مجله دانشکده پزشکی

---

مطالعات متعددی اهمیت بالینی وجود CD7 را در سلولهای میلوبلاست مبتلایان به AML نشان داده اند. جهت ارزیابی خصوصیات بالینی و پاسخ به شیمی درمانی در بیماران AML که دارای این آنتی ژن می باشند 76 مورد بیمار AML بستری شده در بخش خون بیمارستان امام خمینی بین سالهای 1377 لغایت 1379 که تحت شیمی درمانی قرار گرفته بودند مطالعه شدند. خصوصیات بالینی و پاسخ به درمان بصورت رمیسیون کامل و یا مقاومت در نظر گرفته شد که 70/5 درصد از موارد CD7 مثبت و 89/6 درصد از موارد CD7 منفی به رمیسیون کامل دست یافتند که تفاوت معنی داری را نشان نداد (P=0.11). در سایر خصوصیات بالینی و آزمایشگاهی هم تفاوت معنی داری بین این دو گروه مشاهده نشد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که علی رغم عدم تاثیر وجود این آنتی ژن بر روی سلولهای میلوبلاست در بیماران AML تعداد موارد CD7 مثبت در مقایسه با مطالعات خارجی در بیماران ما بالاتر می باشد (52/6 درصد در مقابل حداکثر 30 درصد) و همینطور با توجه به کم بودن حجم این مطالعه جهت بررسی بسیاری از خصوصیات بالینی و آزمایشگاهی مطالعات تکمیل تری با حجم نمونه بزرگتر لازم می باشد.

---

مقدمه: تب و نوتروپنی یکی از فوریت های طب داخلی محسوب می شود که در صورت عدم تجویز زودهنگام آنتی بیوتیک های وسیع الطیف مرگ و میر مبتلایان بطور قابل ملاحظه ای بالا خواهد بود لذا توصیه شده است درمان آنتی بیوتیکی بلافاصله پس از بررسی اولیه و گرفتن نمونه ها جهت کشت، شروع گردد. در مورد نوع رژیم آنتی بیوتیکی تجربی اولیه بصورت تک دارویی یا چند دارویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اثر رژیم سفتریاکسون با رژیم سفتازیدیم+آمیکاسین بر قطع تب در مبتلایان به تب و نوتروپنی بود.

مواد و روش ها: در این مطالعه RCT (کارآزمایی بالینی تصادفی شده) که طی مدت یکسال در بخش خون بیمارستان امام خمینی (ره) انجام شد، افراد 12 سال به بالای با نوتروفیل کمتر یا مساوی 1000 عدد در میکرولیتر با دمای بدن در یک نوبت بیش از 38.5 درجه سانتیگراد و یا دو نوبت به فاصله 12 ساعت بیش از 38 درجه سانتیگراد به شرط عدم مصرف آنتی بیوتیک در 48 ساعت قبل و عدم نارسایی ارگان های حیاتی با منشا عفونت مشخص، بصورت تصادفی Block randomization در یک گروه با رژیم سفتریاکسون دو گرم روزانه بصورت داخل وریدی و یک گروه با رژیم سفتازیدیم دو گرم هر 8 ساعت داخل وریدی به همراه آمیکاسین 500 میلی گرم هر 12 ساعت داخل وریدی قرار گرفتند و در صورت قطع تب، حداکثر در مدت 72 ساعت و تداوم قطع تب حداقل بمدت 48 ساعت جواب به درمان مثبت در نظر گرفته می شد. در انتها 28 نفر تحت رژیم سفتریاکسون و 29 نفر تحت رژیم سفتازیدیم+آمیکاسین قرار گرفتند.

یافته ها: توزیع جنسی، میانگین سنی و شدت نوتروپنی در دو گروه مشابه بوده و در گروه با سفتریاکسون 19 نفر (67.9%) و در گروه تحت درمان با سفتازیدیم+آمیکاسین 15 نفر (51.7%) به درمان پاسخ مثبت دادند (P=0.2) میانگین±انحراف معیار طول مدت تب در افرادی که به درمان پاسخ داده بودند در گروه با سفتریاکسون 17±37.9 و در گروه با سفتازیدیم+آمیکاسین 20.6±40.1 ساعت بود (P=0.7). نتیجه کشت خون در دو گروه مشابه بود (نتایج کشت مثبت ادرار یا خون، 25% در گروه A و 27.6% در گروه B).

نتیجه گیری و توصیه ها: پیشنهاد می شود با توجه به اثربخشی مشابه و انتظار کاهش عوارض دارویی و هزینه رژیم تک درمانی با رژیم ترکیبی، رژیم تک درمانی با استفاده از آنتی بیوتیک وسیع الطیف بعنوان درمان ابتدایی تب و نوتروپنی انتخاب شود.

---

اثرات تماس مزمن با حلّال‌های آلی بر سلامت انسان‌ها در مطالعات مختلف مورد بررسی قرار گرفته که نشانگر ارتباط قابل توجه بین تماس با حلّال‌ها و گلومرولونفریت‌ها بوده است. هدف از این مطالعه بررسی مارکر ادراری حساس به سمیت کلیوی (میکروآلبومین) جهت یافتن اثرات زودرس مواجهه با حلّال‌ها بر گلومرول بوده است.

روش بررسی: در یک مطالعه کوهورت جهت بررسی احتمال اختلال عملکرد کلیه، میزان میکروآلبومین ادرار، کراتینین و نیتروژن اوره خون را در 92 کارگر مورد مواجهه با حلال را با 92 کارگر که هیچگونه مواجهه شغلی با حلال نداشتند مقایسه گردید. کلیه افراد هر دو گروه جنس مذکر بوده و سابقه دیابت و فشارخون نداشتند.

