مجله دانشکده پزشکی

بیماری روماتیسمی قلب در کشورهای در حال پیشرفت خطر مهمی برای سلامت جامعه محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی یافته های کلینیکی و پاراکلینیکی بیماری تنگی دریچه میترال و ارتباط آنها با Function class و شدت تنگی دریچه انجام شده است. پرونده 400 بیمار مبتلا به تنگی میترال علامت دار (71% مونث، بیشتر دهه 3 و 4 زندگی و 54% Function class II) که در سال های 77-1373 به دو بیمارستان آموزشی تهران مراجعه کرده بودند، مطالعه شد. اطلاعات بالینی و اکوکاردیوگرافی استخراج شد و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. تنگی نفس (96%)، تپش قلب (41%) و درد سینه (26%) شایعترین علائم بالینی بودند. بین ارتوپنه، تنگی نفس حمله ای شبانه، خلط خونی و علائم نارسائی قلب راست با درجه ناتوانی و میزان سطح دریچه ارتباط معنی دار بدست آمد (P<0.05). 41% بیماران هنگام مراجعه یا در طی مدت بستری ریتم Atrial fibrillation پیدا کردند که بین بروز آن با سن و سطح دریچه ارتباط معنی دار دیده نشد، اما با قطر دهلیز چپ ارتباط مستقیم داشت (P<0.05). تشخیص و معالجه این بیماری نیازمند معاینه فیزیکی و اخذ سابقه طبی دقیق و ارزیابی و تفسیر صحیح انواع آزمایشات تهاجمی و غیر تهاجمی می باشد.

در این تحقیق به بررسی موارد منجر به فوت در بخشهای داخلی و CCU بیمارستان امیراعلم طی سالهای 76-74 پرداختیم و مواردی که مورد مطالعه قرار گرفتند عبارتند از: انواع بیماریهایی که بیشترین شیوع را در بین فوت شدگان داشته اند، علل فوت، بخش محل فوت بیمار، انجام اقدامات تهاجمی، مدت زمانی که بیمار در بیمارستان بستری بوده و سپس فوت شده است، مدت زمانی که از تشخیص بیماری تا فوت وی به طول انجامیده، وضعیت بیمه، محل سکونت بیمار و تطابق علت فوت با بیماری اصلی. بررسی این موارد که در واقع شکست کامل کادر درمانی بیمارستان در تامین اهدافشان محسوب می گردد و تحقیق درباره علل این شکستها علاوه بر ارزیابی میزان موفقیت کادر درمانی در برنامه ریزی بهتر و افزایش کیفیت خدمات ارائه شده به بیماران نقش بسزایی خواهد داشت. در این تحقیق به بررسی 104 بیمار که طی مدت زمان یاد شده در بیمارستان فوت شده بودند پرداختیم و تنها پرونده 85 بیمار قابل استفاده بود. 68/2% از بیماران مورد مطالعه مرد و 31/8% زن بودند. میانگین سنی بیماران 61/6 سال (کمترین 18 و بیشترین 95 سال) بدست آمد. بیماریهای شایع که باعث فوت شده اند به ترتیب عبارتند از: بیماریهای قلبی-عروقی (41/2%)، تومورها و بدخیمی ها (29/4%)، بیماریهای گوارشی (10/6%)، بیماریهای ریوی (8/3%)، بیماریهای سیستم اعصاب مرکزی (7/1%)، بیماریهای مغز استخوان و خون (غیربدخیم) (4/7%) دیابت (3/5%). میانگین آخرین اقامت بیماران در بیمارستان (که منجر به فوت شده) 6/6 روز (کمترین 1 و بیشترین 30 روز) بود که در بخشهای مختلف به ترتیب زیر می باشد: طبی 2 (11 روز)، طبی 1 (7 روز)، طبی 3 (5/9 روز)، ICU (پنج روز)، CCU برابر (4/7 روز). تطابق علت فوت با بیماری اصلی در 90/5% از بیماران وجود داشت و اقدامات تهاجمی در 40% از بیماران فوت شده انجام شده بود. در مجموع 104 بیمار طی مدت یاد شدن در بخشهای مورد نظر فوت کرده اند که 35 نفر مربوط به CCU و 61 نفر مربوط به بخشهای طبی (1، 2 و 3) می باشند. این بررسی و موارد شبیه به آن نمودار وجود ضعف در ارائه خدمات پزشکی در وضع جاری نظام مدیریت و ساماندهی بیماران می باشند و می توانند به عنوان راهنمائی در اصلاح اشکالات موجود مورد استفاده قرار گیرند.

