مجله دانشکده پزشکی

---

با توجه به مقاومت به مترونیدازول در درمان هلیکوباکتر‌پیلوری، در این مطالعه کارائی و عوارض درمان یک هفته‌ای فورازولیدون به همراه آموکسی‌سیلین، بیسموت و امپرازول مورد بررسی قرار گرفته است.
روش بررسی: در شروع مطالعه 177 بیمار مبتلا به زخم اثنی‌عشر آلوده با هلیکوباکتر پیلوری بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول داروی فورازولیدون 200 میلی‌گرم دو بار در روز برای یک هفته، امپرازول 20 میلی‌گرم دو بار در روز، آموکسی‌سیلین یک گرم دو بار در روز ‌و بیسموت‌ساب‌سیترات 120 میلی‌گرم چهار بار در روز برای دو هفته دریافت داشتند. گروه دوم بیماران همین رژیم داروئی را دریافت داشتند با این تفاوت که در هفته دوم درمان، داروی مترونیدازول به جای فورازولیدون برای هفته دوم ادامه داده شد. دو و شش هفته بعد از درمان میزان پذیرش دارو و عوارض داروئی بررسی شده و در نمونه برداری آندوسکوپی، تست اوره‌آز و هیستولوژی بررسی شد و چنانچه همه نمونه‌ها برای هلیکوباکترپیلوری منفی بود باکتری حذف شده قلمداد می‌گردید. مصرف بیش از 80% داروهای رژیم درمانی، ‌بعنوان پذیرش خوب در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: 157 بیمار با متوسط سنی 42/10 ± 84/38 سال مطالعه را به بایان رسانیدند. 4/55% مرد و 6/44%بیماران زن بودند . میزان ریشه کنی بر اساسperprotocol Analysis و Intention to treat Analysis به ترتیب در گروه اول 89% و 3/79% و در گروه دوم 6/86% و 4/74% بود و اختلاف معناداری در دو گروه وجود نداشت . (33/0p=)
نتیجه‌گیری: یک هفته فورازولیدون به همراه دو هفته آموکسی‌سیلین، ‌امپرازول و بیسموت‌ساب‌سیترات رژیم مؤثر و مقرون به صرفه در ریشه‌کنی هلیکوباکتر می‌باشد. اضافه نمودن مترونیدازول در هفته دوم درمان بر میزان ریشه کنی تأثیر ندارد. عوارض درمانی یک هفته درمان با فورازولیدون بسیار کم است .

---

زمینه و هدف: کراک نوعی ماده مخدر بوده که مصرف آن در ایران رو به افزایش است و اثرات مخربی بر اعضای مختلف بدن دارد. هدف از این مطالعه، تعیین اثرات کراک مورد مصرف در ایران بر قدرت باروری موش‌های نر بالغ می‌باشد.
روش بررسی: در این مطالعه 25 سر موش نر بالغ به‌طور تصادفی به پنج گروه (کنترل، شم و سه گروه آزمایش) تقسیم شدند. موش‌های معتاد به کراک که به‌مدت هفت روز با دوز افزایشی کراک معتاد شدند، به سه گروه آزمایش I، II و III تقسیم شدند. به گروه آزمایش I (mg/kg5)، گروه آزمایش II (mg/kg35) و گروه آزمایش III (mg/kg70)، کراک به‌صورت درون‌صفاقی روزانه دو نوبت، به‌مدت 35 روز تزریق شد. گروه شم محلول سرم فیزیولوژی به‌علاوه آب‌لیمو (µl/ml2/6) و گروه کنترل فقط آب و غذا دریافت کردند. سپس موش‌ها جراحی و اسپرم‌ها از قسمت دم اپیدیدیم برداشت شدند و از لحاظ تعداد، تحرک، مورفولوژی (طبیعی/غیرطبیعی) و قابلیت حیات مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیضه‌ها نیز برداشت و وزن شدند و مراحل مختلف را جهت مطالعه با میکروسکوپ نوری طی کردند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که پارامترهای اسپرم و ضخامت اپیتلیوم لوله‌های اسپرم‌ساز در گروه‌های آزمایش نسبت به گروه‌های شم و کنترل به‌صورت معنی‌دار و وابسته به دوز کاهش یافت (05/0P≤). هم‌چنین شاخص گنادو‌سوماتیک موش‌هایی که با بیش‌ترین دوز (mg/kg70) مورد تزریق قرار گرفتند به‌صورت معنی‌داری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (05/0P≤).
نتیجه‌گیری: این مطالعه برای اولین‌بار نشان داد که کراک مورد مصرف در ایران اثرات مخربی بر باروری و به‌خصوص پارامترهای اسپرم موش نر دارد.