مجله دانشکده پزشکی

---

مقدمه: هدف کلی از این مطالعه، تعیین نتایج و عوارض آرترودز انحرافات مادرزادی ستون فقرات، با و بدون وسیله گذاری در بیماران بستری در بخش ارتوپدی بیمارستان سینا، طی سال های 81-1379 می باشد.

مواد و روش ها: از بین بیماران مبتلا به انحرافات ستون فقرات، در صورت کشف آنومالی مهره ای، بیمار وارد مطالعه می شد. در مواردی که دفورمیتی پیشرفت کرده یا پتانسیل پیشرفت بالایی داشت یا در بدو مراجعه، دفورمیتی شدیدی مشاهده شد، کاندید عمل جراحی می گردید. پس از بستری، از بیمار، رادیوگرافی های کششی و خم شدن بعمل می مد. در موارد اسکولیوز، اگر قوس دفورمیتی بیش از 50-45 درجه بوده و کمتر از 50% انعطاف پذیری داشت و در موارد کیفوز، اگر سن بیمار بالای 5 سال بوده و کیفوز بالای 50 درجه داشت، تصمیم به عمل جراحی دومرحله ای (ریلیز و فیوژن قدامی، همراه با فیوژن خلفی، با یا بدون وسیله گذاری) می شد. در غیر این صورت، صرفا فیوژن خلفی±وسیله گذاری، صورت می گرفت. در مواردی که آنومالی در ستون فقرات لومبار تحتانی بوده و باعث انحراف ثابت ستون فقرات شده بود، تصمیم به رزکسیون مهره می شد. پس از جراحی بیمار بمدت حداقل شش ماه، مورد پیگیری قرار گرفته در انتهای ماه ششم، جهت رد سودو-آرتروز، اسکن استخوان انجام می شد. محاسبه زاویه دفورمیتی، مطابق روش Cobb صورت می گرفت.

یافته ها: از 15 بیمار مورد مطالعه، 7 مورد اسکولیوز، 3 مورد کیفوز و یک مورد لوردوز توراسیک بوده است. در 11 مورد، جراحی از نوع ریلیز و فیوژن قدامی+فیوژن خلفی، در سه مورد فیوژن خلفی بتنهایی و در یک مورد، رزکسیون مهره، بوده است. در 12 بیمار، از وسیله گذاری استفاده شده که در 75%، همراه با اصلاح دفورمیتی و در 25%، بدون اصلاح بوده است. متوسط اصلاح در موارد کیفوز، 14.6%، در موارد اسکولیوز، 27% و در کیفواسکولیوز 28.7% در جز اسکولیوز و 25.7% در جز کیفوز بوده است. آنومالی نخاعی، در دو بیمار (بصورت منگومیلوسل و دیگری بصورت دیاستوماتومیلی) وجود داشته است. آنومالی ادراری تناسلی، در دو بیمار (دوپلیکاسین سیستم ادراری و دیگری بصورت Single kidney) وجود داشته است.

نتیجه گیری و توصیه ها: تشخیص و درمان زودرس انحرافات مادرزادی ستون فقرات، ریسک عوارض حین و بعد.

---

زمینه و هدف: اکثر شکستگی‌های خردشده پلاتوی تیبیا از لحاظ نسج نرم در وضعیت مناسبی نمی‌باشند درمان مورد بحث است. روش جااندازی غیرمستقیم و هیبرید به عنوان یک روش درمانی مناسب در حال جایگزینی روش‌های سنتی می‌باشد.

روش بررسی: در این مطالعه case-series که از سال 1384-1382 در بیمارستان سینای تهران انجام شد، 15 بیمار مبتلا به شکستگی پیچیده پلاتوی تیبیا که تحت درمان با هیبرید- اکسترنال فیکساتور قرار گرفته و شش ماه پی‌گیری داشتند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات اولیه بیمار و مراحل پی‌گیری در پرسش نامه‌های که شامل نتایج جراحی و عوارض آن بود، ثبت و بررسی شد.

یافته‌ها: 20 بیمار وارد مطالعه اما پنج نفر از مطالعه خارج شدند، تمام بیماران  مرد و میانگین سن آنها 6/38 سال (74-18) و متوسط زمان پی‌گیری 6/11 ماه (26-6) بود، شایع‌ترین مکانیسم (40%) تصادف موتور با ماشین و میانگین زمان تروما تا جراحی 7/4 روز (15-1) بود. در نهایت 80% بیماران دارای فلکشن 90> درجه و 60% دارای kneescore  >80 و همگی در نهایت جوش خوردند اما درجاتی از درد زانو را داشتند. 100% دارای آسیب نسج نرم زانو بودند اما موردی از نکروز پس از عمل نداشتیم، دو مورد (11%) عفونت عمقی داشتیم که در مقایسه با شدت آسیب‌ها قابل قبول می‌باشد.

