مجله دانشکده پزشکی

توده شکمی در دوران نوزادی از علل مهم بستری بیماران در بخش های جراحی اطفال است و برخورد سریع با این بیماران، منجر به کاهش مورتالیتی و موربیدیتی می شود. مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی و با استفاده از بایگانی بیمارستانهای امیرکبیر و بهرامی در بین سالهای 78-1361 انجام شده است. در این بررسی تعداد 25 بیمار که در بخش جراحی نوزادان بستری شده بودند بررسی گردیدند. از بیماران بستری شده، 68% پسر و 32% دختر بودند و از نظر سن اغلب در هفته اول نوزادی قرار داشتند (48%). از نظر شیوع علل بستری در صدر آن علل سیستم ادراری با 56% و به دنبال آن تومورها با منشا مختلف 20% و علل تخمدانی 12% و علل گوارشی 12% بودند. اغلب بیماران تحت عمل جراحی قرار گرفتند (92 درصد) و بیشترین تست آزمایشگاهی مختل تستهای کلیوی بودند (28 درصد). میزان مورتالیتی (24 درصد) بدست آمد که اغلب پسر و اغلب به علل خوش خیم بود. با توجه به این یافته ها، بررسی سیستم ادراری جنین با سونوگرافی و معاینه اولیه نوزادان اهمیت ویژه ای دارد و عمل جراحی سریع در اغلب موارد توصیه می شود. لازم است بررسیهای آزمایشگاهی و رادیولوژیکی در 72-48 ساعت اول انجام شده و اقدام درمانی مناسب صورت پذیرد.

جهت درمان آپاندیسیت حاد دو روش آپاندکتومی بازو آپاندکتومی لاپاراسکوپیک موجود است. تاکنون مطالعات زیادی برای مقایسه این دو روش درمانی صورت گرفته است که بیشترین فاکتورهای بررسی شده مدت زمان جراحی، مدت زمان بستری، درد بعد از عمل و عوارض عفونی می‌باشند.

روش بررسی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی تعداد 100 بیمار شامل 50 مورد آپاندکتومی باز و 50 مورد آپاندکتومی لاپاراسکوپیک صورت گرفت و مدت زمان جراحی، مدت بستری، مخدر مصرف شده و عوارض عفونی مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته‌ها: میانگین مدت زمان بستری برای آپاندکتومی لاپاراسکوپیک 48/44 ساعت و باز 80/54 ساعت می‌باشد 01/0p<. میانگین دوز استاندارد مخدر مصرف شده برای آپاندکتومی لاپاراسکوپیک 40/2 و برای باز 46/3 می‌باشد 01/0p<. میانگین مدت زمان عمل جراحی برای لاپاراسکوپیک 8/31 دقیقه و برای باز 2/35 دقیقه است 5/0p=. تعداد موارد عفونت زخم در آپاندکتومی باز چهار مورد (8%) و در لاپاراسکوپیک یک مورد (2%) است. موارد آبسه داخل شکم یک مورد در آپاندکتومی باز (2%) بوده است و آبسه داخل شکل بعد از آپاندکتومی لاپاراسکوپیک وجود نداشته است.

نتیجه‌گیری: طول مدت بستری حداقل 10 ساعت در آپاندکتومی لاپاراسکوپیک کمتر می‌باشد که از لحاظ آماری معنی‌دار است (01/0p<).میانگین دوز مصرف مخدر نیز با 01/0 p<در آپاندکتومی لاپاراسکوپیک کمتر است ولی طول مدت عمل جراحی در دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشته است. از نظر عفونت زخم و آبسه داخل شکمی در گروه لاپاراسکوپیک کمتر بوده است.

800x600 Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 زمینه و هدف: با مطرح شدن درمان غیر جراحی در درمان ترومای غیرنافذ طحال، تغیر زیادی در روش برخورد بیماران با ترومای بلانت طحال ایجاد شده است. در این مطالعه با بررسی فاکتورهای کلینیکی و پاراکلینیکی مورد استفاده جهت تعیین نوع درمان بیماران مبتلا به ترومای غیرنافذ طحال سعی شده تا معیارهای نسبی مفیدی جهت تصمیم‌گیری منطقی‌تر برای انتخاب درمان جراحی و غیرجراحی این نوع بیماران تعیین شود.

روش بررسی: در یک بررسی آینده‌نگر مشاهده‌ای مقطعی 101 بیمار با ترومای بلانت طحال بررسی شدند. بیماران با همودینامیک ناپایدار و علایم مشخص شکمی، تحت لاپاروتومی اورژانس و عمل اسپلنکتومی قرار گرفتند و برای بیمارانی‌که وضعیت همودینامیک پایدار داشتند و فاقد علایم شکمی واضح بود، سی‌تی اسکن شکم و لگن انجام شد. 

یافته‌ها: از میان 101 بیمار مبتلا به ترومای نافذ طحال 61 بیمار (3/60%) مورد به‌علت افت شدید فشارخون و علائم شدید حساسیت شکمی تحت جراحی لاپاروتومی فوری قرار گرفتند و 40 بیمار دیگر که از نظر همودینامیک کنترل شده بوده و علائم شکمی مشکوک داشتند کاندید درمان غیر جراحی شدند. افت فشار خون، وقوع افت هموگلوبین در بیش از یک اپیزود و نیاز به ترانسفوزیون خون بیش از یک مرتبه و تعداد واحد خون بیشتر دریافتی باعث افزایش ریسک عمل جراحی بیماران گردید. میانگین عدد ISS 16 و بالاتر (16 ≤ISS با عمل جراحی بیماران رابطه مستقیمی داشت.

نتیجه‌گیری: درمان غیر جراحی در این سری بیماران در 75% موارد موفقیت‌آمیز بود. با انتخاب صحیح بیماران می‌توان بیماران بیشتری را جهت درمان غیر جراحی کاندید نمود.