یافته‌ها: درصد افراد سیگاری در هر دو گروه تقریبا˝ مساوی بود. میانگین سنی افراد مواجهه یافته برابر 7/2± 6/28 سال و در گروه کنترل برابر 7±7/33 سال بود (05/0p<) انتخاب افراد به‌طریق تصادفی ساده بوده و نتایج این مطالعه توسط نرم‌افزار SPSS ویراست 5/11 آنالیز گردید. میانگین مدت تماس با حلّال‌ها 5/1±8/4 سال بود. از نظر آماری اختلاف معنی‌داری در مقدار میکروآلبومینوری، افزایش BUN و Cr خون بین گروه مواجهه و کنترل مشاهده شد (05/0p<) از نظر آماری ارتباط معنی‌داری بین پارامترهای اندازه‌گیری شده و مدت تماس با حلال وجود نداشت (05/0p>).

نتیجه‌گیری: به‌طور کلی نتایج این‌مطالعه مطرح‌کننده احتمال اختلال عملکرد کلیه در اثر تماس مزمن با حلّال‌ها است.

---

زمینه و هدف: جسم خارجی در مری از وضعیت‌های اورژانسی بوده و علاوه بر اضطرابی که برای بیمار ایجاد می‌کند باعث عوارض بالقوه خطرناک می‌گردد. با توجه به مدیریت اورژانس در خروج جسم خارجی از مری و پرهیز از عواقب ناگوار آن، این مطالعه به بررسی هم‌خوانی سونوگرافی و رادیوگرافی در تشخیص جسم خارجی در مری می‌پردازد.
روش بررسی: این مطالعه به شکل مقطعی طراحی شد. نمونه‌گیری به روش آسان، از 60 بیمار مراجعه‌کننده مشکوک به جسم خارجی در قسمت فوقانی مری در بخش اورژانس بیمارستان امیراعلم از فروردین تا اسفند 89 انجام شد. ارتباط نتایج رادیوگرافی و سونوگرافی بررسی شد.
یافته‌ها: در 28 مورد (2/48%) بیماران جسم خارجی در دستگاه‌های گرافی تشخیص داده شد. نتایج رادیوگرافی در بیماران دارای جسم خارجی در 26 بیمار (9/92%) مثبت و در دو بیمار (1/7%) منفی بود. نتایج سونوگرافی در 27 بیمار (4/96%) مثبت و در یک بیمار (6/3%) منفی گزارش شد. ضریب همراهی نتایج رادیوگرافی با سونوگرافی در بیماران با شکایت از جسم خارجی معنی‌دار بود (001/0P=) و از ضریب توافق خوبی (01/0P= و 896/0kappa=) برخوردار بود.
نتیجه‌گیری: وجود ضریب بالای همراهی بین نتایج سونوگرافی و رادیوگرافی نشان می‌دهد که این سیستم‌های تصویربرداری با توجه به شرایط بیمار و شرح حال بیمار می‌توانند به جای هم به‌کار برده شوند.

---

زمینه و هدف: به‌دلیل بروز عوارض و شکست درمانی تلاش جهت یافتن داروهای جدید برای بیماری آکنه ولگاریس کماکان در جریان است. امپرازول دارای اثرات آنتی‌باکتریال و آنتی‌آندروژنی بوده و می‌تواند درمان بالقوه آکنه ولگاریس باشد. پژوهش کنونی با هدف بررسی اثربخشی امپرازول توام با محلول اریترومایسین در مقایسه با داکسی‌سیکلین طراحی گردید.

روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، بیماران با آکنه متوسط مراجعه‌کننده به مرکز تحقیقات بیماری‌های پوست و سالک اصفهان از مرداد ۱۳۹۳ تا آبان ۱۳۹۴ به‌طور تصادفی تحت درمان سه ماهه امپرازول به‌همراه محلول اریترومایسین ۴%، داکسی‌سیکلین به‌همراه محلول اریترومایسین ۴%، قرارگرفتند. معیارهای ورود شامل آکنه متوسط، عدم حساسیت به مهارکننده‌های پمپ پروتون، نداشتن بیماری فعال کبدی و کلیوی، عدم مصرف وارفارین، فنی‌تویین، دیازپام، سن بالاتر از ۱۲ سال بود. بارداری، شیردهی، سابقه حساسیت دارویی، مصرف فرآورده‌های موضعی (مانند رتینوییدها) و سابقه درمان سیستمیک آکنه یک ماه پیش از مطالعه، الیگومنوره، هیرسوتیسم، مصرف کنتراسپتیوهای خوراکی و بیماران با آکنه کنگولوباتا، آکنه فولمینانتو، آکنه بدن به‌تنهایی، معیارهای خروج بودند. پیش از شروع درمان بیماران از نظر هلیکوباکترپیلوری آزمایش شدند.

یافته‌ها: میزان ضایعات التهابی و غیرالتهابی در هر دو گروه کاهش یافته و با سن ارتباط معکوس داشت (۰/۰۲P=). تست هلیکوباکترپیلوری با کاهش ضایعات ارتباطی نداشت. از لحاظ عوارض درمان و رضایتمندی بین دو گروه درمانی تفاوتی مشاهده نشد. درصد عوارض پوستی در گروه درمانی امپرازول و داکسی‌سیکلین به‌ترتیب ۲۰/۵۸% و ۱۱/۴۲% و عوارض غیرپوستی ۲/۹۴% و ۱۴/۲۸% بود.

نتیجه‌گیری: امپرازول می‌تواند به‌عنوان یک درمان آلترناتیو موثر در درمان بیماران آکنه ولگاریس متوسط، به‌ویژه ضایعات غیرالتهابی مطرح گردد.

---