مجله دانشکده پزشکی

طی یک کارآزمایی بالینی تصادفی، اثر پروستاگلاندین داخل سرویکس و اکسی توسین داخل وریدی درالقا زایمان ترم، در 100 خانم واجد شرایط در بیمارستان آرش در سال 1378 بررسی و مقایسه شد. پس از معاینه و کسب موافقت آگاهانه، به طور تصادفی 50 نفر در گروه درمانی اکسی توسین با انفوزیون داخل وریدی و 50 نفر در گروه درمانی پروستاگلاندین E2 داخل سرویکس (قرص 0/5 میلی گرمی) قرار گرفتند. پس از تجویز دارو، در هر ساعت معاینه واژینال از نظر BS) Bishop score) و کنترل انقباضات رحمی از هر دو گروه بعمل می آمد و ضمن ثبت علایم حیاتی مادر و ضربان قلب جنین، هرگونه عوارض احتمالی مادری یا جنینی کنترل می شد. بیماران دو گروه از نظر میانگین سن، پاریتی، میانه BS در زمان پذیرش، سن حاملگی و علت ختم حاملگی با یکدیگر اختلاف معنی دار آماری نداشتند. در 72% از گروه اکسی توسین و 74% از گروه پروستاگلاندین، 6 ساعت پس از تجویز دارو، زایمان فعال شروع شد و به ترتیب در 70% و 76% تا 12 ساعت پس از تجویز دارو زایمان انجام گردید. در هیچیک از موارد مذکور بین دو گروه اختلاف آماری معنی دار وجود نداشت. میانگین فاصله زمانی از تجویز دارو تا انجام زایمان در دو گروه به ترتیب 3.1±7.3 و 3.1±7.6 ساعت و بدون اختلاف معنی دار آماری بود. نحوه انجام زایمان در بین دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی دار نداشت. 60% گروه اکسی توسین و 46% گروه پروستاگلاندین دچار عوارض مادری شدند که آزمون آماری اختلاف بین دو گروه را معنی دار نشان نداد. در بین عوارض مادری، میزان بروز اسهال در گروه پروستاگلاندین بطور برجسته بیش از گروه اکسی توسین بود (P=0.02). موارد ابتلا به عارضه جنینی بطور چشمگیر در گروه پروستاگلاندین کمتر از گروه اکسی توسین بود (4% در برابر 16%) (P<0.05 و 0.06-0.97 :95%CI و RR=0.25).

مقدمه: هدف از این مطالعه مقطعی (Cross sectional) که بر روی زنان مبتلا به کانسر پیشرفته پستان در بیمارستان امام خمینی در سال 1379 انجام شد، تعیین فراوانی تاخیر مراجعه و عوامل مرتبط با آن در این بیماران بود.

مواد و روشها: از بیماران، 200 خانم مبتلا به کانسر پیشرفته پستان بصورت متوالی در صورت رضایت وارد مطالعه شدند. وسیله جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بود که از طریق مصاحبه تکمیل شد.

یافته ها: از این افراد، 64 بیمار (32 درصد) مراجعه بدون تاخیر و 136 بیمار (68 درصد) مراجعه تاخیری داشتند. مراجعین با تاخیر در مقایسه با مراجعین بدون تاخیر بطور معنی دار دارای میانگین سنی بالاتر (P=0.004) میزان تحصیلات پایینتر (P=0.002) و وضعیت اقتصادی خفیف تر (P=0.001) بودند. میزان فراوانی زنان مجرد در آنها کمتر بود (P=0.001) و درصد کمتری از آنها ساکن شهرهای بزرگ بودند (P=0.01) و میزان دسترسی آنها به پزشک نیز کمتر بود (P=0.004). بیست و چهار و سه دهم درصد مراجعین با تاخیر دارای سابقه فامیلی کانسر پستان بودند، این میزان در مراجعین بدون تاخیر 53/1 درصد بود (P=0.001) و 62/5 درصد مراجعین با تاخیر و 85 درصد مراجعین بدون تاخیر به اهمیت معاینه فردی واقف بودند (P=0.002) و به ترتیب 84/4 درصد و 98/4 درصد آنها نسبت به نشانه های سرطان پستان آگاهی داشتند (P=0.01). در مراجعین با تاخیر و بدون تاخیر به ترتیب 23/5 درصد و 33 درصد با روش معاینه فردی پستان آشنا بودند که از نظر آماری اختلاف معنی دار نبود. نتیجه گیری و

توصیه ها: در این مطالعه، در مراجعین با تاخیر، عدم آگاهی از لزوم مراجعه، ترس، سهل انگاری، عدم دسترسی به پزشک و فقر مالی از علل عمده تاخیر در مراجعه بدست آمده است.