مقدمه: انفارکتوس میوکارد از عوارض بیماری های عروق کرونری می باشد که در مواردی وقوع آن فاقد علائم بالینی است. این پدیده اصطلاحا انفارکتوس میوکارد بدون درد نامیده می شود. مکانیسم موثر در ایجاد آن وابسته به عوامل مختلفی است که این مطالعه جهت تعیین عوامل تسهیل کننده در انفارکتوس بدون درد انجام گرفته است.

مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، 100 نفر از افرادی که جهت مشاوره قلب به درمانگاه قلب بیمارستان فارابی در سال 1379 مراجعه کردند، تحت بررسی قرار گرفتند و بیمارانی که بدون سابقه علائم ایسکمیک و یا بیماری های عروق کرونر، دارای تغییرات قطعی در نوار الکتروکاردیوگرام بنفع انفارکتوس میوکارد بودند با تشخیص انفارکتوس بدون درد وارد مطالعه گشتند که عوامل مختلف در آنها بررسی گردید.

یافته ها: ما در این مطالعه 100 بیمار مبتلا به انفارکتوس بدون درد (59 نفر مذکر و 41 نفر مونث) را مورد بررسی قرار دادیم. 99% بیماران سن بالای 50 سال داشتند که میانگین سنی 69.7 سال بود. از نظر سطح تحصیلی 78% بیماران بی سواد بودند. از مجموع 100 بیمار، 41 بیمار دارای BMI بالاتر از نرمال بودند. در بررسی سابقه بیماری ها، 46% سابقه فشار خون بالا داشتند، 38% سابقه چربی خون بالا داشتند و 26% مبتلا به دیابت قندی بودند، 52% بستگان نزدیک بیماران سابقه مثبت بیماری های عروق کرونری داشته اند. 33% بیماران سیگاری بودند و 13% بیماران سابقه مصرف مواد مخدر داشتند. در بررسی های انجام شده بر روی نوار الکتروکاردیوگرام بیماران 43% درگیری سطح تحتانی قلبی، 24% درگیری سطح آنتروسپتال و 17% درگیری سطح قدامی قلبی داشته اند.

نتیجه گیری: اکثر افراد مبتلا به انفارکتوس بدون درد سن بالا داشته اند و عوامل دیابت، فشار خون بالا، BMI بالا، چربی خون و سابقه فامیل مثبت بیماری عروق کرونری بعنوان عوامل مهم تسهیل کننده در ایجاد بیماری محسوب می شود که با کنترل این عوامل خطر می توان از میزان مرگ و میر ناشی از انفارکتوس بدون درد کاست. همچنین معاینه و بررسی الکتروکاردیوگرافیک منظم و معده ای بیماران دارای عوامل مستعد کننده توصیه می گردد.

مقدمه: بیماری عروق کرونر CAD) Coronary Artery Disease) و عوارض و حوادث مربوط به آن به عنوان شایعترین عامل مرگ و میر در دنیا شناخته می شود. در بین عوامل خطر این بیماری، بیماری دیابت ملیتوس DM) Diabetes mellitus) به دلیل ویژگیهای خاص آن، از اهمیتی بسزا برخوردار می باشد و به نظر می رسد که هرگونه تلاشی در جهت ارزیابی هر چه مناسب تر و سریعتر میزان در خطر CAD بودن افراد دیابتیک به پی گیری، پیشگیری و درمان عوارض بیماری دیابت کمک نماید. در این پژوهش سعی شده است تا فراوانی انفارکتوس قلبی و آنژین صدری ناپایدار با درجه و نوع ضایعات رتینوپاتیک در افراد دیابتیک بررسی شود.