نتیجه‌گیری: هر چقدر فاصله تروما تا جراحی، آسیب نسج نرم و دستکاری بافت نرم کمتر و جا اندازی مفصلی و راستای آن آناتومیک‌تر و با ثبات‌تر بود، بیماران نتایج بهتری داشتند. استفاده از این روش می‌تواند منجر به کاهش عوارض خصوصاً عفونت و نکروز نسج نرم، راه‌اندازی سریع‌تر و ایجاد یک زانوی با ثبات مناسب و با عملکرد قابل قبول شود. می‌توان با  فیکساسیون محدود داخلی نتایج جراحی را بهتر کرد.

---

زمینه و هدف: شکستگی‌های باز مستعد عفونت هستند. میزان بروز عفونت در شکستگی‌های باز به حالت‌های مختلف شکستگی، نوع اقدام درمانی، درمان آنتی‌بیوتیکی و مشخصات بیمار بستگی دارد. هدف از مطالعه یافتن ارتباط بین ریسک فاکتورها و عفونت ایجاد شده بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع  Case controlبوده که به بررسی نتایج دو ساله درمان شکستگی باز تیپ II گاستیلو در 66 بیمار درمان شده در بیمارستان سینا طی سال‌های 1384- 1375 که تحت فیکساسیون خارجی قرار گرفته‌اند، می‌پردازد. از 66 بیمار مورد بررسی 33 بیمار (گروه مورد) طی دو سال پی‌گیری دچار عفونت شده بودند با 33 بیمار دیگر (گروه شاهد) که عفونت نکرده بودند از نظر ریسک فاکتورهای مؤثر در بروز عفونت تحت بررسی و مقایسه قرار گرفتند. هر دو گروه تحت فیکساسیون خارجی قرار گرفته بودند. یافته‌ها: میانگین سن بیماران در گروه مورد 2/42/34 و در گروه شاهد 7/34/35 سال بود نسبت مرد به زن در گروه مورد 6/2 و در گروه شاهد 75/1 بود. سیگاری بودن (002/0p=)، میانگین مدت مصرف سیگار (04/0p=)، میانگین تعداد دفعات تزریق خون (03/0p=)، انجام دبریدمان در کمتر از شش ساعت (01/0p=)، شکستگی همراه فمور (005/0p=) و تعداد افراد مبتلا به دیابت (0001/0p=) در دو گروه تفاوت معنی‌داری با هم داشتند ولی میانگین BMI (12/0p=)، میانگین سن، نسبت جنسیت و مکانیسم آسیب (4/0p=) در دو گروه تفاوت معنی‌داری با هم نداشتند. نتیجه‌گیری: در میزان بروز عفونت در شکستگی‌های باز تیپ II گاستیلو عواملی چون زمان انجام دبریدمان، ابتلا به دیابت، محل شکستگی و مصرف سیگار بسیار مهم هستند و عواملی چون میانگین BMI، جنسیت و سن تأثیری در میزان بروز عفونت ندارند.

---

زمینه و هدف: تروما به دست بسیار شایع است و در نتیجه شکستگی متاکارپ نادر نیست. بعضی از این شکستگی‌ها نیاز به درمان جراحی دارند. با توجه به متعدد بودن روش‌های جراحی موجود برای درمان این نوع شکستگی و از طرفی مهم بودن نیاز به بازگشت کامل عملکرد و بازگشت سریع این افراد به کار که بیشتر از قشر کارگر و یا ورزشکاران هستند، در این تحقیق، به بررسی پیامد درمان این شکستگی‌ها با پیچ و پلاک مینیاتوری برآمدیم.
روش بررسی: در این مطالعه 18 بیمار مراجعه‌کننده به بیمارستان سینا بین سال‌های86 تا 89 که دچار شکستگی متاکارپ باز یا خرد شده بوده‌اند تحت درمان فیکساسیون با پیچ و پلاک مینیاتوری قرار گرفتند که در نهایت 14 بیمار با 17 متاکارپ شکسته مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها: از 14 بیمار 13 بیمار جوش‌خوردگی کامل داشتند. بیمار با عدم جوش‌خوردگی تحت جراحی مجدد و گرافت استخوانی قرار گرفت. چهار بیمار دچار کاهش اکستانسیون (Extensor lag) به میزان 15 درجه شدند که با اختلال عملکردی برای بیمار همراه نبود. دو بیمار دچار سفتی مفصل شدند که با ارجاع به فیزیوتراپی بهبود یافتند. یک بیمار دچار بازشدگی مجدد زخم و ترشح شد که با دبریدمان و درمان آنتی‌بیوتیک بدون خروج پلاک بهبود یافت. شش بیمار از برجستگی جسم سخت شکایت داشتند که بدون عارضه برای آن‌ها خارج شد و در نهایت 79% رضایت کامل از نتایج درمان وجود داشت.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر و علی‌رغم عوارض ذکر شده به نظر می‌رسد درمان با پیچ و پلاک مینیاتوری برای بیماران دچار شکستگی خرد شده (Comminuted) متاکارپ، درمان مناسبی باشد.