچار اختلال نمود. ضمنا تزریق کورتیکوسترون و استرس حاد تاثیر معنیداری بر
فعالیت حرکتی حیوانات ندارد.
نتیجه‌گیری: که گیرنده‌های گلوکوکورتیکوییدی بسته به میزان فعال شدن نقش
مهمی در تعدیل فازهای مختلف یادگیری (اکتساب، تثبیت و به‌خاطرآوری اطلاعات تازه
آموخته شده) مربوط به حوادث هیجانی دارند و این اثرات در فازهای مختلف
یادگیری متفاوت است.
Normal
۰
false
false
false
EN-GB
X-NONE
AR-SA
MicrosoftInternetExplorer۴