مواد و روشها: متغیرهای مورد مطالعه شامل جنس، سن، میزان تحصیلات، وضعیت تاهل، مدت ابتلا تحت درمان بودن، نوع درمان، تحت کنترل بودن، دیگر عوامل خطر مهم بیماری عروق کرونر، میزان و نوع ضایعات رتینوپاتیک، نوع دیابت و نوع بیماری قلبی (انفارکتوس قلبی و آنژین صدری ناپایدار) بوده است. این پژوهش، مطالعه ای مقطعی و توصیفی است که در سال 1377 بر روی 100 مورد از بیماران در بیمارستان های امیر اعلم، امام خمینی و فارابی صورت پذیرفته است.

یافته ها: یافته های مهم این پژوهش شامل موارد زیر است: 1) به نظر می رسد ضایعات چشمی NPDR) NR Non-Proliferative Diabetic Retinopathy) در جمعیت تحت بررسی از شیوع بیشتری برخوردار می باشد (چهل و یک مورد NPDR در مقایسه با 17 مورد PDR) PR Proliferative Diabetic Retinopathy) و 24 مورد طبیعی در بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی و نیز 12 مورد NPDR در مقایسه با 2 مورد PDR و 4 مورد طبیعی در بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار). 2) انواع ضایعات رتینوپاتیک دیابتی مشاهده شده به ترتیب فراوانی عبارت است از: گشادی وریدها (Venous dilation) بیست و سه مورد، انوریسم 22 مورد، هموراژی 18 مورد، نئوواسکولاریزاسیون 11 مورد، ادم ماکولا 10 مورد، جداشدگی رترورتینال 6 مورد و گلیوزیس 2 مورد. 3) در صورتیکه وجود یا عدم وجود ضایعات رتینوپاتی دیابتی DR را در نظر بگیریم، در نتیجه 72% افراد تحت مطالعه دارای درجاتی از DR بودند و تنها 28% فاقد هر گونه ضایعه DR بودند. NPDR با (53%)، نوزده نفر (19%) ضایعات PDR و 28 نفر هیچ ضایعه نداشتند. به نظر می رسد اطلاعات به دست آمده در مورد فراوانی انواع ضایعات رتینوپاتیک دیابتی در مطالعه حاضر به ترتیب عبارتند از: در افرادی که دچار MI شده اند 17 نفر مبتلا به PDR (حدود 20%)، چهل و یک نفر (50%) مبتلا به NPDR و 24 نفر فاقد ضایعه رتینوپاتیک (30%) بودند. در افرادی که دچار UA شده اند 2 نفر مبتلا به PDR (حدود 11%)، دوازده نفر (66%) مبتلا به NPDR و 4 نفر فاقد ضایعه رتینوپاتیک (23%) بودند. در کل، افرادی که مبتلا به MI شده اند، 58 نفر (70%) مبتلا به DR و 24 نفر فاقد ضایعه رتینوپاتیک (30%) بودند و در افرادی که دچار UA شده اند، چهارده نفر (77%) مبتلا به DR و 4 نفر فاقد ضایعه رتینوپاتیک (23%) بودند.

نتیجه گیری و توصیه ها: نظر به اینکه در این پژوهش به دلیل کمبود امکانات و محدودیت زمان نتوانستیم مطالعه ای آینده نگر ارائه دهیم، پیشنهاد می کنیم پژوهشی تحلیلی متشکل از گروههای شاهد و مورد در طی مدت زمانی مشخص بصورت مطالعه ای همگروه با حجم نمونه مناسب انجام گردد و از روشهای تشخیصی دقیقتر استفاده شود و نیز دیگر ضایعات میکرو واسکولر و ماکرو واسکولر DM، در نظر گرفته شود.