800x600 Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
AR-SA
MicrosoftInternetExplorer4
زمینه و
هدف: با مطرح شدن درمان غیر جراحی در درمان ترومای غیرنافذ طحال،
تغیر زیادی در روش برخورد بیماران با ترومای بلانت طحال ایجاد شده است. در این
مطالعه با بررسی فاکتورهای کلینیکی و پاراکلینیکی مورد استفاده جهت تعیین نوع
درمان بیماران مبتلا به ترومای غیرنافذ طحال سعی شده تا معیارهای نسبی مفیدی جهت
تصمیم‌گیری منطقی‌تر برای انتخاب درمان جراحی و غیرجراحی این نوع بیماران تعیین
شود.
روش بررسی: در یک بررسی آینده‌نگر مشاهده‌ای مقطعی 101 بیمار با ترومای
بلانت طحال بررسی شدند. بیماران با همودینامیک ناپایدار و علایم مشخص شکمی، تحت لاپاروتومی
اورژانس و عمل اسپلنکتومی قرار گرفتند و برای بیمارانی‌که وضعیت همودینامیک پایدار
داشتند و فاقد علایم شکمی واضح بود، سی‌تی اسکن شکم و لگن انجام شد.
یافته‌ها: از میان 101 بیمار مبتلا به ترومای نافذ طحال 61 بیمار
(3/60%) مورد به‌علت افت شدید فشارخون و علائم شدید حساسیت شکمی تحت جراحی
لاپاروتومی فوری قرار گرفتند و 40 بیمار دیگر که از نظر همودینامیک کنترل شده بوده
و علائم شکمی مشکوک داشتند کاندید درمان غیر جراحی شدند. افت فشار خون، وقوع افت
هموگلوبین در بیش از یک اپیزود و نیاز به ترانسفوزیون خون بیش از یک مرتبه و تعداد
واحد خون بیشتر دریافتی باعث افزایش ریسک عمل جراحی بیماران گردید. میانگین عدد ISS 16 و بالاتر (16
≤ISS با عمل جراحی
بیماران رابطه مستقیمی داشت.
نتیجه‌گیری: درمان غیر جراحی در این سری
بیماران در 75% موارد موفقیت‌آمیز بود. با انتخاب صحیح بیماران می‌توان بیماران
بیشتری را جهت درمان غیر جراحی کاندید نمود.
